Moeten we twee jaar na de release Death Stranding echt nog een introductie geven? Ik denk het niet he? Er is de voorbije jaren namelijk al heel wat gepalaverd over Hideo Kojima’s ambitieuze game voor PlayStation 4. Laat ons dus stellen dat de meningen over de titel verdeeld zijn. Vele gamers vonden het spel traag en zweverig, anderen genoten dan weer intens van de unieke game die het meer van de moeizame zoektocht naar verbondenheid dan gewelddadige conflicten moest hebben. Ik gooide er in de GameParty rev in elk geval een 9.9 tegenaan en noemde het een meeslepende ervaring die moest beleefd worden. Nu de game in aangepaste vorm de overstap naar Playstation 5 maakt is de vraag uiteraard of die gevoelens overeind blijven. Tijd om dat even te ontdekken.
Ik kan in elk geval niet de luie Belg uithangen en een simpele copy paste van mijn vorige review doen. Voor deze director’s cut kan ik echter niet gewoon een paar stukjes rond de aanpassingen toevoegen aan het oude artikel, simpelweg omdat de ervaring fundamenteel veranderd is. Death Stranding is op PlayStation 5 toch echt een ietwat andere game dan het op de vorige console was. De fundering en het verhaal is in elk geval gelukkig nog hetzelfde. Je speelt als Sam Porter Bridges die van de oost naar de westkust van een post apocalyptisch Noord Amerika trekt. Bedoeling is om geïsoleerde groepen terug onderdeel van het netwerk te maken in de hoop opnieuw een soort van orde te scheppen in een chaotische wereld die onveilig gemaakt wordt door de spookachtige BTs. De crux van de gameplay draait grotendeels rond het vervoeren van pakketjes en die veilig op hun bestemming af te leveren door conflicten te vermijden en secuur door onherbergzaam terrein te navigeren. Die ervaring is nog steeds aanwezig in de game, grotendeels.
Het is duidelijk dat voor deze Director’s Cut toegevingen gemaakt zijn om tegemoet te komen aan spelers die afgeschrikt werden door het constante wandelen en voorzichtig omgaan met de pakketjes. Deze versie geeft je hulpmiddelen die zonder twijfel de game een stuk eenvoudiger maken om te spelen, maar naar mijn gevoel ook de ervaring wat ondermijnen. Death Stranding was op Playstation 4 weliswaar repetitief en traag, maar het uitdokteren wat de beste route om te nemen was en het voorzichtig zijn zorgde net voor erg unieke gameplay. Ik voelde me echt verantwoordelijk voor mijn cargo en had oprecht een gevoel van voldoening als het me lukte het netjes af te leveren.( Ik zou een fucking goede UPS medewerkster zijn denk ik.) In de director’s Cut is dankzij de hulpmiddelen die angel er wat uit voor me. Kom je bij een diepe kloof? Gebruik dan je Thruster Pack om veilig af te dalen. Sta je voor een breed ravijn? Leg gewoon een jump ramp aan en spring erover. Het wordt nog gekker met de cargo catapult die exact doet wat de naam belooft. Je kan pakketjes over de omgeving katapulteren en traag zien afdalen. Het is amusant en bespaart zeker en vast tijd en frustratie, maar het neemt de uitdaging grotendeels weg. Meest tekenend voor hoe makkelijk de game het je nu wil maken om pakketjes te leveren is de Buddy Bot waar je pakketjes op kan laden en die je via autopilot braafjes naar je bestemming brengt. Yup, die trage moeilijke game van weleer speelt zichzelf soms nu. Ik ben er niet onverdeeld fan van moet ik zeggen. Het staat je uiteraard volledig vrij om de hulpmiddelen te negeren en het koppig grotendeels zoals weleer te spelen, maar hoeveel gekken gaan dat doen? Wie gaat de moeite nemen om twintig minuten langs een kloof te navigeren als je er gewoon kan overspringen of het pakket katapulteren? Voor ongeduldige spelers zijn de toevoegingen sowieso welkom en ook ik betrap mezelf erop ze gretig te gebruiken, maar het voelt echt alsof ik de game van twee jaar geleden met steunwieltjes speel. Ik ben oprecht in conflict erover, want ik zie duidelijk dat het de game leuker maakt om te spelen ten koste van ietwat van de identiteit.
Ook de vijanden zijn misschien net iets minder intimiderend dankzij de nieuwe Maser gun. Hier ga ik niet hypocriet over doen, het is een handig en krachtig wapen dat van pas komt om MULE’s om te leggen. Wat wapens betreft is de Firing Range ook een nieuwe toevoeging.Dit is exact wat de naam aangeeft, een plek om je wapens wat te testen. Je kan op targets schieten of oefeningen doen en je via leaderboards met de rest van de wereld meten in een onderdeel die wat aan die andere game van Kojima doet denken. Ook je skills achter het stuur van voertuigen kun je testen op de gloednieuwe race track waar je via time trials je rijkunsten tot het uiterste kan drijven. Ook hier heb je diverse voertuigen en uitdagingen om je met de rest van de wereld te meten. Het slaat in lijn met de toon van de game helemaal nergens op, maar gek genoeg werkt het net daarom wonderwel. Het is gewoon een plek waar Sam even stoom kan afblazen en met een grijns op het gezicht over de finish kan scheuren.
Uiteraard heeft deze versie van de game ook een gloednieuwe omgeving om te verkennen en dat is de Ruined Factory. Ik vond deze plek zonder twijfel een heerlijke toevoeging, omdat het wederom een erg welgekomen afwisseling van het koerierswerk is. Deze geheimzinnige fabriek infiltreren en al je mogelijkheden inzetten om Mules uit te schakelen zonder het alarm te doen afgaan is heerlijk stealthen dat wederom aan die andere game van de grootmeester doet denken. Ik heb me erg goed vermaakt met dit uitstapje dat net zoals de andere toevoegingen netjes in het geheel van het spel verweven is.
Laat het ons tenslotte dan maar eens over die andere features hebben die je van een PlayStation 5 game verwacht. De laadtijden zijn er nog wel, maar ze gaan zo snel dat je nauwelijks de tijd krijgt om de tips te lezen. De haptische feedback van de DualSense wordt stukken subtieler ingezet dan bij een Ratchet and Clank of Ghost of Tsushima, maar is een sfeervolle meerwaarde wederom. En de graphics, tja. Death Stranding was op PlayStation 4 al een indrukwekkend beest van een game en ziet er op PlayStation 5 overduidelijk nog stukken beter uit. Van de adembenemende omgevingen tot de waanzinnige character models en geschifte speciale effecten is dit meer dan ooit visueel spierballengerol dat aan een heerlijk hoge framerate loopt.
Death Stranding voelt zich overduidelijk thuis op de PlayStation 5. Zelf ben ik niet onverdeeld fan van de toevoegingen die het leveren van pakketjes makkelijker maken, maar dat het een leukere en vlottere game oplevert is overduidelijk. Uiteindelijk blijft Death Stranding ook op PlayStation 5 een unieke game die audiovisueel alle registers opentrekt. Death Stranding blijft een ervaring.
