Na het zien van The Walking Dead en het spelen van Dying Light dacht ik wel voorbereid te zijn op het spelen van de Ubisoft-game Zombi. Voor mijn gevoel heb ik het boek “Zombies voor Dummies” helemaal uitgelezen en weet ik precies wat ik moet doen. Ik weet immers hoe zombies zich door de wereld bewegen, dat ze reageren op geluid en dat je in het hoofd moet raken om ze uit te schakelen. Eenzame zombies zijn geen probleem, maar grote groepen kan je beter zoveel mogelijk vermijden. Al die kennis (en meer) moest er voor zorgen dat ik deze game wel even zou kraken. Na het eerste half uurtje spelen merkte ik echter dat mijn handen klam aanvoelden, mijn oren gespitst waren op elk geluid en ik toch wel heel graag meer licht in de kamer wilde hebben. Zombi had me toch te pakken.
Voordat ik je inhoudelijk over de game bij ga praten is het goed om nog even kort stil te staan bij de geschiedenis van Zombi. De game verscheen oorspronkelijk drie jaar geleden als launchtitel voor de Wii U onder de naam ZombiU. Het werd gezien als misschien wel dé reden om de nieuwe Nintendo-console in huis te halen en werd vooral geroemd om het innovatieve gebruik van de gamepad. Helaas bleek het algemene publiek er anders over te denken en bleven zowel de console als de game massaal in de winkel liggen. Voor Ubisoft was dit reden genoeg om de ontwikkelingen voor de Wii U in het vervolg te beperken tot de dansgames, maar er verder zo ver mogelijk weg van te blijven. Nu, drie jaar later, heeft de uitgever kans gezien om ZombiU weer op te pakken en opnieuw uit te brengen op de PlayStation 4, Xbox One en pc. Natuurlijk heeft dit allemaal te maken met het vangen van extra geld en daarmee het terugverdienen van de originele ontwikkelkosten, maar tegelijkertijd biedt het ook een grotere groep gamers de kans om alsnog kennis te maken met deze leuke en beangstigende game.
Je speelt de rol van een persoon die de zombies tot dat moment nog goed van zich af heeft weten te slaan. Het startpunt is het metronetwerk van Londen en daar zit je in een veilige ruimte. Helemaal alleen ben je niet, want er is altijd een stem die je vertelt wat je moet doen en je waarschuwt als er gevaar dreigt. Die persoon houdt de omgeving in de gaten via de camera’s en hij is jouw compagnon. Waarom hij je begeleidt weet je niet, maar je hebt eigenlijk weinig keus en zult zijn advies wel op moeten volgen. Je sluipt langs ‘slapende’ zombies, gaat op zoek naar keycards om hekken te openen en probeert zoveel mogelijk spullen te verzamelen. Dat laatste doe je met een rugzak die je bij je draagt. Daar kan je een beperkt aantal spullen in meenemen, maar op je thuisbasis heb je gelukkig nog een kist om de rest te bewaren. Het is belangrijk om een goede balans te vinden tussen de spullen die je meeneemt en de spullen die je achterlaat. Als je namelijk doodgaat (en dat zal je zeker gebeuren) dan zal jouw personage veranderen in een zombie, maar wel die spullen bij zich houden. Zodra je wakker wordt als nieuwe overlevende moet je dus op zoek naar jouw vorige personage als je die spullen weer terug wilt krijgen. Dat kan behoorlijk lastig zijn, maar het is wel fantastisch gedaan. Ik vond het bijna vervelend om mijn vorige personage op die manier terug te vinden en te moeten beroven van de spullen. Dit past echter perfect bij de sfeer.
Met de sfeer zit het in ieder geval heel goed bij Zombi. Zoals ik in de intro van deze review al beschreef, zat ik echt met samengeknepen billen op de bank toen ik aan het spelen was. Dat komt vooral doordat er overal gevaar loert en je toch wel snel dood bent als je even niet oplet. Zo werd ik een aantal keer overmoedig en dacht ik de zombies wel aan te kunnen, maar dan kwam ik er al snel achter dat Zombi echt geen shooter is. Je moet behoedzaam spelen en altijd de vluchtroutes in de gaten houden. Of juist de deuren dichthouden en barricaderen, zodat je tijd hebt om te vluchten. In ieder geval is het meestal geen goed idee om de aanval in te zetten. De sfeer en de spanning zijn dus goed, maar de graphics vallen wel wat tegen. Het origineel op de Wii U was al geen grafisch hoogstandje en dat is nu niet veel beter. De lichteffecten zien er wel goed uit, maar die kunnen niet verbloemen dat de game grafisch echt wel verouderd is. Een extra poetsbeurtje was wel op zijn plaats geweest.
Het grote verschil tussen ZombiU en Zombi zit hem natuurlijk in de controller. Op de Wii U had je de Gamepad in handen om je inventaris te checken en waar nodig aan te vullen. Dit zorgde voor extra spanning, omdat op dat moment jouw personage op de televisie gehurkt ging zitten met zijn rugzak. Op dat moment ben je extra kwetsbaar voor zombies die je ineens aanvallen. Op de Xbox One, PlayStation 4 en pc heb je die Gamepad niet dus daar heeft Ubisoft voor een meer generieke oplossing gekozen. Zodra je in een kast of je rugzak gaat kijken, verschijnt er een menu in beeld dat bijna beeldvullend is. De game gaat echter niet op pauze, dus is het belangrijk om een beetje om het menu heen te blijven kijken en de omgeving in de gaten te houden. Dit is natuurlijk niet zo ingenieus als op de Wii U, maar het werkt wel. Ik merkte dat ik toch wel op mijn hoede was bij de momenten dat ik met mijn inventaris bezig was.
Naast dit spelelement gaf de gamepad ook een leuke twist aan de multiplayer functie van ZombiU. De ene speler had een standaard controller en speelde als overlevende, terwijl de andere speler hem met de gamepad kon belagen met zombies. Erg leuk gedaan! Helaas schittert de multiplayer bij Zombi door afwezigheid. Wat mij betreft een gemiste kans, want hier had heel veel ingezeten. Deze game leent zich namelijk uitstekend om in co-op gespeeld te worden. Of misschien is het mogelijk om met behulp van een companion app alsnog de Wii U multiplayer modes in te bouwen. Ik weet zeker dat dit heel veel waarde toe zou voegen aan de game. Aan de andere kant is de game voor een zacht prijsje op de kop te tikken dus zal ik daar niet te lang bij stil staan.
Zombi laat zien dat het geen probleem is om een game van drie jaar oud opnieuw uit te brengen. Als je namelijk door de verouderde graphics heen kijkt, zie je een hele toffe survival horror die je een mooi avontuur laat beleven. En het is weleens lekker om niet rennend en schietend door een game te gaan, maar om er wat meer de tijd voor te moeten nemen. Wat mij betreft is dit zeker een aanrader.
[review pros=”+ Fantastische sfeer
+ Constant spannend
+ Balen als je personage dood gaat” cons=”-Verouderde graphics
– Geen multiplayer” score=78]
