Monster Hunter was dé game op de PSP. Elke gamer in het verre oosten had de game op zijn kleine, draagbare apparaat staan en het was zo populair dat je in de bus met andere spelers kon spelen, aangezien er altijd wel iemand anders de game op had staan. Hier in het westen was de game minder populair, maar wist alsnog een trouwe fanbase te creëren. Ik ben één van die fans. De ontzettend diepe gameplay en de epische gevechten zorgen ervoor dat ik nog steeds de jarenoude game Monster Hunter Freedom Unite 2 oppak. Ik heb ook Monster Hunter 3 Ultimate op de 2DS, iets wat ook ik graag speel, maar voor mij de magie mist van de vorige delen. Toch mis ik de game op de Vita. Natuurlijk hebben we een aantal klonen, maar geen zo goed als Monster Hunter zelf. Toukiden gaat het nu proberen op de Vita. Weten ze de formule goed toe te passen of krijgen we een schaamteloos, slap aftreksel van een geniaal spel?
In Toukiden neem je de rol aan van een Slayer, een personage dat je zelf mag creëren. De keuze is klein en weinig bijzonder, behalve bij de stemmensectie. Ik heb naar ongelooflijk veel kreunende mannen geluisterd, totdat ik de stoerst kreunende man wist uit te kiezen. Maar ja, het gaat dan ook niet om je personage maken, maar om de gameplay. Een spel in zijn puurste vorm, geen halve film en geen QTE’s, maar epische gevechten met grote monsters waar je vaak slechts een deel van diens poot ziet. In drie welgemikte klappen kan jij het loodje leggen, terwijl jij misschien wel honderd keer op je vijand moet inhakken. Als een game op deze tour gaat, moet de gameplay wel heel goed en diep zijn.
Toukiden weet dit deels goed aan te pakken. Zo is er genoeg keuze tussen verschillende wapens. Er zijn bijvoorbeeld bogen, sikkels met een kogel eraan, twee gigantische vuisten en nog wel een handjevol andere wapens. Al deze wapens kunnen verschillende krachten hebben, denk aan water, wind, aarde, et cetera. Wapens hebben ook allemaal hun voor- en nadelen. Vuisten zijn ontzettend sterk, maar je moet dicht in de buurt komen van je vijand om ermee te slaan, terwijl je bijvoorbeeld met een boog het beste van een afstand schade kan aanrichten, aangezien deze van dichtbij zo goed als nutteloos is (lijkt me logisch).
Wat Toukiden minder goed aanpakt, is de moeilijkheidsgraad. Deze is namelijk erg laag voor een game waar de gameplay centraal staat. Je mag bijvoorbeeld drie keer flauwvallen voordat je sterft. Flauwvallen gebeurt echter bijna niet, aangezien je met drie NPC-vrienden op pad kan gaan en zij veel van het werk van je wegnemen. Met drie man op één monster losgaan zorgt ervoor dat je een monster snel velt, waardoor je aan het begin van het gevecht al weet dat je het gaat winnen. De AI van je vijand mag misschien wel goed zijn, de AI van je teamgenoten is nog een stuk beter (een luxeprobleem). Je hoeft weinig tactiek te gebruiken, aangezien de meeste aanvallen van je vijand met gemak te ontwijken zijn. Hoe krachtiger een aanval, hoe gemakkelijker deze te ontwijken is. Weer een logische keuze, maar ik ben slechts een aantal keren geraakt door een aanval die meer dan de helft van mijn levensbalk eraf heeft gesnoept.
Tot zover klinkt alles heel herkenbaar voor fans van het genre. Dit is ook niet zo gek, want het motto dat Toukiden handhaaft, is waarschijnlijk ‘beter goed gejat dan slecht bedacht’. De HUD is vrijwel identiek aan die van Monster Hunter en je veilige basis is een prachtig, klein dorpje dat bedreigd wordt door monsters. Ook dit grijpt weer terug naar eerdergenoemde game en je kan het spel met zijn vieren spelen (iets wat overigens goed werkt in Toukiden). De game heeft ook wat invloeden van Soul’s Sacrifice, een erg leuke game voor de Vita, zoals:Mind’s Eye. Hiermee kan je zien wat de zwakke delen zijn van het monster waarop je jaagt. Je ziet ook de levensbalk van het monster en hoe sterk een bepaald deel van een monster nog is. Gloeit iets rood op, weet je dat het klaar is om eraf gehakt te worden.
Je kan vrijwel elk deel van een monster eraf hakken. Van zijn poten tot zijn staart. Het is vrij luguber, maar het afhakken van die lichaamsdelen geeft ook veel voldoening. Toch is een monster nooit helemaal geamputeerd. Door een speciale kracht, miasma genaamd, kan een monster een krachtveld maken in de vorm van zijn zojuist afgehakte voorpoten. Je merkt er hierdoor weinig van dat een monster geen poten meer heeft. Het grootste voordeel wat je krijgt, is dat je de verschillende delen van het monster kunt zuiveren. Hierdoor krijg je dat deel van het monster en hiermee kan je weer verschillende wapens en bepantsering maken. Om soms een volledige bepantsering te hebben van een monster, moet je het soms wel tien keer achter elkaar vermoorden, maar door de op elkaar gelijkende quests komt dit bijna uit zichzelf wel goed. Door de quests die soms enorm op elkaar lijken, kan de game wel repetitief worden.
Helaas is nieuwe bepantsering ook niet snel nodig, aangezien de bepantsering die je draagt steeds beter wordt naarmate je het in gevechten meeneemt. Dit feit geldt ook voor je wapens en is leuk bedacht, maar hierdoor wordt het wisselen van wapens en bepantsering niet helemaal overbodig, maar je gaat er niet gericht voor jagen. Niet alleen hierdoor is de bepantsering overbodig, maar ook door de Mitama’s die je verzamelt, ben je voor bepaalde tijden heel sterk.
Een Mitama is de ziel van een gevallen Slayer. Elke Mitama heeft zijn eigen specialiteit. Healing, Strength, Defence, Magic of Speed. Mitama’s zorgen voor diepte in de game en dit systeem is een van de weinige dingen die helemaal zelfbedacht is in Toukiden. Een Mitama is met verschillende knoppen te activeren en kan buffs geven of je kan er zelfs magie mee afvuren. Wat elke Mitama sowieso heeft, is de spreuk van het leven. Deze spreuk is tien keer te gebruiken en is wel heel genereus in het herstellen van je toch al grote levensbalk. Toch weet de Mitama de gameplay interessanter te maken en de manier waarop deze zogenaamde gevallen strijders worden geïntroduceerd is ook leuk.
Toukiden is een kloon van Monster Hunter met elementen van Soul Sacrifice, dat is duidelijk. Toch weet Toukiden veel dingen goed te doen. De monsters, of liever gezegd demonen, zijn leuk bedacht, de AI is sterk van zowel je vijand als van je teamgenoten en de Mitama’s zijn een goede toevoeging. Toukiden is helaas niet zo uitdagend als zijn grootste inspiratiebron en de gameplay is ook stukken minder diep. Je gaat bijna nooit dood en weet in een gestaag tempo vooruitgang te boeken in je enigszins repetitieve missies. Met een aantal aanpassingen zie ik een geweldig tweede deel op de markt komen. Tot nu toe is en blijft Toukiden een kloon. Euen vermakelijke kloon, maar nog steeds een kloon.
[review pros=”+ Origineel wapentuig
+ Mitama’s
+ Demonen zijn leuk bedacht” cons=”- Te makkelijk
– Repetitief” score=70]
