Als 2016 als gamesjaar voor iets herinnerd zal worden, dan zal het zijn als jaar van de sterke singleplayer-shooters. Games als Battlefield 1, Doom en Titanfall 2 wisten de lat de afgelopen maanden torenhoog te leggen als het gaat om het afleveren van memorabele shooter-ervaringen. De vraag die op ieders lippen uiteraard brand in een jaar als dit is; wat met Call of Duty? Kan de juggernaut-franchise de concurrentie aan, of is dit het jaar dat de reeks door de mand valt en de loef afgestoken wordt?
Laat me meteen maar uit de startblokken schieten door te zeggen dat ik Infinite Warfare niet ga afwegen ten opzichte van de andere shooters die ik de afgelopen tijd gespeeld heb. Ja, het is ondertussen alom geweten dat toen de trailer van de nieuwe Call of Duty uitgebracht werd enkele dagen na die opzwepende eerste beelden voor Battlefield 1 het meteen één van de meest gedislikte videos op Youtube werd. Van één van de meest populaire games aller tijden naar een aankondigingstrailer die bijna even hard gehaat wordt als Bieber, het kan verkeren. Initieel liep ik ook niet echt warm voor het idee van wederom een futuristische Call of Duty, maar na het zien van de E3-demo ben ik wel omgeslagen omdat die toonde wat moest getoond worden, een toffe shooter die zich afspeelt in de ruimte. Ondanks alle kritiek levert de reis naar het sterrenstelsel toch weer een frisse insteek op voor Call of Duty.
De campaign is in elk geval leuk te noemen, iets dat je van Infinity Ward’s vorige game Ghosts bezwaarlijk kon zeggen. Na Black Ops 3 en haar focus op VR-hocus pocus en co-op implementatie waardoor je wave na wave van vijanden te verwerken kreeg, voelt deze Infinite ook aan als een terugkeer naar de oude formule. Omdat Black Ops 3 fundamenteel een co-op game was kon je geen uitgebreide scripted events verwachten, nu je terug een singleplayer krijgt met een simpel verhaal kan Call of Duty opnieuw bieden waar het goed in is: een rollercoaster.
Het conflict waar je als speler ingetrokken wordt boeit matig, en Kit Harrington weet als slechterik geen indruk achter te laten. Zijn Salen Kotch is een eendimensionaal personage, een marsman die dominantie over d planeten af wil dwingen en dat vooral lijkt te willen doen door dreigementen naar de camera te roepen. Het goeie nieuws is dat boze Jon Snow gelukkig niet al te veel screentime krijgt in de game en de rest van de hoofdcast gelukkig wel weet te bekoren. Je hoofdpersonage Nick Reyes heeft ietwat van een Tom Cruise van de Aldi-vibe, maar is best een sympathiek personage te noemen dat voor heel wat hete vuren komt te staan. Daar wordt hij gelukkig in bijgestaan door een crew die uit memorabele figuren als flapuit luitenant Salt en een van een droog gevoel voor humor voorziene robot genaamd Ethan. Het dient gezegd, daar waar Call of Duty vroeger durfde uit te blinken in een overdaad aan militair jargon en stoere machopraat is het schrijfwerk in deze Infinite Warfare helemaal van een andere orde. De personages aan boord van je ruimteschip The Jackal hebben een uitgewerkte persoonlijkheid en emoties, en de dialogen knetteren zoals je ze zelden hebt horen knetteren in een game in deze reeks. Infinity Ward en de scenaristen hebben duidelijk de moeite genomen om personages te creëren die meer zijn dan bordkarton. Mensen en een robot waar je iets om kan geven, zodat zodra de zooi gevaarlijk wordt en de kans er inzit dat iemand van je kompanen kan sterven je daadwerkelijk je bloed voelt pompen.
Dat verhaal zit dus wel grotendeels goed, maar hoe zit het uiteraard met de gameplay? Nou jongens en meisjes, het is Call of Duty…in space. Zoiets speelt exact zoals het klinkt. Het is nog steeds de gekende schiettent met de chaotische scripted events, maar de nieuwe setting zorgt dus wel voor schitterende momenten zoals een snipermissie in gewichtloze staat of vuurgevechten op een rondtollende asteroïde met een dertig seconden durende dag en nacht cyclus. Het vliegen van conflict naar conflict, planeet naar planeet, komt de variatie echt wel ten goede in de game. Ook leuk voor die variatie zijn de dogfights die je tegen andere spaceships uitvoert. Dankzij de eenvoudige controls en het spektakel die ze bieden vormen die ruimtegevechten best een leuk onderdeel van het pakket. Dat pakket is sowieso een aanrader te noemen. Je bent er op een uurtje of zeven wel door en wat opvalt is hoe netjes georchestreerd alles in elkaar zit. Er zit een flow in de campaign die door het gebrek aan laadtijden netjes als een strak ontworpen geheel aanvoelt. Dit is zonder enige twijfel de beste campaign die Infinity Ward heeft afgeleverd sinds die eerste Modern Warfare. Na de Titanfall 2-review waar ik een soortgelijk statement in maakte kan dat tellen, maar het is tekenend. Dit is gewoon een grand cru jaar voor de singleplayer shooter.
Al die loftrompetten voor de campaign zijn uiteraard één ding, maar hoe zit het met het kloppende hart van de reeks? Wat met de multiplayer? Ik vrees dat ze daar bij Infinity Ward erg veel moeite in de singleplayer geïnvesteerd hebben om daar kwalitatief aardige dingen mee te doen, maar dat ze de multi met fluwelen handschoentjes hebben benaderd. Ik kan het enigszins wel begrijpen. Hun vorige Call of Duty, Ghosts, veranderde heel wat elementen en dat leverde een erg ongebalanceerde online shooter op die door vele fans aanzien wordt als het zwakste deel in de franchise. Dat ze daarom besloten om het veilig te spelen en grotendeels de basis van Black Ops 3 als opzet te nemen valt dan ook te begrijpen, maar het maakt het niet minder saai. Het wallrunnen, de boost jumps, de manier waarop het spel speelt… alles voelt wel heel erg vertrouwd aan als je vorig jaar de multiplayer bent ingedoken. De killstreaks zijn uiteraard een beetje gebaseerd op het ruimte-thema met laserbombardementen en dergelijke, maar dat is het dan ook wel. Uiteraard zijn er wel enkele toevoegingen. Over het nieuwe systeem mission teams ben ik bijvoorbeeld wel te spreken. Het komt er op neer dat je bij aanvang van elke match een doelstelling kiest uit een random waaier van drie mogelijkheden die bepaald worden door het team dat je kiest. Het eerste team is simpel en gaat gewoon om iets als: scoor zoveel kills met die gun, maar hoe meer van die mission teams je unlocked, hoe veeleisender de opdrachten worden. Het nut daarvan is dat zelfs wanneer je genadeloos op je donder krijgt in een potje je toch nog die opdrachten hebt om te vervullen en zo krijg je minder slechte verliezers die gefrustreerd het potje verlaten. Je kan hard verliezen, maar toch bijvoorbeeld een exclusieve gun winnen als je de opdracht van je mission team haalt in het potje, daar komt het op neer.
Minder te spreken ben ik over de supply drops en de toevoeging van salvage daarin. In Black Ops 3 moest je echt het geluk aan je kant hebben om een hele vette gun te vinden in een supply drop, maar hier heb je dus salvage die je kunt opsparen tot je die vette gun kunt craften. Dat is op zich een interresant systeem ware het niet dat je om de beste guns te krijgen je maanden zal mogen grinden en salvage sparen, tenzij je natuurlijk echt geld ophoest om genoeg salvage gewoon meteen aan te kopen en meteen dood en verderf te zaaien op de maps. Dat ruikt een tikje naar pay to win, en dat stinkt. Gelukkig zijn de meeste gamers nog steeds gierig genoeg om niet voor die dingen te vallen.
Uiteraard zit er ook nu weer een uitgebreide zombie-mode in de game en laat ons daarmee maar afsluiten op een hoge noot. Over de jaren heen zijn de zombie-modes van een verdedelde horde-mode steeds verder uitgebreid tot volwaardige co-op events, en dat is dit jaar niet anders. De setting is in elk geval briljant, dat van een themapark in de jaren tachtig, vol felle kleurtjes en zombies in de meest foute outfits terwijl DJ Hasselhof plaatjes draait. Inderdaad! Zombies met beenwarmers afknallen terwijl REM’s End of the World door de boxen knalt is gewoon grappig. Verder is het vooral noemenswaardig om te vermelden dat Infinity Ward de gekende mode toch iets gebruiksvriendelijker gemaakt heeft. De mode is in de handen van Treyarch doorgaans een dodenval waar spelers hun tandjes snel stuk op bijten, maar in deze Infinite Warfare kun je het vlotjes uitzingen tot wave 10 voor het lastig begint te worden. Het resultaat daarvan is dat je op die manier al wat je draai kan vinden en stevig opgewarmd aan de slag kan wanneer de intensiteit wordt opgedreven. Ook mooi meegenomen is dat attachments die je in de Multi verdiend overgedragen worden naar zombie-mode zodat wanneer je in het pretpark een gun koopt je ook de online vrijgespeelde silencer kan gebruiken. Die kleine tegemoetkomingen en de heerlijk creatieve setting maken dit zonder twijfel de meest toegankelijke variant op Zombies tot nu toe.
Het is erg jammer dat de standaard online multiplayer het zo ontzettend veilig speelt, maar het is wel belangrijk om op te merken dat ze zoals steeds deel uitmaakt van een groter pakket. Zombies in Spaceland is gewoon één van de leukste co-op modes van het jaar geworden en de campaign is waarschijnlijk het beste wat de ontwikkelaar in bijna tien jaar tijd heeft afgeleverd. Ondanks alle kritiek en de verminderde anticipatie van het publiek staat Call of Duty: Infinite Warfare dus meer dan zijn mannetje in een absoluut topjaar voor shooters.
