Welkom terug Geralt of Revia, je hebt het gewicht van de wereld op je schouders. Weinig games hebben de torenhoge verwachtingen in te lossen die The Witcher 3 met zich meedraagt en dat heeft ontwikkelaar CD Projekt Red uiteraard aan zichzelf te danken. The Witcher is een heus kwaliteitsmerk geworden in het land van de diepgaande rpg’s en het wachten op dit derde deel is zowel voor fans als nieuwsgierige nieuwkomers een lange tijd geweest. Sinds de indrukwekkende beelden van de aankondiging enkele jaren geleden worden we van tijd tot tijd warm gemaakt met intrigerende details en nieuwe beelden die duidelijk maakten dat dit een titel is waar heel wat ambitie mee gemoeid is. De lineaire aanpak van The Witcher 2: Assassins of Kings wordt ingeruild voor een grootse open wereld die uitpuilt van de mogelijkheden, wat voor een erg spannend gevoel zorgt de eerste keer dat je de game opstart. Weet The Witcher 3: Wild Hunt de verwachtingen in te lossen of wordt het gewicht van de ambitieuze keuzes te veel om te dragen voor Geralt?
Geralt of Revia is nog steeds de man waar alles om draait, een Witcher dus. Een kerel met een kiezel in de stem en een probeer-niet-met-me-te-fucken attitude die zich in laat huren om monsters een kopje kleiner te maken. Dat is Geralt in een notendop, maar de game doet uiteraard haar best om haar hoofdpersonage verder uit te diepen, iets wat redelijk opmerkelijk is in een game waarin het personage dat jij bestuurt eigenlijk verre van het interessantste personage in de spelwereld te noemen is. Die wereld, The Northern Kingdoms, is een middeleeuwse fantasy-variant op Oost Europa, een wereld waar CD Projekt Red over claimde dat hij twintig procent groter zou zijn dan die van Skyrim. Tijdens het spelen ontdek je wel dat ze daar in Warschau niet zaten te jokken toen ze die uitspraak deden: dit is een immense spelomgeving die bulkt van de mogelijkheden, gevaren en verhalen.
Protagonist Geralt wordt aan het begin van het avontuur ontboden door zijn verloren geliefde Yennifer of Vengerberg, die het spoor opgepikt heeft van Geralt’s verdwenen leerlinge Ciri. Lang geleden was Ciri als jong meisje onder de hoede van Geralt, tot ze plots verdween. Nu, tijdens de meest woelige periode waarin The Northern Kingdoms door een oorlog verscheurd worden, duikt Ciri weer op met de boosaardige Wild Hunt op haar hielen. Het is Geralt’s taak om het land doorheen te reizen, Ciri te vinden voor de Wild Hunt dat doet en ondertussen ook eventjes het hele land te redden van de ondergang. Het is een in essentie redelijk simpel verhaal, maar de game brengt het met de nodige complexe flair die zowel voor fans als nieuwkomers veel is om te vatten. De wereld van The Witcher zit nog steeds vol diepgang en subtiele nuances en dat zorgt dat je uiteraard wel bij de les moet blijven om ten volle te begrijpen wat je doet en waarom. Het is eveneens erg lovenswaardig dat de makers wel degelijk heel wat moeite genomen hebben om de zaken erg begrijpbaar te houden voor spelers die hun eerste stappen in de wereld van The Witcher zetten. De verhalen die The Witcher 3 vertelt zijn complex, maar je zal nooit verdwalen in de narratieve draad van het plot omdat je de vorige games niet hebt gespeeld.
Dat je gelooft in het verhaal dat rond de spelwereld hangt is uiteraard essentieel voor de ervaring van de game. Je slijt vele uren op pad in deze prachtige middeleeuwse setting die je van griezelige moerassen naar kleine stadjes brengt en op dat pad kom je overal avonturen tegen. De game moedigt je op erg natuurlijke wijze aan om af te wijken van je hoofdmissie en andere mensen te helpen. De oorlog heeft duidelijk diepe wonden geslagen in The Northern Kingdoms en Geralt heeft constant de keuze om die te negeren, of om een helpende hand te bieden; bandieten uitschakelen die een dorpje terroriseren, een nest monsters uitroeien om de omgeving weer een stuk veiliger te maken… als speler krijg je echt het gevoel dat de acties die je doet een impact hebben op het land en haar bewoners. Dit aspect van The Witcher 3 kan behoorlijk overweldigend aanvoelen, vooral als je op de map kijkt en ziet dat er tientallen kleine vraagtekens staan die aanduiden dat er ergens hulp te bieden valt. Vraagtekentjes die dan nog eens boven op de gewone sidequests komen zoals contracten om op gevaarlijke monsters te jagen of verhalende zij-missies die voortvloeien uit ontmoetingen tijdens het hoofdverhaal. Die belofte van tussen de honderd en tweehonderd uur gameplay om alles te ontdekken in het spel, ook dat was echt geen gejok. In een tijd waarin de lengte van games steeds korter lijkt te worden is The Witcher 3 een klein unicum; misschien zelfs een tikje intimiderend te noemen. Erg veel is namelijk optioneel uiteraard, niemand verplicht je die helpende hand te bieden, maar je wilt het. Deels omdat de opdrachten gewoon leuk zijn en je nieuwsgierig bent naar wat van je verlangd wordt, maar uiteraard ook omdat je zoals bij elke goeie rpg er voor beloond wordt met goodies en xp. Alles van de meest simpele taken tot de gevaarlijkste missies geven je ervaringspunten, wapens, armor, ingrediënten, goud of een aanwijzing naar de begraafplaats van een schat. Je inspanningen voelen op die manier haast nooit nutteloos aan. Voor de zoveelste keer een moeras of donkere grot doorzoeken voelt stukken minder vervelend aan dan in bijvoorbeeld een Skyrim omdat de beloning steeds navenant is.
Al de resources en ervaring die je verzamelt tijdens de vele opdrachten zul je broodnodig hebben, want hoewel aspecten van de gameplay vereenvoudigd zijn ten opzichte van de vorige game zou ik dit spel nooit eenvoudig durven noemen. Elke missie, van hoofdverhaal tot optioneel opdrachtje komt met een indicator die aangeeft welk level je het best kan hebben voor je er aan gaat wagen, en die staat daar echt niet voor de gein. Gesimplificeerd vechtsysteem of niet, je hoofd erbij houden tijdens gevechten en een tikje voorbereiding is nog steeds essentieel om heelhuids door de missies en zij-missies te komen. Zwaard vechten is een afwisseling van snelle lichte aanvallen en tragere zware slagen, gecombineerd met ontwijkende bewegingen zoals een koprol. Een vechtsysteem dat, of je het nu tegen één bandiet of een bende monstertjes opneemt, steeds neer komt op timing en weten wanneer je moet ontwijken en wanneer aanvallen. Overmoedigheid wordt hard afgestraft, dat kan ik je nu al vertellen of dat kan je zelf ontdekken tijdens je eerste uren spelen. In het begin ga je vast wel regelmatig op je bek krijgen in de woeste wereld van The Witcher 3 en ga je het vechtsysteem misschien zelfs een tikje vervloeken, maar uiteindelijk klikte het bij mij wel en zag ik elk gevecht als een dans waarbij elke parry minstens even belangrijk was als een zwaardslag. Wat je zeker ook nooit uit het oog mag verliezen is dat zowel je wapens als armor verslijten tijdens het gebruiken ervan, dus regelmatig langs een smid passeren om je favoriete gear te repareren is wel essentieel.
Naast het betere zwaardwerk, dat zelfs Syrio Forel goed zou keuren, heeft Geralt ook oliën en potions tot zijn beschikking die je bijvoorbeeld krachtigere aanvallen of bescherming bieden. Dit aspect is stevig terug geschroefd ten opzichte van de voorganger, maar een goed gebruik van alchemie kan je nog steeds een voordeel bieden in belangrijke gevechten. Tenslotte heeft Geralt uiteraard ook nog steeds magie in zijn skillset die ervoor zorgt dat er wat variatie in de traditionele gevechten gestopt kan worden. Wanneer je aan de verliezende hand bent kan een telekinetische spreuk bijvoorbeeld echt het tij doen keren en uiteraard zijn ook de mogelijkheden om vuurballen af te vuren of magische barrières op te roepen zeker nuttig te noemen. Je magische krachten zijn net als je skills tijdens gevechten uit te bouwen met behulp van ervaringspunten die je toelaten om Geralt een dodelijk personage te maken dat perfect aanleunt bij je speelstijl.
The Witcher 3 is een ietsje gestroomlijnder evolutie van wat de voorganger al deed, zonder ook maar een moment een knieval te maken richting het grote publiek. Dit blijft een erg hardcore game waar je tijd en moeite in moet stoppen om er alles uit te kunnen halen wat er in zit, maar dat is volledig de moeite waard. Alleen al voor de grootse open spelwereld bijvoorbeeld die een heerlijk ruwe charme uitademt. The Northern Kingdoms is een erg gevarieerd land om door te navigeren, vol prachtige landschappen en ruwe berggebieden; de invloed van Oost-Europa is onmiskenbaar aanwezig in de topografie en sfeer van The Witcher 3. De spelwereld is dus ontzagwekkend groot, maar je hebt uiteraard de nodige mogelijkheden om er door te reizen. Met boten bijvoorbeeld, maar toch vooral met je paard Roach. Best een handig beestje, die Roach. Je kan hem met een gewone druk op de knop roepen en de paarden-gps instellen richting je waypoint. Er zit ook een fast travel optie in de game gelukkig, maar die werkt enkel tussen sign posts. Je kan dus niet eender waar je bent je op magische wijze laten teleporteren naar de andere kant van de wereld, zoals in veel andere games binnen het genre.
Hoe goed de game ook is, het zou verkeerd zijn om niet ook de enkele minpuntjes ervan te bespreken. De knop die je bijvoorbeeld gebruikt om te interacten met een kist of iets dergelijk is dezelfde die je gebruikt om te rennen. Je kan je vast inbeelden dat het irritant is wanneer je een schakelaar in wil drukken en Geralt vervolgens aan het huppelen slaat. De game heeft, gezien de grootte ervan niet onlogisch, ook een aantal niet te negeren bugs. Een stadje binnen rijden te paard en zien dat de engine niet snel genoeg is om alle bewoners in te laden bijvoorbeeld, of de game die de bal mis slaat in de dag en nacht-cyclus. Dan wordt je wakker na een dutje bij het kampvuur en zie je een stralende zon om vier uur in de ochtend. Het is een detail, maar toch best bizar. De game heeft een aantal van die bugs en rare keuzes qua design (waarom is elke kaars interactief?), maar uiteindelijk verwateren die ergernissen steeds wanneer de game je in haar wereld slorpt. Geralt is een heerlijk complex personage met een stevige voorgeschiedenis, maar jij als speler bepaalt wel steeds zijn houding ten opzichte van de andere personages en zo voel je je als speler een onderdeel van het verhaal en de wereld. Wat je doet en welke keuzes je maakt heeft gevolgen voor andere personages in The Northern Kingdoms en dat zorgt constant voor een gevoel van immersie.
Ook de visuele presentatie draagt daar uiteraard toe bij. De afgelopen dagen is er al veel gezegd over hoe de game een downgrade gehad heeft ten opzichte van de vroegere beelden, maar zodra je echt aan het spelen gaat lost die kritiek zich wel wat op. Zoals de game op PlayStation 4 in haar huidige staat loopt is niet perfect, met af en toe schokkerige beelden en wat bugs als grootste boosdoeners, maar de framerate blijft wel consequent stabiel tijdens het spelen. Belangrijkste is echter dat die spelomgeving er zo enorm mooi en aantrekkelijk uit ziet, vol mogelijkheden en uitnodigend om in te verdwalen, dat je gewoonweg niet kan stoppen met spelen. Als je na een dutje wakker wordt om 4 uur met de zon in je gezicht, kunnen wij je verklappen dat dat geen nacht is…
The Witcher 3: Wild Hunt is zonder twijfel één van de meest ambitieuze spellen ooit gemaakt. Zowel de console als de game zelf kreunen soms onder die ambitie, maar dat doet gelukkig zelden tot nooit echt afbreuk aan de ervaring. The Witcher 3: Wild Hunt heeft een indrukwekkend groots uitgewerkte spelwereld waar uren en uren avontuur, gevaar en ontdekking op de loer liggen. Een popcorngame om even tussendoor te spelen is het zeker niet geworden, maar wie een spel zoekt die je uitdaagt en waar je vlotjes honderd uur in kan verliezen heeft hiermee zijn nieuwe verslaving gevonden.
[review pros=”+ Grootse, geloofwaardige spelwereld
+ Indrukwekkend diepgaand
+ Moeiteloos meer dan honderd uur gameplay” cons=”- Rare bugs en designkeuzes” score=94]
