Ik ben verre van een keukenprinses, maar geef me de nodige ingrediënten en een minutieus uitgelegd recept en ik flans heus wel iets eetbaar voor je klaar. Kan ik daarom koken? Echt niet. Laat me zonder uitleg los in een keuken en je mag even later smurrie van het plafond schrapen en de ramen en deuren openzetten om de brandgeur weg te luchten. Nee, dan is een game als Cooking Mama ietsje veiliger om me in de handen te stoppen. Gewoon rustig op de 3DS spelenderwijs wat gerechtjes in elkaar zetten. Valt er op het einde wat te bikken? Nou, nee, niet echt, maar er valt gelukkig ook geen vaat te doen.
Cooking Mama gaat sinds dat eerste deel op de DS al een ruime tijd mee en heeft zich zelfs verdiept in andere takken. Mama is in de loop der jaren al aan het knutselen en babysitten geslagen en doet sinds kort zelfs ook aan tuinieren! Zeg wat je wil van het vrouwtje, maar multitasken kan ze wel. Toch komt Mama steevast terug naar de plek waar vrouwen volgens sommige machomannen thuis horen, namelijk de keuken. Jij bent haar keukenhulpje van dienst en dat betekent dat je maar beter de handen uit de mouwen steekt om die veeleisende bezige bij tevreden te houden. Je hebt klusjes om op te knappen, recepten te bestuderen en groenten om te oogsten, er is zelfs een winkeltje waar je in mag helpen. Yup, eigenlijk ben je een beetje het slaafje van Cooking Mama die de klusjes op mag knappen waar ze zelf geen zin in heeft omdat ze tegenwoordig liever onkruid staat te wieden in de tuin. Die zijopdrachtjes zijn behoorlijk amusant in al hun simpelheid, maar zijn uiteraard slechts kleine afleidingen tussen het koken door.
Dat koken wordt nog steeds gepresenteerd als een parade aan minigames met kookmama als mentor, scheidsrechter en ook wel een beetje tiran. Je maakt gerechten zoals crackers met pindakaas of saté’s en sushi en doet dat door taken uit te voeren die varieren van kinderspel tot behoorlijk ingewikkeld. Geavanceerde gastronomie wordt het nooit, maar toch zal je al snel als een kei moeten hakken en sauteren om de begeerde topscores te halen. Mama staat je tijdens het koken bij met advies dat steevast een tikje cryptisch is. Daar zou je uiteraard een lichte vorm van gameplay in kunnen zien, een snuifje uitdaging in de gameplay waarbij je zelf moet ontdekken wat er van je verlangd wordt. Aan de andere kant kan het uiteraard ook wel dat Cooking Mama ietwat van een jaloerse tak is die het niet kan hebben dat je beter kookt dan zij en je dus het maar wat graag lastig maakt. Ook bij het uitvoeren van de minigames zelf valt op dat ze je maar wat graag saboteert. Hoe verklaar je anders dat ze, wanneer je vlees aan het snijden bent bedoeld voor op een bord, ze steevast het bord verder verwijdert zodat je de snelheid waarmee je snijd moet aanpassen zodat het niet op de grond valt en de hond er mee kan gaan lopen? Je kan er een uitdagende minigame in zien, ik noem het eerder sabotage van een jaloers wijf dat veel te vrolijke bekken trekt tijdens het koken om betrouwbaar over te komen. Uiteindelijk zal je bij sommige kookbeurten dus even twijfelen van wat er verwacht wordt, omdat de uitleg die mama je geeft gewoon te vaag is of omdat het icoontje dat vertelt wanneer je op het scherm moet tikken verdacht veel lijkt op het icoontje dat je aangeeft door te drukken op het scherm. Wanneer je dan in de war staat onder de tijdsdruk, terwijl dat malle mens met een overdreven blije blik je aan staat te gapen kan het zaakje al wel eens uit de hand lopen en krijg je zin je schort achter haar kop te gooien.
De reden voor die frustratie is uiteraard de high score. De felbegeerde honderd procent perfect score waarbij mama je schijnbaar vol trots bejubelt, maar je ergens diep in der ogen tegelijk een brandende poel vol jaloezie kan ontwaren. Daar doe je het dus voor als een zichzelf respecterend keukenhulpje, maar spotgemakkelijk is het dus niet. Om de perfect score te halen moet elk stapje van het kookproces onberispelijk gevolgd worden, binnen de tijdslimiet. Faal je ook maar in één aspect van het gerecht, bijvoorbeeld omdat een grapjas het een tof idee vind om de borden te verplaatsen, dan faalt heel het boeltje. Dan zakt de souflé in elkaar, zijn de rapen overgaar en zit er een dikke bromvlieg in de soep. Natuurlijk kan je het gerecht wel nog afmaken als je een foutje maakt en er zelfs nog een erg goeie score voor halen, maar waarom zou je? Gordon Ramsey heeft ons één ding geleerd en dat is dat als een motherfucking gerecht niet fucking onberispelijk is, dan kun je de gore rotzooi maar beter in de goot kappen en je in de koelcel gaan schamen, wanker die je bent. Nee, de perfecte score is wat je echt wel steevast wil behalen, al was het maar omdat je op die manier sneller de beste dingen vrijspeelt, van nieuwe gerechten en minigames tot items om de keuken mee op te fleuren tot zelfs nieuwe kleren voor mama. Dat het behalen van die perfecte score uiteindelijk niet al te onmogelijk blijkt is te wijten aan de mode die je rustig gerechten laat oefenen en vooral ook de Cooking Dojo die je gerechten laat maken onder een striktere tijdlimiet. Wanneer je die laatste mode oefent terwijl er iemand op de laptop met een Gordon Ramsey soundboard aan het spelen is haal je die perfect score voor mama uiteindelijk zonder al te veel moeite.
Cooking Mama Bon Appétit is een simpel spelletje bedoeld voor de jongste gamertjes. Tenzij je echt resoluut voor de perfect score gaat en er de grap van inziet valt er dus weinig te beleven in deze game. Voor de doelgroep, of gewoon als een luchtig tussendoortje, zijn er echter heel wat slechtere alternatieven te vinden op de 3DS. Jongere gamers die een schattig ogende verzameling minigames aan hun collectie willen toevoegen doen hier in elk geval geen miskoop aan.
[review pros=”+ Leuk voor jongere gamers
+ Fijn als tussendoortje” cons=”- Mist diepgang voor een ouder publiek
– Sommige aanwijzinging op het scherm zijn een tikje verwarrend” score=65]
Met dank aan Luna Monserez.
