Er zijn een aantal zekerheden in de gamewereld. Elk jaar verschijnt er weer een nieuwe FIFA wanneer het voetbalseizoen net onderweg is en tegen het einde van het jaar komt er ook een nieuwe Call of Duty uit. Maar als er binnenkort een Olympische Spelen op het programma staat, dan kun je er goed van uit gaan dat Mario en Sonic van de partij zijn. In februari 2014 komen de Olympische Winterspelen richting Sochi, Rusland, en dus zijn Mario en Sonic er bij op de Wii U. Wordt het een gouden medaille, of is het meer een categorie Jamaicaans bobslee-team en Eddie the Eagle?
Ik heb tot nu toe alle Mario en Sonic games gespeeld en ik moet eerlijk zeggen, ik werd er nooit echt heel warm van. Natuurlijk, de allereerste game in 2008 was tof omdat Mario en Sonic eindelijk samen gingen werken, maar van de andere games kreeg ik vooral een ‘meh-gevoel’. Ik gaf de games rondom London 2012 niet meer dan een 65. Daarom hoopte ik ook dat Nintendo met wat nieuws zou komen. Een nieuw systeem (de Wii U) en daarnaast ook nog eens de GamePad die Nintendo tot haar beschikking heeft. Helaas moet ik concluderen dat de ontwikkelaar niet echt aan mijn verwachtingen heeft voldaan.
Het lijkt eigenlijk wel alsof Nintendo niet echt kon kiezen wat ze nu zouden doen: besturing met de Wii Remote (inclusief de Plus, helaas, zou je zeggen) of besturing met de GamePad. Zo komt het voor dat twee vrijwel identieke evenementen (skiën en snowboarden) de ene keer met de Remote (in het geval van skiën) en het andere geval met de GamePad bestuurt moet worden. Aan de ene kant kun je dit zien als afwisselingen, want de evenementen spelen wel anders. Ik ervaarde het echter als hinderlijk. De hele tijd wisselen tussen mijn GamePad en mijn Remote, ik vond het eerder laster dan dat het leuk was.
Daarnaast zijn de minigames niet bepaald consistent. Een aantal minigames is haast letterlijk overgenomen uit de Mario en Sonic game rondom de Winterspelen van 2010 in Vancouver. Deze minigames maken gebruik van de Remote. De GamePad wordt dan gebruikt als een soort van extra televisiescherm. Op de GamePad is er als het ware een televisieuitzending te zien van wat jij op het grote scherm aan het doen bent. Ondertussen komen er allemaal tips en aanmoedigingen vanuit het Miiverse op de GamePad. Het idee is op zich best leuk, maar als speler heb je er eigenlijk bar weinig aan. Jij bent zelf geconcentreerd op het spelen met de Remote. Tel daar nog eens bij op dat de besturing, ondanks het gebruik van de Wii Remote Plus, soms onnauwkeurig is, en je hebt helemaal geen tijd om de GamePad te kijken.
De minigames die gebruikmaken van de GamePad zijn meestal wel in orde. Dit kan verschillen tot het bobsleeën waarbij je op de GamePad een first-person view te zien krijgt, tot aan het Biatlon waarbij je je met de GamePad op de televisie richt. Maar aan de andere kant is daar het ijshockey, waarbij de GamePad meer als een gimmick wordt ingezet, en je figuurtjes op de GamePad moet gaan tekenen. En waar de meeste minigames heel simpel zijn, is een game als Curling (je verzint het niet) juist weer heel erg diep. Nee, het lijkt alsof de makers zelf niet helemaal wisten wat ze nou precies wilden.
Gelukkig zijn daar weer de Dream Events. In elke versie tot nu toe zijn ze het hoogtepunt geweest en ook dit jaar is dat niet anders. Snowboarden over Mushroom Bridge? Het kan! Een race met een slee die getrokken wordt door Bullit Bill? Het is mogelijk! Een groot sneeuwballengevecht? Ook dat kan! Er zijn in totaal acht verschillende Dream Events en ze zijn stuk voor stuk hoogtepunten. Een ander hoogtepunt is de terugkeer van de Medly-mode, waarin je met je vrienden een aantal evenementen achter elkaar kunt spelen. En ach, als je het gezellig hebt met vrienden, dan vergeet je hoe vervelend het kan zijn om tussen GamePad en Remote te wisselen.
De Wii U zorgt er voor dat Nintendo over een behoorlijke grafische kracht beschikt. En het moet gezegd worden, de personages zien er allemaal schitterend uit, met een hoop oog voor detail. Prinses Peach was in ieder geval nog nooit zo sexy. Ook de omgevingen zien er prima uit, met als hoogtepunt het Delfino Plaza waarop je in een droomevenement kunt ijshockeyen. De geluidseffecten zijn echter niet zo goed, zo is het publiek bij ijshockey ronduit vervelend. We zien op de Wii U steeds vaker online gameplay, en ook nu is dat het geval. Wel is het wel een heel karig online aanbod met slechts vier evenementen die je online kunt spelen. Een teleurstelling als je het mij vraagt.
Mario en Sonic op de Olympische Winterspelen: Sotsji 2014 is een game worden met twee gezichten. Aan de ene kant een heel mooi gezicht, denk hierbij aan de grafische pracht en de Dream Events. Maar bij tijden laat de game ook haar lelijke kant zien, met een aantal gerecyclede evenementen en problemen met de besturing. Ben je echt een fan van Mario en Sonic of van de winterspelen en wil je graag een nieuw spel voor je Wii U, dan kan het zeker een leuke game zijn, maar het is niet bepaald een gouden medaille of een wereldrecord.
[review pros=”+ Dream Events
+ Grafisch sterk” cons=”- Gerecyclede evenementen
– Te weinig vernieuwing
– Besturing niet al te best” score=63]
