Het ultieme vakantiegevoel beleven zonder dat je daadwerkelijk op vakantie gaat. Ik wist niet dat zoiets überhaupt kon, maar vier jaar geleden gebeurde er iets waardoor ik me nota bene zittend op de bank voor mijn tv écht op vakantie waande. Forza Horizon kwam uit.
Van kinds af aan ben ik al fan van racegames. Als klein jochie speelde ik met vriendjes urenlang Gran Turismo op de PlayStation 1, waar we fanatiek bezig waren om zo snel mogelijk zo goed mogelijke auto’s te kopen en die optimaal te tunen. Nog steeds denk ik met weemoed terug aan die tijd. Fantastisch vond ik het. Tot Gran Turismo 3 heeft die franchise een warm, nee, een heet plekje in mijn hart gehad. Ik verslond die games levend. En toen stapte ik over van PlayStation naar Xbox…
Hoewel ik de eerste twee delen van Forza Motorsport ook gespeeld heb, begon mijn verslaving aan de Forza-franchise eigenlijk pas bij deel drie. Dat was het eerste deel dat verscheen voor de Xbox 360 en ik was bevangen door de prachtige graphics en de heerlijke besturing. Vervolgens kwam natuurlijk deel vier, wat er nóg weer mooier uitzag, maar voordat de vijfde Forza verscheen op de Xbox One, gebeurde er iets wat ik van tevoren niet had zien aankomen: Microsoft kondigde een Forza-spin-off aan. Forza Horizon zou wel het simulatie-gevoel van Forza Motorsport vast willen houden, maar dat overgieten met een free roaming-saus en arcade sfeer. Met Burnout en Need for Speed, twee franchises waar ik over het algemeen ook erg blij van word, in het achterhoofd, likte ik mijn virtuele vingers alvast af bij de eerste trailers en gameplay-beelden van Horizon. Zou dit mijn perfecte racegame kunnen zijn?
Ik weet nog dat ik toen de game eenmaal uit was erg moest wennen aan een spel dat qua gevoel een échte Forza was, maar tegelijkertijd ook mijlenver er vanaf stond. Dat bedoel ik overigens niet als kritiek, want man, wat heb ik dat spel kapot gespeeld, maar het heeft gewoon even geduurd voor Horizon een plekje bij me had. Maar, toen dat plekje eenmaal gevonden en veroverd was, heeft ook de Horizon-serie zich in mijn hart genesteld. Met de release van Forza Horizon 2, ongeveer tegelijk met de launch van de Xbox One in Nederland, was ik als een kind zo blij. Wat een graphics, wat een kleuren, wat een uitzichten. Wat een game.
https://www.youtube.com/watch?v=fTSUgXkfooA
De aankondiging van Forza Horizon 3 afgelopen E3 deed mijn hart zo mogelijk nóg sneller kloppen. Als ik ergens een sucker voor ben, is het Australië. Prachtig land met prachtige natuur, en de beste bijkomstigheid: off-road races! Inclusief bijbehorende voertuigen natuurlijk. Mijn eerste speelsessie op de Gamescom zorgde ervoor dat ik er gelijk een tweede aan vast plakte, de hype was real. Deze game moest en zou ik zo snel mogelijk hebben.
Inmiddels is de release van Forza Horizon 3 (op moment van schrijven) nog een kleine twee weken van ons verwijderd, en ik begon mezelf een week of twee geleden langzaam te verliezen. Mijn digitale versie van Forza Horizon 2 werkt niet meer (lang verhaal), maar ik moest en zou Forza Horizon spelen. Liefst deel 3, maar ja, die is natuurlijk nog niet uit. Mijn Xbox 360 staat ergens ver weg opgeborgen in de berging, dus de eerste Forza Horizon kon het ook niet worden. Maar toen, alsof een hogere macht in de vorm van Major Nelson zich mijn lot aantrok: Forza Horizon werd toegevoegd aan backward compatibility op de Xbox One! Ik was gered.
Het opstarten van de game voelde als thuiskomen. De bekende menu’s, de bekende muziek, het bekende iets te gelige filter dat over het spel ligt. Heerlijk vond ik het. Waar ik eigenlijk verwacht had een beetje uit mijn ervaring gehaald te worden door de gedateerde graphics, viel me dat enorm mee. Oke, het is niet zo mooi als Horizon 2 en al helemaal niet zo mooi als deel drie, maar het ziet er nog prima uit. Vooral de car models ogen nog steeds fantastisch, maar daarnaast loopt het spel ook soepel als boter op de One en racet het nog altijd heerlijk weg.
Deze keer had ik zelfs een dubbel gevoel van op vakantie gaan. Aan de ene kant even helemaal weg in een compleet andere omgeving vanwege de festival-sfeer, de zonnige omgeving en de prachtige bergen. Aan de andere kant een gevoel van eindelijk weer een keer naar die camping gaan waar je als kind jaar in jaar uit stond en nog steeds hele warme gevoelens bij hebt. Nostalgie zonder dat het zijn (grafische) shine kwijt is. Dat is ook wel eens heel erg fijn.
