Titanfall 2 Review

Meer dan een vervolg..

Door de jaren heen heb ik al behoorlijk wat spellen gereviewed. Ik weet ondertussen wat me ligt en waar ik niets mee aan kan vangen, welke spellen ik nodig heb in mijn gameleventje en waar ik wel zonder kan. De laatste maanden laat ik de bal echter wel wat vallen. Eerst had ik al het verkeerde gevoel dat ik FIFA 17 wel even een jaartje kon skippen, en dan was er ook dat idee dat Titanfall 2 niet zo nodig moest. Ik  dacht heus wel dat mijn jaarlijkse Call of Duty fix samen met de WW 1 chaos van Battlefield 1 zou volstaan dit jaar om mijn multiplayerverlangens in te lossen. Een derde uitgebreide multiplayer-ervaring zou toch onmogelijk enige meerwaarde kunnen bieden voor me? En toen viel de game onverwachts op de deurmat en bleek al snel, erg snel zelfs, hoe hard ik het bij het verkeerde eind had.

Ik had het eigenlijk moeten zien aankomen. Respawn Entertainment mag dan wel een erg jonge studio zijn die pas hun tweede game presenteert, maar ze bestaat wel uit lieden die gewerkt hebben aan de betere titels in de Medal of Honor en Call of Duty reeksen. Dat fel bejubelde Modern Warfare dat nu zo een big deal is als een remaster dit najaar? Die game komt dus grotendeels van de jongens en meisjes die bij Respawn nu aan de Titanfall-reeks werken. Ik ben de eerste om toe te geven dat het vooral mijn schuld was dat het niet zozeer klikte voor me met de eerste Titanfall. Ik kwam veel te laat op het feestje via een aankoop uit een budgetbak, toen de servers reeds hoofdzakelijk gevuld waren met ervaren spelers die de finesses van de gameplay al in de vingers hadden zitten. Ik liep nog te zoeken hoe het zaakje werkte terwijl ik links en rechts gebitchslapped werd door tegenstanders die tenminste wisten hoe je zo een Mech onder controle moet houden. Dit keer ben ik er helemaal van het begin af aan bij, en ik krijg nog steeds stevig op mijn doos, maar kan tenminste eindelijk ook ferme tikken terug uitdelen. De klik met Titanfall is er in de sequel eindelijk gekomen.

Dat komt omdat ik eindelijk ook inzie dat Titanfall meer is dan Call of Duty met Mechs. Er zit een heerlijk chaotische flow in de multiplayer van Titanfall net omwille van die Mech’s die je kan besturen en de grote robotten die de A.I onder controle heeft. Je pilotenpersonage is enorm wendbaar op het slagveld en kan zich vlot over de maps bewegen, al dan niet wallrunnend, terwijl rondom hem of haar de grote titanen te keer gaan. Je knalt en overleeft lang genoeg tot je zelf je Titan op kan roepen en dan is het jouw beurt om bij te dragen tot het complete pandemonium op het slagveld. Dat gevoel voor tempo en de anarchistische chaos tijdens de potjes zorgt ervoor dat Titanfall ook in de sequel erg anders aanvoelt dan de concurrentie.

Wat is er veranderd vraag je jezelf uiteraard af als fan van het eerste uur. Zo op het eerste gezicht ziet alles er uiteraard erg vertrouwd uit. Traditionele multiplayer-modes maar dan met het unieke infuus dat de Mech’s aan het geheel toevoegen. Wanneer je echter voorbij het oppervlak kijkt, dan ontdek je al snel meer finesses. Er zijn bijvoorbeeld zes Titans in tegenstelling tot de drie van de vorige game. Elk met een eigen naam, look en uiteraard unieke mogelijkheden. Wat nog belangrijker is, ze zijn zo verdomd cool. Je kunt dan wel veel minder zelf customizen aan je Titan dan vroeger, maar hoe veel wil je überhaupt veranderen aan een Mech die een grote elektrische katana heeft, die zich ook nog eens kan teleporteren? Of wat te denken van een Titan genaamd Scorch die zoals zijn naam aangeeft wel een dingetje met vuur heeft? Die kan een vlammenmuur maken om zichzelf te beschermen terwijl hij tegenstanders tot smeulend as herleid met een extreme vlammenwerper. De Titans zijn gewoon stoer. Belangrijk om op te merken is dat de Titans nu het slagveld betreden zonder beschermingsschild, maar een grote groene batterij in hun kop hebben zitten. Wanneer een Titan verwoest wordt valt die batterij op de grond en kunnen piloten ze oprapen en vervolgens in een andere nog werkende Titan rammen en DAT creëert dan vervolgens wel een beschermingsschild. Dat is gewoon slim gamedesign als je het mij vraagt omdat er plots een nieuw stuk tactiek bij komt kijken door de batterijen. Wanneer je Titan bijna aan het einde van zijn latijn is maak je dat je in de buurt  van een vriend bent en ontsnap je met je batterij om vervolgens die vriend te boosten. Of je gebruikt al je lef om gewoon vijandelijke Titanen te bespringen en hun batterij te stelen. Allemaal mogelijk. Er zijn wel meerdere kleine en minder kleine tweaks gedaan aan de gameplay, maar dat is toch duidelijk de belangrijkste. Het toont duidelijk aan dat Respawn de moeite genomen heeft om hun prijsbeest verder uit te balanceren want het valt duidelijk op dat TitanFall 2 een online luik heeft met de nodige diepgang, zonder dat je daar als speler een afschrikkend hoge drempel over moet. Dat alle nieuwe modes en maps via DLC gratis aan de man gebracht zullen worden toont duidelijk aan dat dit een multiplayer-game gaat worden die een hele tijd blijft boeien.

En dan is er uiteindelijk nog die campaign. Het grootste minpunt aan Titanfall was het ontbreken van een singleplayer-component zeiden velen, Titanfall heeft geen verhaallijn nodig zeiden anderen. Het uiteindelijke resultaat in Titanfall 2, daar valt niet over te discussiëren, is indrukwekkend. Ik heb al benadrukt dat het team van Respawn  verantwoordelijk was voor de mijlpaal die Modern Warfare was, en geloof me vrij als ik zeg dat die vingerafdrukken ook duidelijk op de campaign van Titanfall 2 zichtbaar zijn. De vijf uur durende verhaallijn vertelt uiteraard weinig nieuws. Het is het verhaal van een Pilot en de band met zijn Titan en voelt aan als een buddy-movie; lekker vertrouwd allemaal, maar het werkt. Veel beter dan je zou durven verwachten werkt het zelfs wanneer je echt gaat gevoelens krijgen voor een Mech van zes meter. Het lijkt wel The Last Guardian, maar dan met een grote bestuurbare robot en erg gewelddadig . Het is ook echt geen game waar je verder veel over moet gaan vertellen. Het geeft wat je ervan verwacht: de shooteractie die je gewend bent van een Call of Duty,  gecombineerd met het besturen van een Mech, en dan natuurlijk ook nog veel wallrunnen. Al die dingen heeft het, maar het is wat het meer doet dat Titanfall 2’s campaign bijzonder maakt. Respawn had duidelijk wat ideetjes in gedachten, want ze gooien erg veel tegen de vijf uurtjes campaign van Titanfall 2 aan. De game vertrekt constant vanuit het solide fundament dat het bezit, maar gooit daar dan een nieuwe trick of een ander gameplay-idee tegenaan dat het hele level schittert, om vervolgens ingeruild te worden voor iets anders. Soms lijkt het alsof Respawn gewoon dingen uitprobeert om te zien wat werkt naar de toekomst toe, maar vaker voelt het vooral aan als creatief spierballengerol. Alsof de makers zeggen van: Ja, we weten dat jullie het jammer vonden dat er vorige keer geen campaign was, wij ook ,dus laat ons even gek doen. Die twists in de gameplay in de review prijs geven zou echt zonde zijn voor wie de game met frisse ogen wil spelen, maar reken er maar op dat ze garant staan voor enkele van de meest memorabele uurtjes knallen van de afgelopen jaren. Wanneer je na vijf uren van  gameplay, die je nog het best kan vergelijken met een rollercoaster, je afgepeigerd de credits bereikt besef je dat Respawn hiermee zijn visitekaartje heeft afgeleverd. Ze kunnen het nog steeds.

De multiplayer was al steengoed, en is voor deze sequel nog verder verfijnd met enkele heel slimme beslissingen. Ook het idee dat alle downloadbare content voor de game gratis wordt is goud waard, want zo verzeker je de levensduur van je game voor een lange tijd. Hoe indrukwekkend die multiplayer ook is, het is de campaign die de monden helemaal doet openvallen. Kort, maar uiterst krachtig, vol creatieve ideetjes die toevoegen aan de uiterst solide basis. Het is een beetje gevaarlijk om dit de meest memorabele campaign in een shooter sinds die eerste Modern Warfare te noemen, maar stiekem? De meest memorabele campaign in een shooter sinds Modern Warfare.

Good

  • IJzersterke multiplayer
  • Weergaloze campaign
  • Gratis multiplayer DLC

Bad

  • Gaan we muggeziften?
9.7

Geweldig

Iedere gamesite heeft die ene toffe, lieve meid nodig die te porren valt voor de schattige platformgames. Hier bij GameParty moeten we het echter nog steeds met Eefje stellen. Een inktzwart gevoel voor humor, ietwat van een grote bek en een voorliefde voor de meest gewelddadige games die je kan bedenken. Dat is Eefje in een notendop.