Wat een glorieus einde had moeten zijn aan een twee jaar lang durende reeks van Vrijdagavond Gameavonden, resulteerde in een regelrechte fiasco. Mijn goede vriend Jan Haak en ik spreken al jaren één avond in de maand af om onze geliefde Call of Duty-games te spelen. Op 18 oktober was dit ook de planning, maar dit keer werd ons plannetje flink verstoord door een fout in de vriendenlijst van de PS3. Het probleem was dat de hele vriendenlijst, zowel bij mij als bij Jan, niet zichtbaar was. Uiteraard betekende dit dat wij elkaar niet konden uitnodigen in een lobby. En alsof de goden ermee speelden, lukte het ons ook niet om in elkaars lobby te joinen. Bedankt Sony, bedankt…
18 Oktober was overigens niet de laatste Vrijdagavond Gameavond, maar wel de laatste waarop wij Modern Warfare 3 speelden, waar we allebei een traantje om hebben weggepinkt. Onze gamevonden zelf gaan al langer terug. Terug naar het jaar 2008, waar we toentertijd nog World at War speelden. Holy shit, we spelen dus al 5 jaar lang Call of Duty! Even snel uitgerekend, met een gezamenlijk gemiddelde van 750 kills op een avond, betekent dit dat we in vijf jaar tijd een kleine vijftigduizend kills hebben gemaakt. Klinkt niet heel veel als je het vergelijkt met het aantal mensen dat in de Amsterdam Arena past. Desondanks voelt het wel redelijk indrukwekkend, al zeg ik het zelf. Tegelijkertijd moet ik toegeven dat ik in Modern Warfare 3 nog nooit een M.O.A.B. heb gehaald, hoewel ik er met 24 opeenvolgende kills dichtbij heb gezeten. En mijn hoogte rang is 125.000ste op de wereldranglijst in Team Deathmatch. Toch voel ik een gepast trotsheid op mijn behaalde resultaten, waarvan ik het gemiddelde op onze gamevonden aardig opschroefde. Ik speelde uiteraard ook nog zelf de multiplayer wanneer Jan er niet was, maar haalde nooit het niveau als op onze gameavonden. Ik denk dat dat voornamelijk komt door de competitiviteit die Jan en ik voelen als we samen spelen. Niet om arrogant te zijn, maar in menig potje eindigden wij toch als de nummers één en twee, met plus 20 kills. Heerlijk.
Niks ten nadelen van Treyarch, maar we dragen wel een warm hart toe aan Infinity Ward. Hoewel het verschil minimaal is, voelen de games van Treyarch toch anders aan. Ik kan mijn vinger er niet op leggen, maar het lijkt soms alsof je in de uitgaves van Black Ops sneller het loodje legt. De grootste ergernis van de Call of Duty-games is dat mensen vinden dat sommige vuurgevechten niet eerlijk verlopen. Je hoort vaak over de koptelefoons amuserend gescheld en getier omdat ze niet begrijpen waarom ze elke keer een vuurgevecht verliezen. Of dit aan wapens ligt die overpowered zijn (zoals de befaamde ACR) of omdat het ligt aan spelers die sneller kunnen reageren (met het Quick Scopen als ultieme voorbeeld), laten we maar even in het midden. Dit gevoel is in Modern Warfare soms ook aanwezig, maar in de Black Ops versies lijkt dit nog erger. Zowel Jan als ik vinden het dermate storend dat we deze multiplayers eigenlijk links laten liggen. Ik vind mezelf een redelijk goede Call of Duty-speler en als ik dan ondervind dat mijn gemiddelde (en dus ook mijn ratio) in Black Ops veel lager ligt dan in Modern Warfare, trek ik snel mijn conclusie en sla ik de games van Treyarch af. En nee, ik kan niet tegen mijn verlies.
Jan en ik hebben een goede balans gevonden. De synergie tussen ons is in de loop der jaren steeds beter geworden. Ik heb vaak een hoge kill/death-ratio en Jan maakt veelal de meeste kills. Ik pas mijn uitrusting ook vaak aan op die van hem. Zo neem ik bijvoorbeeld een RPG ter handen als hij besluit een handgun als secondary te nemen. Volgens ons is dit ook de manier om daadwerkelijk een plaag te worden voor je tegenstanders. Toch zit er ruimte voor verbetering in. En dit hopen we met Call of Duty: Ghosts te behalen. De anticipatie is weer hoog en we zijn alweer plannen aan het bedenken om een clan aan te maken en proberen zo hoog mogelijk te eindigen. Uiteindelijk komt hier meestal weinig van omdat we te druk zijn met werk, gezin, vrienden en familie. Maar goed, de intentie is er en dat is positief te noemen. En na ons lustrum van 5 jaar Vrijdagavond Gameavonden, gaan we door alsof er niks is gebeurd. De eerste avond is uiteraard op 8 november ingepland, de eerste vrijdag na de release van Ghosts.
We hypen ons altijd weer helemaal op als er een nieuwe Call of Duty ten tonele verschijnt. We bestellen de Prestige Editions en willen graag alles zien, doen en voelen. Plannen worden gesmeed, pacten worden gesloten, tactieken worden bepaald en statistieken per avond worden weer vastgelegd. Onze vrije dagen zijn al ingediend, Facebook en Twitter worden niet geüpdate, telefoontjes van vrienden en familie worden niet beantwoord (en dat weten ze). Kerst en Oud en Nieuw zijn wederom bijzaak, persoonlijke verzorging word beperkt tot eenmaal in de week douchen en scheren is al helemaal uit den boze. Baarden worden gekweekt, snorren worden gekamt. Zo word er een shitload aan gel, scheerschuim, water, zeep, shampoo en tandpasta bespaard. Call of Duty: Ghosts? Laat maar komen.
Ja, de multiplayer van Modern Warfare 3 is voor Jan en mij dè game van de afgelopen twee jaar geweest. Het is bij ons geweest in al onze momenten van frustratie, stress, verdriet, maar ook blijdschap. Het heeft ons gesteund in barre tijden en ons warm gehouden op koude winteravonden. Het was daar wanneer we het nodig hadden, zoals een trouwe vriend betaamt. Er was wederzijds begrip, we wisten wat we van elkaar konden verwachten. En het valt hard om afscheid te nemen van onze kompaan. MW3 zal altijd een speciaal plekje in ons hart hebben. Zijn grote broer staat nu op ons te wachten en we zullen hem met hetzelfde respect verwelkomen. Wij zijn er in ieder geval al klaar voor. Jullie ook? Stay frosty.
