In een nog niet al te ver verleden, nog voor iedereen zijn mening op internetfora kon spuien en games nog gewoon computerspelletjes werden genoemd, waren er eens een egel en een loodgieter. De besnorde loodgieter en de blauwe egel hadden elk hun trouwe schare fans en tussen de twee leek wel een heuse oorlog aan de gang. In computerspelletjesmaandbladen (Scrabble-highscore) verschenen er steevast tekeningen waarop Mario de egel met de rode schoentjes anaal verkrachte of waar Sonic met behulp van een kettingzaag pastasaus maakte van de nep-Italiaan. Bob Dylan heeft het altijd al gezegd, the times they are a-changin.
Super Mario doet het tegenwoordig lang niet meer zo super wanneer je gaat vergelijken met die periode begin jaren negentig, en Sonic, die dekselse rakker heeft het de voorbije jaren al helemaal zwaar gehad. De dagen van rivaliteit zijn ver te zoeken nu de twee de jongste jaren helemaal naar elkaar toegegroeid blijken te zijn en regelmatig samen gaan sporten. Stelletje flikkers. Stel je voor dat je de kans zou hebben om de teletijdmachine van Professor Barrabas te gebruiken om zo’n kereltje dat ijverig bezig is aan een tekening even te jennen? Stel je de domme doffe blik in zijn ogen voor wanneer hij de laatste hand legt aan een meesterwerkje (Sonic, Mario en een grote grasmaaier) en je een exemplaar van Mario & Sonic at the Olympic Games onder zijn snufferd schuift. Stel je voor hoe hard je zijn mind zou blowen wanneer je vertelt dat de nieuwe volwaardige Sonic-game exclusief verschijnt op de nieuwe console van Nintendo.
Dat Sonic: Lost World exclusief verschijnt op Wii U als één van de sterkhouders van het najaarseizoen van de console is uiteindelijk niet zo erg verwonderlijk als je er Sonic’s hobbelige parcours op naslaat. Games waarin de actie als een tang op een varken sloeg, pogingen om de egel stoer te maken, weerwolven en pratende zwaarden en als klap op de vuurpijl een spel op Xbox 360 waarbij de framerate zo hard bleef hangen dat het leek alsof het beest een epilepsieaanval had. De Hedgehog komt van ver, erg ver. Gelukkig zit de rakker de laatste jaren weer netjes op het goede spoor en dat spoor begon, eerlijk is eerlijk, op de Nintendo Wii. Sonic Colors staat geboekstaafd als de comebackgame die voor het eerst in jaren netjes de 3D-gameplay wist te verzoenen met heerlijke 2D-gameplay. Er zijn toen Lost World aangekondigd werd veel vergelijkingen gemaakt met Super Mario Galaxy, maar uiteindelijk kun je deze game nog het best zien als de spirituele sequel op Colors.
Yup, de kleurrijke Wisps zijn terug en deze rakkertjes leveren de nodige power-ups wanneer je hen weet op te pikken tijdens het rennen en springen. Deze krachten selecteer je via een tik op de GamePad en laten je toe om bijvoorbeeld door het level te vliegen terwijl je Sonic bestuurt met de motion sensor van de controller, of om te transformeren tot een grote bal die de brokstukken van de omgeving met zich meesleurt om nog destructiever te worden. De powers zorgen voor leuke extra mogelijkheden, maar eisen nooit echt de spotlights in de gameplay op. Voor een groot deel komt dat omdat de speciale powers nooit echt onmisbaar zijn. Met gewoon rennen, springen en stuiteren kom je al erg ver in Sonic: Lost World, echt moeilijk wordt de game namelijk nooit. Dat ligt niet zo zeer aan de omgevingen waar de egel doorheen rent, maar eerder aan de besturing van het spel. Vroeger had Sonic slechts één snelheid, standje turbo, maar dat is in deze Lost World dus anders. In dit nieuwe deel gebruik je de trigger van de GamePad om zelf te bepalen wanneer Sonic moet gaan rennen. Uiteraard staat het je als speler volledig vrij om het gaspedaal constant ingedrukt te houden, maar dan mag je uiteraard vaker je verzamelde ringen terug van de grond oprapen. Soms loont het gewoon om even wat snelheid terug te nemen om makkelijker een collectible op te pikken of een lastigere hindernis te nemen.
Sonic: Lost World probeert met een tragere egel een jonger publiek aan te spreken, iets dat ook in de presentatie van het spel tot uiting komt. Het dunne verhaaltje draait rond een verloren gewaande hexagonale wereld waar Sonic en Eggman na een zoveelste achtervolging op belanden en waar beiden het aan de stok krijgen met zes boosaardige booswichten. Er zit niks anders op voor beide aartsvijanden dan om een fragiele wapenstilstand af te sluiten en het samen tegen de snode zes op te nemen. Leuk voor de jongere gamers is dat dit verhaaltje uitvoerig uit de doeken gedaan wordt met amusante tussenfilmpjes die niet uit de toon zouden vallen op Nickelodeon.
De vergelijkingen die gemaakt werden met Mario Galaxy liggen uiteraard voor de hand omwille van de layout van de levels. Een Sonic die van sphere naar sphere stuitert of de mogelijkheid om 360 graden om een object te lopen en tal van zwaartekracht tartende gekkigheden, het zijn aspecten die uiteraard doen terugdenken aan Galaxy. Het goeie nieuws is dat de game gelukkig nooit als een makkelijke kloon gaat voelen. Het blijft te allen tijde een Sonic-game, zij het een iets makkelijkere. Vooral wanneer je de game uit een 3D-perspectief speelt is dit opvallend. Omdat Sonic nu wat gas terug kan nemen kun je veel makkelijker de interactie aangaan met de omgeving en heb je niet meer het gevoel als een ongeleid projectiel door de gebieden te denderen. De keerzijde is uiteraard dat de kick wanneer je het wel lukt om feilloos aan topspeed door een level te racen nu minder aanwezig is. Ik wil trouwens ook zeker niet zeggen dat Sonic een sloom stekelvarken geworden is. Wanneer je de trigger vlotjes indrukt wanneer nodig en de vele lanceerpods gebruikt, dan kun je toch behoorlijk snel door de levels heen rennen. Ook het gebruik van de knop om homing-aanvallen te doen op vijanden is een aanrader omdat die ook van pas komt om je te laten lanceren van op stuiterplatformen. Wanneer je dat alles gaat combineren met de nieuwe mogelijkheid om parkour-gewijs tegen muren op te rennen, dan krijg je een Sonic die met een zelden geziene gratie door de omgevingen beweegt.
Een grote hulp krijgt het spel op dat vlak ook van de grafische presentatie die alle kleurrijke actie steeds vlotjes aan zestig frames per seconde in beeld brengt. Sonic Lost World is een constant feest van kleuren en levert vaak indrukwekkende beelden op, zeker wanneer de actie naadloos switcht tussen een 3D en 2D-perspectief. Alle levels een keertje doorlopen zal je niet al te veel tijd kosten, maar ook hier blijkt die gelijkenis qua design met Galaxy weer een zegen. De gebieden hebben uiteraard diverse paden die je kan nemen en bevaten steeds een aantal rode muntjes om te verzamelen die je niet allemaal in één run kunt scoren. Dat en het feit dat je na elk level met scores beoordeeld wordt moet ijverige gamers aanmoedigen om levels meermaals te spelen.
Naast de singleplayer is er ook offline multiplayer beschikbaar in de vorm van versus races waarin je het om ter snelst tegen elkaar opneemt in diverse hindernisbanen en een raar soort co-op. De ene speler bestuurt Sonic en de andere met een Wii remote een ufo of een helikoptertje. Het enige wat die tweede speler moet doen is Sonic helpen door bijvoorbeeld de tijd te vertragen, de egel even op te tillen of vijandjes onder vuur te nemen. Deze mogelijkheid lijkt me vooral leuk voor ouders van onervaren gamertjes, maar weinig meer dan dat. Via Miiverse zullen spelers ook de mogelijkheid hebben om speciale items zoals power-ups te delen met vrienden, maar tijdens het pennen van deze review was die dienst uiteraard nog niet live.
Sonic loopt weer wat verder in de juiste richting met een spel dat misschien niet de grootse topper geworden is waar velen op gehoopt hadden, maar dat desalniettemin ook niet teleurstelt. Sonic: Lost World is waarschijnlijk de meest toegankelijke Sonic ooit door ietwat aan snelheid in te leveren om veel van de gebruikelijke frustraties weg te werken. Met een goeie wisselwerking tussen 2D en 3D en het tarten van de zwaartekracht levert Lost World amusante gameplay in een kleurrijk jasje af.
[review pros=”+ Een tragere Sonic laat meer vrijheid toe
+ Diverse paden om te volgen
+ Enorm kleurrijk” cons=”- Multiplayer heeft weinig om het lijf
– Wisps niet meer zo essentieel” score=81]
