Days Gone heeft een paar problemen, maar het grootste is toch wel die van verwachtingen. Het is een Sony first party game die uitkomt in hetzelfde release window dat God of War, Horizon: Zero Dawn, Bloodborne en Uncharted 4 deden. Stuk voor stuk mijlpalen in modern gaming. Tegelijk is het ook een openworld game die nauwelijks een half jaar na de release van titanen als Red Dead Redemption 2 en Assassins Creed Odyssey op de markt komt. Daar ligt het grootste probleem voor Days Gone. Het is geen mijlpaal en ook geen titaan en dat zal bij veel critici ongetwijfeld teleurstelling en frustratie oproepen. Wanneer je echter kijkt naar wat Days Gone wel is, dan valt er best wat te halen uit de gebrekkige doch intense open wereld die de game je voorschotelt.
Days Gone haalt dus niet het niveau van een God of War of een Horizon: Zero Dawn of Last of Us, maar hoe kun je dat ook verwachten? Dit is, en hou dat even in gedachten, hun eerste volwaardige console-game na een aantal releases op PSP en Vita. Is het redelijk te verwachten dat de studio voor hun eerste console game meteen ontwikkelaars als Guerilla, Naughty Dog of Sony Santa Monica naar de kroon kan steken? Als Days Gone iets duidelijk maakt, dan is het wel dat Sony Bend haar stinkende best doet om bij die groten te kunnen horen, maar vooralsnog de ervaring en finesse mist. Kleine dingen zoals rare designkeuzes, maar ook grotere zoals cutscenes die er visueel indrukwekkend uitzien maar qua toon nergens op slaan. Dat Days Gone desondanks over het algemeen gewoon een erg solide singleplayer game is vind ik allesbehalve een teleurstelling.
Toegegeven, origineel is het dus inderdaad echt niet. Heb je ooit een paar afleveringen gezien van The Walking Dead en Sons of Anarchy? Doe die samen in een potje, schud een beetje en je hebt zowat het uitgangspunt van Days Gone. Jij neemt de rol aan van Deacon St. John, een biker die na een apocalyptische virusuitbraak zijn vrouw verloor en nu klust als huurling in Oregon. Je krijgt een map voorgeschoteld vol main missions, side quests en zij-opdrachten, het gekende open world malletje dus. Je neemt opdrachten aan die er vaak op neerkomen om iemand voor de juiste prijs neer te leggen, en ontdekt al gauw dat het grootste gevaar niet zo zeer van geïnfecteerden komt, maar eerder van de facties overlevenden die constant met elkaar overhoop liggen. Het is een narratieve drum waar al vaak op gemept is. Ondanks dat alles weet Days Gone wel vaak de juiste sfeer te scheppen, vaak geholpen door enkele personages die duidelijk proberen gewoon in leven te blijven in een vreugdeloze wereld.
Dat Days Gone vertrouwd voelt als je de voorbije vijf jaar een open world game gespeeld hebt is duidelijk, maar dat betekent niet dat Sony Bend geen leuke eigen ideeën heeft. Wat ik bijvoorbeeld erg wist te waarderen is dat ik behoorlijk wat keuze had in de manier waarop ik missies aan pakte. Je arsenaal is adequaat genoeg dat je gewoon als een halve gek al knallend je ding kan doen, maar persoonlijk hou ik wel van het betere sluipwerk en van de up close and personal aanpak met een baseballbat, wat ook perfect lukt. De game heeft ook een dag en nacht cyclus die je tactisch kan benutten in de zin dat een kamp met raiders overvallen in het donker gewoon eenvoudiger is, maar dat de freakers dan weer een stuk agressiever zijn. De juiste speelstijl kiezen is wel degelijk van belang omdat Days Gone je in een wereld stopt waar je echt wel het gevoel krijgt dat resources schaars zijn. Als je ietwat voorzichtig omspringt met je kogels ga je nooit zonder vallen, maar je wil toch echt wel zorgen dat elk schot telt. Hetzelfde gaat op voor brandstof voor je motorfiets. Er zijn genoeg plekken waar je kan tanken, maar je houd er dan ook best rekening mee dat je dat moet doen voor je een lange rit tegemoet gaat. Je wilt echt niet stil vallen in een donkere tunnel en als een lul te voet met dat ding lopen terwijl je Freakers hoort op je af komen. Ook medkits zijn niet in overvloed aanwezig wat voor een game waar je al eens in een hinderlaag loopt of aangevallen wordt door gemuteerde dieren of schuimbekkende freaks betekent dat je toch constant op je hoede moet zijn. Days Gone slaagt er sterk in je het gevoel te geven dat de situatie elk moment kan omslaan in je nadeel, dat je nooit echt veilig bent. Het geeft de perfecte enerverende vibe af die past bij een post-apocalyptische setting als deze.
Wat ik eveneens leuk vind is dat de game je ook gewoon beloond om te spelen. In het begin ben je nog behoorlijk zwak, maar spelenderwijs maak je progressie. Anno 2019 is het zeldzaam om een game te zien die zo transparant is in het laten zien hoe je dat aanpakt. De game toontje je duidelijk wat je nodig hebt en wat je moet doen om je doelen te bereiken. Wil je de health en stamina van Deacon upgraden? Doe dan de puzzels die je in de wereld terug kan vinden. Wil je betere wapens of upgrades voor je motor kopen? Voltooi dan missies en zij-opdrachten en speel gaandeweg dingen vrij. Dat moet je ook echt doen, geloof me. Denk niet dat het upgraden van je motorfiets iets is dat enkel een optioneel dingetje is dat je kan negeren, want dat ga je later in de game echt wel beklagen. Days Gone is uitdagend, maar geeft je wel de mogelijkheden om die uitdagingen aan te kunnen. Ook op dat vlak pakt Days Gone het slim aan op vlak van progressie want de echt grote groepen van freakers die je kent uit de trailers werpt de game je pas later echt voor de voeten, wanneer je al wat het klappen van de zweep kent.
Uiteraard is niet alles peis en vree met Days Gone, er zijn nu eenmaal minpunten die je tijdens het spelen moeilijk kan negeren. De motorfiets bijvoorbeeld. Conceptueel vind ik de bike een tof idee, het is een way of life voor Deacon, een veilige haven, en het ding upgraden en in goede conditie houden is een slim gameplay idee. Alleen bestuurt het ding dus vaak als een kreng. Het besturen van de bike heeft een overduidelijke leercurve en gaandeweg wordt je er dus echt wel beter in, maar tot dan ga je gewoon overal tegen crashen. Het wordt heus wel beter, maar ik bleef toch een echte haat/liefde verhouding hebben met Mathilda (uiteraard geef ik mijn bike een naam).
een ander minpuntje is een valkuil waar veel openworld games in trappen, en dat is de AI van vijanden. Dat freakers zich irrationeel gedragen lijkt normaal, maar dat menselijke tegenstanders tegen muren lopen of gewoon emotieloos blijven staan is wel erg bizar en immersie brekend. ( Dit patchen ze ongetwijfeld nog wel) Nog grote problemen? Als ik eerlijk ben slechts ééntje, en dat is Deacon zelf. Laat ons eerlijk zijn, de gast is nogal een lul. Op vlak van toon heeft de game echt wel een probleem met het hoofdpersonage omdat hij het ene moment neergezet wordt als een getroebleerde held, type ruwe bolster met goede inborst om even later gewoon om te slaan tot een wraakzuchtige gek met sadistische trekjes en terug richting held. Het is als een radio die steeds wisselt van station. Als we totaal eerlijk zijn is de gast dommer dan een zak stenen en zijn veel van de dingen die hij doet ook effectief van een crazy in de kokosnoot gehalte, maar ergens schuilt daar wel een zekere charme in. De held van het verhaal is een lul, de vrouwen zijn bordkarton en alles heeft een zekere zweem van machismo. Eigenlijk doet het hard terug denken aan foute jaren 80 films als Road House, en daar kan ik zeker de charme en humor van inzien. Tenslotte zijn er nog wat technische issues zoals framerate issues in de build die ik speelde, maar ook die worden ongetwijfeld nog gepatched en hebben dus geen invloed in de uiteindelijke score.
Dat Days Gone niet zonder fouten is, dat is duidelijk, maar desondanks heb ik me echt wel vermaakt met de game. Het zit hem in de open wereld van Oregon, waar de natuur bloedmooi is, maar je constant de ondertoon van gevaar hebt. Het zit hem in een moeilijke missie sluipend aan te pakken en plots oog in oog komen te staan met een groepje freakers waardoor alle voorzichtigheid noodgedwongen overboord gaat en het chaotisch wordt. Het zit hem in vergeten te tanken en zo snel mogelijk proberen ergens benzine te vinden voor de nacht valt en je een overdaad aan bijtgrage hufters achter je aan krijgt en het zit hem in de eerste keer dat je een bende van honderden freakers ziet en fuck it, het zijn echt wel zombies roept. Het zijn die dingen, en niet de minpunten die me bij zullen blijven van Days Gone en uiteindelijk is dat het belangrijkste wat ik over het spel kan zeggen.
Days Gone is niet perfect, maar het maakt de minpunten wel grotendeels goed met ouderwets goede gameplay en een intense open wereld waar je zelden echt zeker van je stuk bent.
