Het succes van de Switch heeft Nintendo gemotiveerd om exclusieve Wii U-games een tweede leven te geven in de vorm van ports voor hun nieuwste console. Geen hele vreemde gedachte, aangezien de Wii U wel degelijk hele goede exclusieve games heeft, die helaas door de kleine installed base van de console maar door relatief weinig mensen gespeeld zijn. Een van de titels die meer liefde verdient dan ‘ie destijds kreeg is Bayonetta 2.
Het eerste deel van Bayonetta verscheen voor de PlayStation 3 en Xbox 360. Ontwikkelaar was, en is trouwens nog steeds, Platinum Games en de game werd uitgegeven door SEGA. Het moest een nieuwe franchise uit de koker van Hideki Kamiya, geestelijk vader van Devil Mag Cry, gaan worden. Iets wat uiteindelijk ook gebeurd is, maar misschien op een wat lager tempo dan uitgever SEGA in eerste instantie voor ogen had. De rechten werden na het eerste deel gekocht door Nintendo, wat een Wii U-port van Bayonetta en de console-exclusieve release van Bayonetta 2 tot gevolg had. Het zeer specifieke, Japanse jasje dat de franchise draagt, lijkt de consoles van Nintendo zeer goed te passen. Helaas vielen alleen de verkopen van de Wii U, en dus van Bayonetta 2, flink tegen. En zoals met wel meer exclusieve Wii U-games is, nu Bayonetta 3 exclusief voor de Switch op komst is, besloten om het hele circus nog eens opnieuw te beleven op Nintendo’s nieuwste console.
Voor ons oordeel over het eerste deel van Bayonetta kun je doorklikken naar de review van Robin, in deze tekst gaan we het specifiek hebben over het tweede deel. Nu zal het in de praktijk (bijna) altijd zo zijn dat je (als Switch-eigenaar) in het bezig bent van beide games, maar toch. Bayonetta 2 is een typische sequel – in de positieve zin van het woord. De ontwikkelaar heeft lessen geleerd van het concept dat door het eerste deel neer is gezet en voert veranderingen, beter gezegd verbeteringen, door in het tweede deel om wat plooien glad te strijken.
Belangrijk kritiekpunt op Bayonetta 1 was dat de game wel héél pittig kon zijn op sommige momenten. Voor de die-hards misschien leuk, maar de gemiddelde gamer had enorm veel moeite om voorbij sommige gedeelten in de game te komen. In het tweede deel is hier gelukkig aan gesleuteld. Uiteraard is de basis van de gameplay hetzelfde gebleven, maar de AI is een stukje vergeeflijker en combo’s zijn makkelijker te maken dan in het voorgaande deel. Met buttonbashen lijk je in eerste instantie een eind te komen, maar verder dan het openingsgevecht brengt het je eigenlijk niet. Het uit je kop stampen van de hele combolijst is gelukkig niet (meer) nodig, maar lukraak schoppen en slaan brengt je niet vaak naar het einde van een gevecht. Althans, niet naar een positief einde.
Misschien nog wel belangrijker dan het maken van combo’s in dit deel is het timen van het ontwijken van aanvallen van je tegenstanders. Bij een goede timing activeer je automatisch ‘Witch Time’, de Bayonetta-versie van bullettime. Dit levert je kostbare extra seconden op om combo’s uit te voeren – iets wat zeker als je nog niet met de franchise bekend bent goed van pas komt.
Maar goed, dat is allemaal gesneden koek want dat was met de Wii U-versie al precies hetzelfde. Switch-exclusieve features, dát willen we! Nou, dat valt toch stiekem een klein beetje tegen. Het enige echt exclusieve dat je hebt, is dat je de game via het touch screen kunt bedienen. Dat werkt op zich best oké, maar je mist stiekem toch het rammen op de knoppen en de finesse van de besturing door middel van een controller. Daarnaast is het natuurlijk ten opzichte van de w het feit dat je de game door het draagbare karakter van de console overal kunt spelen. Voor de rest is het een redelijk letterlijke overzetting van de Wii U-game naar de Switch. Geen remaster of extra content dus. De resolutie is bijvoorbeeld ook onveranderd, zowel in docked als in handheld modus draait het spel op 720p. Wel met een grote positieve maar overigens: er worden constant een stabiele zestig frames per seconde gehaald. Dat was met de initiële game wel eens anders.
Toch is de tand des tijds wel te voelen, of eigenlijk vooral te zien. Qua gameplay staat het geheel nog altijd fier overeind, al zouden de omgevingen stukken levendiger kunnen, maar grafisch begint Bayonetta 2 toch echt wel een beetje achterhaald te raken. Textures zijn niet al te scherp, er zijn (door de lage resolutie) vele kartelrandjes zichtbaar en sommige animaties laten redelijk te wensen over. Het zet de deur wagenwijd open naar het in ontwikkeling zijnde derde deel, want met de hardware van de Switch moet er absoluut de nodige verbetering haalbaar kunnen zijn.
Onder de streep is Bayonetta 2 een prima overzetting. Het is jammer dat de resolutie niet een stukje opgekrikt is en er niet meer toevoegingen gedaan zijn dan een stabielere framerate en touchscreen-besturing, maar daar is Nintendo ook gewoon open over. Heb je deze game nog niet eerder gespeeld en hou je van het stijltje van Devil May Cry, dan is dit een no-brainer. Voor degenen die al bekend met de titel zijn is het een mooie kans om alvast jezelf op te warmen voor het derde deel in de franchise, al kan het prijskaartje nog wel een obstakel zijn.
