Call of Duty heeft dit najaar behoorlijk wat competitie op het terrein van de first person shooter. Battlefield 2042 legt volledig de nadruk op grootschalige multiplayer terwijl Halo Infinite de grote terugkeer van de Chief uitspeelt. Met Vanguard bevindt de reeks zich dit jaar dan ook in een rare positie. Er is meer concurrentie dan ooit tevoren en net nu krijgt de reeks een titel die niet onder het populaire Black Ops of Modern Warfare label valt. Call of Duty: Vanguard lijkt op die manier ietwat van een risico, maar in realiteit blijkt het dat allesbehalve te zijn. Het is een terugkeer naar de vertrouwde roots van Wereldoorlog 2 met een game die erg efficiënt maar zelden echt fris aanvoelt. Het is Call of Duty zoals we het kennen en misschien is dat meer dan genoeg. Tijd voor een review.
Multiplayer
Kan een game volstrekt als een herhalingsoefening voelen en toch nog hoogst amusant zijn? Vanguard lijkt die stelling in elk geval te staven. Het voelt gewoon erg hard als dezelfde gameplay die we in Call of Duty WW2 en Black Ops: Cold War onder de knoppen kregen. Dat is niet noodzakelijk een slecht gegeven, want de fun is overduidelijk nog steeds aanwezig en de maps waar je strijd op mag voeren zijn grotendeels sterk. Waar ik bij vorige Call of Duty’s altijd een paar van die maps had waarbij ik met de ogen ging rollen toen ik zag dat ik voor die dingen in de lobby zat, is dat bij deze Vanguard bij mij stukken minder het geval. Ze hebben aardig wat variatie op vlak van layout en sfeer en dwingen je in bepaalde gevallen aardig te wisselen tussen de manier waarop je speelt. In Das Haus kun je vlotjes rennen met een LMG, maar op het tropische eiland Numa Numa dat vol verborgen plekjes zit voor snipers is de meer secure aanpak aanbevolen. De nieuwe Champion Hill mode is aardig met een amusante kleinschalige aanpak op teambased multiplayer, maar verder is het dus goeie ouderwetse Call of Duty. Klassieke team en player versus player gameplay, XP verzamelen en stijgen in level om zo beter wapentuig en perks vrij te spelen. Het is een oud recept, maar het werkt duidelijk voorlopig nog. Je kan de game op dat vlak een gebrek aan inspiratie verwijten, maar je kan uiteraard niet verwachten dat een multiplayer die nog steeds massaal volle servers trekt revolutionaire veranderingen doormaakt. Een reeks met een reusachtige fanbase als dit neemt natuurlijk niet al te veel risico’s.
Zombies
De zombies dit jaar hebben niet al te veel vlees op hun botten, laten we dat teleurstellende bommetje maar al meteen tot ontploffing brengen. De mode heeft nog steeds de basis die je verwacht. De nazi’s hebben in Stalingrad teveel met het occulte zitten experimenteren en nu mag jij samen met drie vrienden het opnemen tegen hordes van zombies. Het is nog steeds fun om de boel te barricaderen, af te spreken wie op welke plekken de nodige dekking zorgt en het dan wanhopig uit te vechten tegen een overmacht van ondoden. Er zit een roguelite elementje in met buffs en krachten die je na elke overwonnen ronde wat sterker maken om de steeds grotere tegenstand het hoofd te kunnen bieden. Dat is allemaal dus best leuk en aardig, alleen voelt ook hier de omkadering verbazend ongeïnspireerd en simpel. Geen rare eindbazen of verhalende omkadering die in het oog springt, gewoon dezelfde omgevingen en dezelfde voice overs opnieuw en opnieuw. Een leuke roguelite gooit af en toe een kink in de kabel en weet je na een paar rondjs te verbazen met een onverwachte eindbaas, hier is Treyarch dat duidelijk vergeten. Er is gelukkig de belofte van nieuwe content in de nabije toekomst, maar op dit punt voelt Zombies eigenlijk best karig en gedateerd aan.
Singleplayer
De campaign. Ik ken mensen die het ding nooit aanraken en meteen de multiplayer in springen en anderen die de game uitsluitend kopen voor de vijf uurtjes die de verhaallijn vergt. Ik ga meteen mijn kaarten op tafel leggen…ik hou van de WW2 setting. Ik hou van films als Saving Private Ryan, Inglourious Basterds of tv-serie The Pacific. De makers van Vanguard duidelijk ook, want het zijn duidelijk de invloeden geweest tijdens het ontwikkelen van deze filmische campaign. Het idee om een elite team van vier verschillende soldaten samen te stellen voor een geheime missie is uiteraard verre van nieuw, maar het bewijst ook hier weer een sterke basis te vormen. Het is vooral verrassend dat de game zo een sterke personages heeft, geen evidentie voor een shooter van vijf uurtjes. Niet alleen Laura Bailey maakt indruk als Polina Petrova, maar ook Dominic Monaghan weet de juiste snaar te treffen als gluiperige nazi Richter. Zijn ijzingwekkend sluwe vertolking is vele stappen verwijderd van de goedhartige hobbit uit Lord of the Rings. Het raamwerk van de verhaalvertelling is sowieso leuk, omdat het de ruimte geeft om elk personage individueel te laten schitteren. Het zorgt voor een best gevarieerde campaign met dogfights boven de slag om Midway en nachtelijke infiltraties in Normandië de nacht voor D Day. Het is op zich niks dat we nog niet eerder gezien hebben, maar het speelt ontzettend leuk. Het voelt tegelijk ook filmischer dan ooit met een erg heroïsche muziekscore van Bear McCreary en indrukwekkende graphics. Vooral op vlak van gezichts animaties en belichting is dit om duimen en vingers bij af te likken. Call of Duty Vanguard is op audiovisueel vlak in die campaign één van de indrukwekkendste games van het moment.
Call of Duty speelt het met Vanguard veilig dit jaar. De multiplayer voelt als vanouds, leuk maar erg vertrouwd en Zombies ontbreekt het wat aan inhoud. Het is dan ook de korte singleplayer die het meeste indruk weet te maken met een sterk gebrachte verhaallijn en indrukwekkende presentatie. Hopelijk voegt Modern Warfare volgend jaar weer net dat extra beetje pit toe.
