Zelfs in een annus horribilis als 2020 zijn er nog zekerheden. De blaadjes vallen van de bomen, leggings blijven lelijk en Call of Duty verschijnt in november. Nadat Modern Warfare vorig jaar een erg gesmaakte soft reboot onderging is het deze keer aan die andere fan-favoriet om terug te keren naar de basis. Inderdaad jongens en meisjes, na jaren van futurisme en zelfs een episode zonder campaign zet Black Ops de combatboots weer stevig de stap richting verleden voor een oldschool Call of Duty. Rechttoe rechtaan multiplayer, een uitgebreide zombie mode en een singleplayer die zo uit 2006 lijkt weggerukt. Dit is zonder ook maar enige twijfel de meest Black Opsy Black Ops sinds Black Ops 2. Ik weet dat die zin een tikje van de pot gerukt lijkt, maar het is wel degelijk een treffende manier om deze game te omschrijven. Het is een titel die mikt op de fans van het eerste uur en dat doel grotendeels succesvol weet te raken ook. Soms is oldschool gewoon de beste school.
Multiplayer
Jahaa, uiteraard ga ik meteen met de multiplayer beginnen, wat had je gedacht? De PvP online modes zijn nu eenmaal de jachtvelden waar de meeste gamers hun tientallen uren gaan spenderen, het is het fundament waar Call of Duty op steunt. Nou moet ik wel eerlijk zeggen dat mijn liefde voor Call of Duty’s multiplayer erg hard schommelt tussen de episodes in. Ik waardeerde de multi van Modern Warfare hard omwille van wat het probeerde te doen, maar heb veel meer tijd in die van WW2 gestopt omdat die sneller en meer oldschool fun voelde. Tegelijk had ik met de multi van Black Ops 3 en IV niks omdat al dat futuristische gedoe me niks zei, terwijl ik van het doublejumpen in Advanced Warfare maar geen genoeg kon krijgen. Misschien ben ik gewoon een raar wijf, maar voor mij is de ene Call of Duty de andere niet wanneer het aankomt op de fun die ik er uit weet te halen. Soms klikt het puzzeltje, soms niet. Op dit moment is het natuurlijk nog vroeg om harde conclusies te trekken, maar na de eerste dagen heb ik bij deze Black Ops Cold War een gevoel dat wat vergelijkbaar is met dat van WWII. Het voelt opnieuw beduidend meer oldschool, haast ouderwets zelfs. Het is een game waar je de overhand kan nemen door te runnen and gunnen, sliden en springen, quickscopen..net als bij de eerdere Black Ops games, net als bij WWII. Hate it or love it, maar dat is nu eenmaal de speelstijl die me het best ligt. Dat minuten verstopt zitten in een hoekje of tactisch rond sluipen is realistisch, maar ik vind het gewoon veel leuker om als een gek rond te rennen en iedereen die ik tegenkom vol lood te pompen. Het is duidelijk dat de gamers die weg waren van het tactische, tragere spelverloop van Modern Warfare het beter bij de vorige game houden, maar als je open staat voor bijna arcade snelle fun?Dan heeft Black Ops Cold War je heel wat te bieden.
De maps waar je mag op te keer gaan maken een goede eerste indruk met Garrison die een beetje aan de simpele fun van Nuketown deed denken en Satellite in een open woestijn omgeven door canyons als voorlopige uitschieters. Is het een tikje duf dat er slechts acht maps beschikbaar zijn bij launch, zelfs al worden er de komende maanden nieuwe toegevoegd? Het zorgt uiteraard dat je de eerste weken erg vaak over dezelfde strijdtonelen gaat huppelen, dus acht is echt wel karig. Op de gunplay zelf kun je nauwelijks wat aanmerken, hoewel het duidelijk is dat de wapens een stuk minder robuust aanvoelen dan in Modern Warfare. Ik ga de MP5 niet vergelijken met een opgefokte nerf gun, maar de wapens hebben toch beduidend minder punch dan in de game van vorig jaar. De jaren tachtig waren niet in alles machtig, dat is duidelijk.
Alle traditionele modes zijn uiteraard weer van de partij, maar er is natuurlijk ook een nieuwigheid: Fireteam. In Fireteam kom je met veertig mensen op grote open maps terecht. Groepjes van vier moeten vuile bommen in de omgeving laten ontploffen door Uranium te dumpen die ze op de map verzamelen. Klinkt leuk op papier uiteraard, maar mijn aandacht kon het niet lang volhouden. Er komen later sowieso nog andere varianten in deze Fireteam mode, maar ik denk dat dit toch iets is dat het meeste zal scoren bij vrienden die graag samen spelen. Lone wolves zoals ik vinden toch nog steeds het meest hun gading in de traditionele modes als Kill Comfirmed die na al die jaren nog steeds als een huis staan. De multi van Cold War lijkt dus enigszins ter plaatse te blijven trappelen en misschien zelfs stappen terug te zetten naar het verleden, maar de funfactor blijft onmiskenbaar.
Zombies
Ook Zombies mode hanteert het “If it ain’t broken” principe. Knal zombies, scoor punten om deuren te openen en betere gear te kopen en blijf zo veel mogelijk rondes overleven. Die Maschine, de map waar de mode zich dus op afspeelt, weet gelukkig wel te boeien. Het sfeertje leunt beduidend meer richting horror dan in voorgaande delen, en het zit vol geheimen en kleine stukjes verhaal die het boeiend houden. Je krijgt updates via een krakerige radio en moet een zaklamp gebruiken om te zien in de donkere gangen, het sfeertje is beduidend creepy. Natuurlijk breekt de chaos los wanneer je de elektriciteit weet aan te zetten, maar de aanloop is stukken sfeervoller dan gebruikelijk, wat het aantrekkelijker maakt voor spelers die op hun eentje spelen. Uiteraard is ook Dead Ops Arcade weer van de partij. Het is een onderdeel dat vaak over het hoofd wordt gezien, maar dit blijft echt een leuke twin-stick survival shooter om op je eentje of in co-op te spelen.
Campaign
De singleplayer is onvervalste ouderwetse Call of Duty. Het semi-realistische toontje van Modern Warfare vorig jaar? Vergeet het, dit is Call of Duty vol explosies en auto achtervolgingen en coole shoot outs in slow-motion. Het fungeert als een directe sequel op Black Ops met personages als Mason en Woods die wederom hun opwachting maken, het voelt ook echt als een directe sequel. Grafisch ziet de game er misschien behoorlijk 2020 uit, maar het dna is duidelijk 2012. Dat is echter geen verwijt, ik zou zelfs durven zeggen dat het een troefkaart voor de game is. Cold War heeft duidelijk fun met het jaren tachtig spionage sfeertje en de vele setpieces die de setting oplevert. Het plot mag dan wel een opeenstapeling van clichés zijn met een zoutloos figuur als slechterik, daar staat wel een vlot tempo en een paar erg memorabele missies tegenover. Van Amsterdam tot de hoofdkwartieren van de KGB en trippy flashbacks naar Vietnam..Black Ops Cold War gaat voluit voor sfeer en actie. Dat de game opvallend herspeelbaar is, met verschillende manieren om een objectief te voltooien en keuzes die het einde wat kunnen beïnvloeden, fungeert als goedmaker voor de relatief korte speelduur. Het is niet de beste campaign in de reeks, maar ze zit toch bij de betere. Ze levert exact wat je zou willen van een campaign die fungeert als sequel op de eerdere Black Ops-games.
Black Ops Cold War keert terug naar de roots met een ouderwets bombastische campaign, een snelle multiplayer en een Zombie-mode die opnieuw meer de horror kaart trekt. Voor sommige gamers zal het ongetwijfeld als een paar stappen terug aanvoelen na de veranderingen die Modern Warfare doorvoerde, maar voor fans van ouderwetse snelle ietwat over the top Call of Duty zal deze comeback van het oude Black Ops meer dan welkom zijn.
