Ik speel nog steeds Assassin’s Creed. Hell, ik speel elk jaar Assassin’s Creed, al sinds die repetitieve eerste tot de laatste in het Victoriaanse Londen. Het is voor mij altijd die ideale november-game om donkere winteravonden mee op te vullen, maar uiteindelijk stopt het dan wel. De credits rollen, we lachen even over het lachwekkende einde dat weer probeert een brug te slaan naar een groter narratief waar niemand een fuck om geeft en kijken stiekem alweer uit naar de volgende. Dit jaar liggen de kaarten echter anders. Dit najaar komt er geen gloednieuwe Assassin’s Creed en zien we ons in april terugkeren naar een avontuurlijke setting die we al ervaren hebben. Yup, dit jaar spelen we nog steeds met Assassin’s Creed: Black Flag.
Nou is het ergens grappig dat ik uitgerekend deze game in de reeks nog steeds speel, omdat ik er indertijd niet echt weg van was. Het personage van Kenway was op zich wel tof en de piratensetting cool als een ijsblokje, maar dat hele gedoe waarin je met je schip over de oceaan moest varen en soms frustrerend moeilijke zeeslagen moest uitvoeren lag me niet zo. Ik zou het woord repetitief zelfs in de mond durven nemen, ook voor de normale gameplay op het land die vaak heil zocht in het herkauwen van steeds dezelfde volg- en afluister-objectives. Waarom ik dan meer dan drie jaar later alsnog met de game zit aan te modderen als ik er sowieso nooit echt wild van was? Nou, ze was dus gratis met Xbox Live Gold weet je wel. Dat en het feit dat ik de downloadbare uitbreiding Freedom Cry voor een euro of vijf kon downloaden zorgen ervoor dat ik jaren later me opnieuw aan het roer van een schip bevind. Vertrouwd, maar toch anders.
https://www.youtube.com/watch?v=MIHvnTb6HXw
Freedom Cry dus. De uitbreiding staat geboekstaafd als het beste stukje DLC dat de reeks ooit gehad heeft en daar valt wel het een en ander voor te zeggen. Om te beginnen is er uiteraard het hoofdpersonage Adéwalé. Het meest memorabele personage uit Black Flag is vijftien jaar na de gebeurtenissen uit die game zelf een assassin geworden die de leiding over een schip heeft. Niet verkeerd voor een voormalige slaaf. Wanneer de opdracht om een pakketje te stelen spectaculair uit de hand loopt spoelt Adéwalé aan in het stadje Port-Au-Prince, een plek die nagenoeg volledig draait op de florerende slavenhandel. Het is een plek waar slaven onmenselijk behandeld worden op de vele plantages waar ze onder het waakzame oog van sadistische opzichters moeten katoenplukken tot ze erbij neervallen. Een plek waar mensen als koopwaar op de markt worden aangeboden en vluchters op zoek naar een beter leven hun ledematen afgehakt worden. Het is een plek die bij Adéwalé een vlam van frustratie en woede doet ontbranden.
De game speelt in haar drie uur durende verhaallijn behoorlijk gelijkaardig als Black Flag dat deed, dus dat betekent dat je een doelwit gaat moeten achtervolgen en weer een paar missies gaat moeten luistervinken en uiteraard ook weer een paar keer de zee op gaat moeten. In tegenstelling tot bij Black Flag ergerde het mij echter minder. Ligt dat aan de context die nu gewoon stukken interessanter is of aan AdéWalé zelf die stukken krachtiger is dan Kenway? Ik denk een combinatie van de twee. Je hoofdpersonage is in elk geval een krachtig wapen, dat is zeker. Adé gebruikt een reusachtige machéte om gevechten mee aan te gaan en dat zorgt ervoor dat je zelfs in gevechten tegen twintig man nog de bovenhand kunt halen. Er zit een leuke move in de game waarbij je wanneer iemand je onder schot probeert te nemen vlug een andere vijand als menselijk schild kunt gebruiken, en je hebt uiteraard ook de blunderbuss. Zie dat ding als het soort stokoude shotgun waarmee je met één schot meerdere vijanden tegelijk aan gort kan schieten. Yup, Adéwalé is een krachtig baasje.
De verhaallijn boeit dus niet zozeer door de opdrachten, maar eerder door de emotionele impact die alles op AdéWalé maakt. Ik vind wel dat het einde wat afgeraffeld is en de laatste missie ietwat simpel, maar de missie die aan die anticlimax vooraf gaat levert wel één van de meest indrukwekkende en oprecht schokkende dingen op die ik ooit in een Creed-game te zien kreeg.
Naast de verhaallijn zijn er trouwens nog heel wat zijopdrachten om de speelduur stevig uit te breiden die gaan van random events waarbij je slaven uit hun hok bevrijdt of verkopen aan banden legt om zo je verzetsleger uit te bouwen tot het uitgebreid stopzetten van plantages. Het overnemen van die Plantations zijn hoogtepuntjes op vlak van gameplay en vereisen dat je door de omgeving sluipt en stilletjes alle bewakers uitschakelt om het kamp over te kunnen nemen. Als je niet zorgvuldig te werk gaat en iemand de alarmbel begint te luiden, beginnen alle bewakers genadeloos de slaven af te slachten, dus je hebt een verdomd goede reden om je beste sluipmoves boven te halen.
Het is wat wennen na Unity en Syndicate om terug in de gameplay van Black Flag te komen, de eerste minuten was ik bijvoorbeeld echt aan het klooien met de besturing van het spel. Zodra je voet aan wal zet in Port-Au-Prince klikte het puzzeltje echter in elkaar en kwam ik in een wereld terecht waarin ik me echt uitgedaagd voelde om zoveel mogelijk mensen te redden. Dit is Assassin’s Creed geïmplementeerd met een moreel kompas en dat resulteert in emoties die je bitter weinig in games tegenkomt. Ik ben blij dat ik vele jaren later alsnog dit toppertje uitgespeeld heb dus.
