De meest geweldige game ooit. Fantastisch in alle aspecten. Het zoveelste wereldwonder. Ja, wanneer je het internet op gaat zijn er behoorlijk wat extreem positieve berichten te vinden rondom Cyberpunk 2077. Haast ongekend goed. De reacties die de game teweeg weet te brengen zijn van een hoog niveau. Want iedereen weet dat dit de beste game ooit gaat worden. Iedereen, behalve ik.
Ja, ik ga eerlijk met je zijn. Ik doe niet mee met die hype rondom Cyberpunk 2077. Waarom niet? Het is makkelijk. Ja, de game ziet er grafisch zeer indrukwekkend uit en de ontwikkelaar achter de game heeft met The Witcher bewezen een zeer bekwame speler op de markt te zijn. Maar met dat in het achterhoofd is Cyberpunk volledig langs me gegaan. Ik ben niet de speler waar deze game zich op richt. Dit is mijn genre niet. Het is te groot, te breed, te RPG-ig. En juist daarom was Gamescom voor mij een perfect moment om bij de ontwikkelaar op bezoek te gaan om even aan de game te mogen ruiken. Zonder vooroordelen, zonder hype, puur ik en het spel.
In Cyberpunk ben jij V, een mannelijk of vrouwelijk personage, dat mag je zelf bepalen. Meer dan dit kan ik ook niet zeggen over V, omdat het personage volledig gevormd gaat worden door jou. Het geslacht is de meest simpele optie, maar de herkomst, de levenservaringen, passies en interesses zijn volledig te kneden zoals jij dit gaat willen. Komt V van de straat en heeft ze een zware jeugd gehad, of had ze juist een zeer succesvolle carrière in de zakenwereld? Het maakt jouw V anders dan de V die ik zag, en anders dan de miljoenen V’s die spelers in Cyberpunk gaan ontmoeten volgend jaar. Helemaal omdat je de kledingstijl en uiterlijk ook nog eens tot in het kleinste detail aan kunt gaan passen. Om te zeggen dat twee spelers dezelfde V gaan spelen is haast een onmogelijkheid.
Night City, de plek waarin de game zich laat situeren, is een gigantische stad gelegen in de Verenigde Staten. Het gedeelte dat ik zag was volgens de ontwikkelaar maar een heel klein stukje van dat wat de game uiteindelijk gaat brengen. En ik geloof hem, want Cyberpunk oogt gigantisch. De missie die ik uitgevoerd zag worden (ik mocht niet zelf spelen maar zag in een grote bioscoopsetting de game gespeeld worden) bracht ‘onze V’ langs vieze, vergeten buurten van de stad en gebouwen die overgenomen zijn door bendes. Het was een plek waar, aldus de ontwikkelaar, veel geld ingepompt zou zijn door de overheid zodat er veel toeristen naar toe zouden komen. Iets wat compleet faalde en waardoor de lokale bevolking achtergesteld achter is gebleven. Het is nu een plek waar je je leven niet zeker bent en de bendes de dienst uit maken. Het is typerend dat op deze manier de omgeving echt tot leven komt. De stad is een personage dat leeft, dat verhalen met zich mee neemt, een geschiedenis en een toekomst heeft.
De missie om Brigitte te spreken, een mysterieuze vrouw, bleek geen makkelijke te zijn. Brigitte bleek de leider te zijn van de Voodoo Boys, een gevaarlijke clan. Al snel in de missie werden we geïntroduceerd met Placide, een personage dat ons een introductie met haar beloofde. Echter, voor wat hoort wat uiteraard. Dus mochten we eerst een klus voor hem klaren, het uit de weg ruimen van de rivaliserende bende. De ‘Animals’ hebben een compleet winkelcentrum bezet en opereren vanuit deze plek. Daar waren de Voodoo Boys niet blij mee, dus was het aan V om dit op te lossen. En hier zagen we goed de visie van de ontwikkelaar voor de game. De wereld opende ineens, dus zagen we mensen die andere talen spreken. Gelukkig had V een mechanische extra in zichzelf zitten, een upgrade zo je wilt, die de gesproken worden meteen kon vertalen door middel van ondertiteling. De toegankelijkheidopties van de toekomst. Hier deed ook Johnny Silverhand zijn intrede, het personage dat gespeeld wordt door Keanu Reeves. Een digitale geest in het hoofd van V die voorziet van informatie, gedachtes op een rij zet of het duiveltje op de schouder kan zijn. Het deed me enorm denken aan hoe The Joker in Batman: Arkham Knight gebruikt werd. Hoe, wat en waarom? Daar gaf de ontwikkelaar geen antwoorden op.
Goed, die missie dus, die was te beleven zoals we dat zelf wilden. De wereld is open, dus de manier waarop we de missie klaarden was geheel aan ons. Geen pijl in beeld die zegt waar je heen moet. Nee, zoek het zelf maar uit. Ga je het winkelcentrum via de voorkant naar binnen, daar waar veel guards zijn? Of sluip je via de parkeergarage naar binnen? Of vind je nog een andere weg? De wereld, die zonder laadschermen aan je voorbij trekt, nodigt uit tot ontdekken en een eigen manier van gameplay te vinden. Ga je inderdaad voor die stealth aanval? Dan kun je jezelf daar in trainen, experience in opdoen om zo steeds meer te kunnen. De game is helemaal uit te spelen zonder iemand om te leggen, beloofde de ontwikkelaar. Ben je meer als mij? Dan zet je in op kracht en het gebruik van wapens. Waar de stealth gameplay een ander pad liet zien doordat gangen doorkropen moesten worden, zag ik in de actievollere playtrough hoe gesloten deuren door kracht opengebeukt konden worden om geheel nieuwe paden te creëren. Class Fuidity, zoals CD Project Red het noemt. Jij bepaalt de speelstijl en kan dit geheel aanpassen naar jouw wensen.
Jij bepaalt de manier waarop je de missie haalt, er is geen goede of foute weg. Sluipen, ongezien weg komen of iedereen door het hoofd schieten en een waar bloedbad aanrichten? Er is een breed scala aan wapens, maar tijdens deze playtrough merkte ik goed dat Cyberpunk geen shooter is. Het mist net de vloeiendheid die een shooter wel heeft. Ook had ik het idee dat de AI nog niet optimaal was, vijanden bleven maar richting ons gigantische geweer rennen waardoor we ze makkelijk om konden leggen. De game is nog een eindje van ons vandaan, dus ik geloof best dat dat nog aangepakt wordt. De ontwikkelaar vroeg na de sessie ook om feedback op te schrijven. Dat was de mijne. Leuk was de manier waarop je personages kunt hacken om ze zelfmoord te laten plegen. Want in de toekomst heeft iedereen computers in het hoofd, dus hacken is mogelijk. Een verstopte vijand vanaf een afstandje hacken waardoor ‘ie een kogel door z’n eigen hoofd schiet? Het kan.
Tijdens de missie wordt je soms voor keuzes gezet. Vertrouw je Placide wel? Geloof je wat hij zegt? Vertrouw je juist de tegenstanders, die dan geen tegenstanders blijken te zijn? Het is heel Game of Thrones, een groot politiek spel dat de wereld en zijn personages een diepere laag geeft. En dat is tof. Toen we dan nog even het Neural Network in de game mochten zien, het internet zo je wilt, wist ik het zeker; dit gaat een geweldige game worden. Maar, het is wel gewoon een game. Het is geen wereldwonder, het is niet de beste game allertijden. Het wordt een fantastische game. Ik ga ‘em echter nog steeds niet spelen. Het is niet mijn game.
De ontwikkelaar heeft nog genoeg te doen. Ik zag best wat bugs, haperingen in animatie, de aangehaalde AI die nog niet helemaal lekker was. Maar met The Witcher 3 hebben ze bewezen een grote game neer te kunnen zetten en deze uitwerken tot alles perfect loopt. Grafisch is de game nu al indrukwekkend, de gameplay is divers. Dit kan een hele grote game gaan worden. Dat weet ik eigenlijk wel zeker.
