Ik mocht afgelopen vrijdag aan de slag met Overwatch, de nieuwe Arena Shooter van Blizzard. De game speelt zich af in een toekomst die problemen kent, maar tegelijkertijd enorm kleurrijk is. Overwatch speelt zich dan ook af op aarde met locaties die gebaseerd zijn op daadwerkelijk bestaande omgevingen, maar dan met een Blizzard-draai eraan gegeven. Overwatch is een organisatie die zich heeft ingezet om de toekomst van mens en AI te beschermen tijdens de oorlog. Het was namelijk de robots tegen de mensheid, echter is die strijd zo goed als afgelopen. Houden daarbij de taken op? Nee, want er zijn genoeg organisaties die de toekomst tussen mens en robot in gevaar willen brengen. Hier begint jouw taak. Bescherm het fragiele verdrag tussen mens en AI.
Voordat ik echter aan de slag kon gaan met de game, moest ik eerst naar onze mooie hoofdstad rijden. Ik mocht de game namelijk spelen in Undercurrent, een zaal voor evenementen die afgehuurd was door Blizzard. Na een kort gesprek met de eigenaar van het pand vernam ik al dat Blizzard en nog een ander bedrijf al een dag eerder druk bezig waren om de locatie om te toveren tot een arena. De eigenaar was erg benieuwd hoe het uit ging pakken en wilde ook erg graag een potje Overwatch spelen, wat uiteraard geen probleem was.
Samen met nog circa veertig andere journalisten kregen wij een presentatie van de oprecht enthousiaste Maarten. Je had door dat hij niet zomaar wat tekst had ingestudeerd, maar dat de game echt ontzettend leuk vond. Er zijn namelijk eenentwintig helden van Overwatch en hij wist ze stuk voor stuk te benoemen en desgevraagd wilde hij ook nog over ze uitwijden. Geweldig! Maartens enthousiasme sloeg op mij over. Ik kon niet wachten om aan de slag te gaan met de game. Alle game modi bestaan uit zes tegen zes spelers. Soms bestaat een modus uit verdedigers en aanvallers, terwijl het een andere keer om puur offensief gaat. Wat Maarten ook nog aangaf was dat teamspel de sleutel naar overwinning was. Ik, als lone wolf, wilde dat eens even uittesten.
Na de presentatie nam ik plaats achter een van de 24 tv’s met daaraan een PlayStation 4 gekoppeld. Ik zette de headset op en voerde mijn intimiderende gebruikersnaam in: ‘Maximilioen’. De gamemodus die wij te spelen kregen was een combinatie tussen ‘Assault’ en ‘Escort’. Dit betekent dat je eerst een object moet verdedigen dan wel aanvallen om het vervolgens te escorteren of tegen te houden. Mijn team begon het spel als verdedigende partij en ik ging aan de slag als de gozer met pijl en boog, genaamd ‘Hanzo’.
Ik was redelijk bedreven met Hanzo. Ik klom via muren omhoog, vermoordde een aantal vijanden, maar delfde toch al redelijk snel het onderspit. Vervolgens koos ik een nieuwe hero, dit kan namelijk terwijl je het spel speelt. Ik speelde als Bastion, een robot met een gigantisch machinegeweer. Al snel kreeg ik het met hem ook onder de knie, maar ging toch weer redelijk snel dood. Gelukkig had de rest van het team het spelletje wat beter door en konden zij de locatie ietwat beter verdedigen als dat ik kon. Ik begon te begrijpen dat Lone Wolf misschien niet de manier was. Wij wonnen uiteraard wel, want ook al moest ik nog inkomen, toch was ik redelijk bedreven in de game.
Vervolgens draaiden we de rollen om, wij waren aanvallers en moesten het object aanvallen, om het vervolgens te escorteren. Ik probeerde dit keer meer als teamspeler te spelen en ik lette ook op wat de rest van mijn team als klasse koos, je kan namelijk kiezen uit Assault, Support, Tank of Healer. Assault hadden wij al snel genoeg, dus koos ik uiteindelijk voor Mercy. Een vrouw met engelenvleugels en helende krachten. Ik speel echter nooit als healer, dus ik moest even inkomen.
Ik had namelijk een wapen in mijn hand, althans: ik dacht dat ik een wapen in mijn hand had. Dit bleek echter een helende staf te zijn. Deze heb ik meerdere malen zonder resultaat op vijanden gebruikt, totdat ik erachter kwam dat ik hem op teammaten moest gebruiken. Met een snelle druk op de knop kon ik de staf omwisselen voor een pistool en deze heb ik uiteindelijk met goed succes op de vijanden gebruikt. Wederom wonnen wij dit potje en ik kan eerlijk zeggen: dat kwam mede door mijn bijdrage. Ik gebruikte mijn krachten als healer om de assault en tanks in leven te houden en schoot af en toe een vijand neer wanneer deze te dichtbij kwam. Ik streek niet met de eer, maar deed alles om ons team naar victorie te brengen, ook al betekende dat dat ik niet als nummer één eindigde.
Zodra de game was afgelopen, merkte ik dat ik het een beetje warm had. Ik zat vol adrenaline en de tijd met de game was voorbij gevlogen. De game dwong mij anders te spelen als dat ik gewend was en dat werkte goed. Ik gebruikte zelfs, met een simpele druk op de knop, kreten om mijn teamgenoten bij elkaar te brengen. Ik moest even bijkomen van alle adrenaline en nam even de tijd om tot rust te komen. Hierdoor liet ik even iemand anders spelen in mijn plaats. We waren natuurlijk met zijn veertigen, waardoor we elkaar af en toe de ruimte moesten gunnen.
De volgende twee potjes waren op andere maps. Al snel merkte ik dat ik door de maps ook weer anders ging spelen als op de voorgaande map. Helaas heb ik hier geen beelden van, aangezien ik als de Reaper tekeer ging met mijn dubbele shotgun. Sterker nog: ik ben in dat potje slechts twee keer gesneuveld. Daarbij vind ik de Reaper de ultieme bad ass.
Overigens is elk personage uniek in Overwatch en hebben ze allemaal iets stoers. Tevens praten de personages met elkaar, dit is iets wat ik kenmerkend vind voor Blizzard. Het laat zien dat er over de game is nagedacht en dat er met liefde aan gewerkt is. Zo ook de animatiestijl. De game is absoluut prachtig en doet mij een beetje denken aan een soort Pixar-film, en dat is als een ontzettend groot compliment bedoeld.
Wat je misschien is opgevallen, is dat ik nog niet over mijn laatste potje heb gepraat. Dat zal ik ook niet doen, in mijn ogen is dat potje nooit gebeurd, mijn team werd namelijk finaal ingemaakt. In het andere team zaten ontzettend goede spelers en mijn team werkte net zo goed samen als Noord- en Zuid-Korea, of als Noord-Korea en Amerika of als Noord-Korea en de rest van de wereld. In andere woorden: we werden finaal ingemaakt en wij hadden er niets over te vertellen.
Desalniettemin heb ik van alle drie de potjes ontzettend genoten en klamme handjes overgehouden. Helaas moest ik naar mijn werk, waardoor ik niet nog een vierde potje kon spelen, maar ik vond het onwijs tof. Elk personage is uniek, de animatie is geweldig en je merkt dat er met liefde aan deze IP gewerkt wordt. Overwatch stond bij mij totaal niet op de kaart, maar is nu veranderd naar een insta-buy. Natuurlijk heb ik slechts een korte tijd met de game meegemaakt, waardoor een aantal vervelende dingen mij niet zijn opgevallen, maar ik denk dat Overwatch hier geen last van gaat hebben. Dit zou zomaar de multiplayer FPS kunnen zijn van 2016.
