Hitman 3 is geen game die op zichzelf staat. Je kan het natuurlijk perfect los kopen en er heel wat plezier mee beleven, maar het voelt toch echt hard aan als de “grand finale” van een trilogie. Er is dan ook een duidelijke reden waarom je alle levels van Hitman 1 en 2 kan implementeren en spelen in deze game, en die is dat de gebeurtenissen die destijds op het Fashion Event in Parijs van start gingen in die eerste game, hier hun apotheose krijgen. Het is een lange reis vol exotische en spannende locaties, vol sluipen en moorden en vol spelen en herspelen. Dat Hitman 3 de kwaliteit van de voorgangers niet alleen evenaart, maar misschien zelfs nog overtreft is reden te meer om blij te zijn met deze trilogie.
Voor de makers is Hitman 3 het slotstuk van een groter geheel, wat uiteraard verklaart waarom IO Interactive het wiel niet probeert opnieuw uit te vinden en kiest voor een verdere verfijning van de gameplay waar Hitman in 2016 indruk mee wist te maken. Het concept is ondertussen algemeen bekend denk ik. Elke missie brengt je naar een omgeving die dienst doet als een mini-sandbox en daar krijg je doelwitten die je het hoekje om moet helpen. Hoe je dat doet, dat ligt grotendeels aan jezelf. Je kan de halve zool uithangen en een spoor van lijken achterlaten, of je kan zo geruisloos mogelijk door de omgeving bewegen en enkel je beoogde slachtoffer koud maken. Of je kan alles op een ongeluk laten lijken, dat kan uiteraard ook met wat handigheid. Hitman is altijd al een beetje een opeenvolging van “offen” geweest, omdat er letterlijk tientallen manieren zijn om je doel te bereiken. Uiteraard is dat gegeven van onschatbare waarde voor de herspeelbaarheid, omdat de game je ook echt beloont voor het spelen en dingen proberen. Gaandeweg ontdek je opportuniteiten door bijvoorbeeld conversaties van personages op te vangen en hoe meer je probeert, hoe meer mogelijkheden je vrij speelt om pakweg op andere plekken te starten of ergens gear te laten verstoppen. Wat ook verslavend werkt is dat elke omgeving aan het begin erg complex en haast labyrintisch aanvoelt, maar bij elke speelbeurt ook beter te doorgronden valt. Je onthoud waar de zwakke plekken in de bewaking zitten en welke routes het meest kans op succes bieden en neemt succes en falen in je achterhoofd mee naar de volgende poging waar alles gereset wordt behalve je kennis van het level. Hitman is op die manier in feite een soort variant op Groundhog Day.
Het concept staat dus nog steeds als een huis, maar dit derde deel voelt toch net dat ietsje anders. Het voelt allemaal iets filmischer aan, met een grotere nadruk op het verhaal dan in de vorige twee delen. Het is nog steeds een kleine kapstok om de missies aan op te hangen, maar je voelt wel dat narratieve draadjes die opgezet zijn in de vorige games hier tot iets verweven worden. Het verhaal van een huurmoordenaar die het aan de stok krijgt met de organisatie waar hij voor werkt is uiteraard niet origineel, maar het levert in elk geval wel memorabele momenten op. Het hoogtepunt wat dat betreft is voor mij de missie in Berlijn waar je enkele van je voormalige collega’s moet uitschakelen op een rave. Omdat deze individuen een vergelijkbare skillset hebben als agent 47 betekent dit dat het om eender wie in de menigte kan gaan, wat betekent dat je het gedrag van honderden personages aan het analyseren bent op zoek naar je doelwitten. Het levert gameplay op die je als “heerlijk enerverend” kan omschrijven. Elk van de zes omgevingen in de game hebben een soortgelijke twist op de gekende formule en zitten vol kleine verhaaltjes die de spelwereld karakter geven. Dubai voelt als een James Bond achtig avontuur waar je onder de rijke elite mengt, in Dartmoor kom je dan weer in een moordmysterie dat zo uit Knives Out geplukt lijkt terecht. Al deze omgevingen zijn als sfeervolle puzzeldozen die je zelf mag analyseren op zoek naar de oplossingen.
Visueel is het, zeker op PlayStation 5 aan 60 frames per seconde, ook een erg knappe game. De glazen wolkenkrabbers in Dubai, of de regenachtige met neon verlichte straten Chongqing of de rave in Berlijn zijn de meest in het oog springende locaties op visueel vlak, maar eerlijk gezegd is dit over de volledige lijn een erg mooie titel die erg sfeervolle dingen doet met haar locaties. Valt er dan helemaal geen kritiek te hebben op Hitman 3 vraag je? Nou, om eerlijk te zijn…weinig. Ik kan een tikje muggenziften dat het wederom vrijspelen van gear die je al in deel 1 en 2 hebt vrijgespeeld een beetje suf is, en dat er los van een camera bedoeld om dingen mee te hacken eigenlijk erg weinig nieuws te rapen valt op vlak van gadgets. Los van dat valt er echter erg weinig af te dingen op Hitman 3, het is gewoon een dijk van een game.
Hitman 3 is het uitstekende eindpunt van een trilogie die de voorbije generatie erg veel indruk wist te maken. De gameplay is nagenoeg geperfectioneerd, de locaties zijn adembenemend en de gameplay-loop is verslavend. Op zichzelf staand is dit dan ook een topper van een game. Als je echter ook de missies van Hitman 1 en 2 gaat implementeren, dan krijg je een meesterwerkje dat je tientallen uren zoet zal houden met de beste stealth-actie van de voorbije jaren.
