De zomer begint zich eindelijk helemaal op gang te trekken, en er is voor het eerst in maanden heel wat volk te vinden in de parken en op toeristische trekpleisters. Weliswaar turend naar het schermpje van hun smartphone in de hoop een Jigglypuff te ontdekken, maar dat zijn slechts details. Dat we er sowieso van genieten voor de natte herfst en koude winterdagen aanbreken is in elk geval een feit. Toch staat er ook dit najaar heel wat om naar uit te kijken op de releaselijsten. Net zoals vorige week zetten we enkele aankomende topgames voor je in de spotlights.
South Park: The Fractured But Whole (6 december, PS4, Xbox One)
Ik hou helemaal niet van traditionele role-playing games. Het is een genre dat ik gewoon niet trek omdat ik niet overweg kan met turn-based vechtsystemen. Los van het feit dat ik het sowieso een erg idioot gegeven vind wanneer je mannetjes als een randmongool staan te dansen op het scherm tot ze om beurt even een aanvalletje kunnen doen, vind ik het vaak ook gewoon een onoverzichtelijk kluwen van aanvallen en summons. En toen kwam South Park: The Stick of Truth dus op de markt. Een erg traditionele turn-based RPG qua opzet, maar wel eentje die erg overzichtelijk was op vlak van gameplay en zelfs een absolute leek als mezelf vlot wegwijs wist te maken in de finesses van dit soort gameplay. Je kunt opperen dat de game veel te eenvoudig was voor genre-puristen als zelfs een absolute ramp als ik nauwelijks twee keer een game over scherm te zien kreeg, maar die eenvoud maakte Stick of Truth meer dan goed met de traditionele South Park-humor.
Het maken van Stick of Truth heeft heel wat voeten in de aarde gehad, dus is het een tikje opmerkelijk dat we twee jaar later al een heuse sequel mogen verwelkomen in de vorm van The Fractured But Whole. Momenteel weten we eigenlijk niet eens zo gek veel over de sequel, los van de releasedatum van 6 december. Dat het spel zich onmiddellijk na de vorige game afspeelt en de kinderen hun avonturenpakjes inruilen voor superhelden outfits is bijvoorbeeld in elk geval al heerlijk. Los van het feit dat het aantoont hoe speels en grillig de kinderen zijn in hun fantasie, is het vooral een excuus om de hele superheldenhype van de voorbije jaren op geestige wijze te fileren zoals enkel Matt Stone en Trey Parker dat kunnen. De afleveringen van de show met The Coon en Professor Chaos in de hoofdrol zijn ook fanfavorietjes, dus ook daar gaan fans van South Park best wel een kick uit halen. Gameplaygewijs kunnen we uiteraard een sequel verwachten die verder bouwt op de voorganger, maar uiteraard met de nodige uitdieping zoals de uitbreiding van je party naar vier leden en de mogelijkheid om vijanden op te pakken en richting een hindernis te smakken. Het lijkt er sterk op dat South Park: The Fractured But Whole een veilige, maar amusante sequel op zal gaan leveren. Soms is dat alles wat je als fan verlangt.
Gears of War 4 (11 oktober, Xbox One)
Wat kunnen we verwachten van een sequel die een consolegeneratie overbrugt? Vertrouwde gevoelens blijkbaar als we afgaan op de tot nu toe vrijgegeven beelden van Gears of War 4. Het verhaal blijft voorlopig nog wat in nevelen gehuld. Ja, Marcus Fenix is aanwezig in de game, maar we nemen de rol aan van zijn volwassen zoon JD, die samen met zijn squadleden Del en Kait gedeserteerd is van de COG. Het is duidelijk een familietrekje. Uiteraard zijn ook de Locust, of toch een nieuwe, nog engere variant erop, van de partij waardoor het feestje weer compleet is. Dit is een nieuwe Gears of War voor een nieuwe generatie, en dat betekent concreet dus vooral een terugkeer naar het oude recept. Vergeet die sterk gefragmenteerde gameplay van Gears of War: Judgment waarbij je vooral highscores op uitdagingen zat na te jagen, vergeet zelfs de grote setpieces van Gears of War 3 waarin het spektakel opgedreven werd, deeltje 4 kijkt vooral liefdevol naar het eerste deel. Het is frappant dat nieuwe ontwikkelaar The Coalition haar gloednieuwe deel vooral aan die goeie ouwe Gears of War spiegelt. De opgedane ervaring met het remasteren van Gears of War Ultimate heeft duidelijke invloeden gehad, dat is duidelijk.
Is dat een reden voor ongerustheid wat Gears of War 4 betreft? Ja, en nee. Het mes snijdt langs twee kanten. Aan de ene kant krijgen we binnenkort een game die op vlak van gameplay enorm hard leunt op een meer dan tien jaar oude game. Het rennen naar cover en het schieten, de animaties en de feel ervan, het voelt allemaal erg, erg vertrouwd aan. Aan de andere kant neigt de sfeer van deeltje vier net als de oorspronkelijke game erg hard naar die van survival horror. De toon is donker, claustrofobisch haast, en dat moet toch intense momenten op gaan leveren in oktober. Ook noemenswaardig is dat JD en zijn team een jonge, onervaren groep vormen die geen ervaring heeft met de oorlog die in de originele trilogie gevoerd werd. Dat zorgt uiteraard ook voor de nodige chaos en paniek op het slagveld. Dit zijn geen geharde soldaten, maar jongeren die geen idee hebben welke horror op hun pad komt. In dat opzicht is het dan ook raar dat de gameplay van Gears 4 zo herkenbaar aanvoelt voor fans van de reeks. Uiteraard zijn er nieuwe vijanden en wapens, maar de basis waar alles op rust voelt identiek aan wat we tien jaar geleden al gespeeld hebben. Of dat de game parten gaat spelen in oktober is nog niet zeker, maar het is duidelijk iets om rekening mee te houden.
Watch Dogs 2 (15 november ,PS4, Xbox One)
Ik ga een kleine bekentenis afleggen, Ik was één van de weinigen die Watch Dogs wél een leuke game vond. Het was een entertainende open-wereld game, met een erg degelijk schiet en rij-systeem, gesitueerd in één van de coolste steden van Amerika. Met een muscle car door de straten van Chicago scheuren met de politie achter je aan, met een druk op de hackknop één van de vele ophaalbruggen actieren en met een sprong ontsnappen. Het was moeilijk om niet de soundtrack van The Dark Knight in het achterhoofd te hebben. Waar Watch Dogs wel mee op zijn smoel ging was een volledig onsympathiek hoofdpersonage wiens wraakvendetta je voor geen meter kon boeien en de negatieve terugslag na jaren van opgepompte hype toen bleek dat de game gewoon een entertainend spelletje was, en niks meer zoals beloofd. Ubisoft blijft echter nog steeds Ubisoft, en als er één bedrijf is dat leert van fouten om betere sequels af te leveren is het de Franse uitgever wel. Enter Watch Dogs 2 dus.
Het begint al met nieuw hoofdpersonage Marcus Holloway. Dat Holloway niet de droge vitabiskoek is die Aiden Pierce was, merk je al erg snel. De man is uiteraard ten onrechte beschuldigd van een misdaad en op een queeste om misbruik van moderne technologie aan banden te leggen, maar doet dat met een aanstekelijk joie de vivre dat hem instant leuker gezelschap maakt dan die hork uit de vorige game. Wat ook erg veel vertrouwen in de game oprwekt is dat er heel wat meer vrijheid is om je missies af te werken. Je kan het nog steeds als een cover shooter spelen zoals de vorige game grotendeels opgebouwd was, maar er is tegelijk ook veel meer ruimte voor stealth. Je kan drones gebruiken om de omgeving af te speuren, mobieltjes hacken om misdaadbendes wijs te maken dat jouw tegenstander een vuile verklikker is zodat ze die voor jou uit de weg komen ruimen, en meer van dat leuks. Het hacken is nog steeds erg simpel qua uitvoering, maar tegelijk gevoelig uitgebreid qua mogelijkheden, wat je dus een behoorlijk gevaarlijke mo-fo maakt. Verder dient Ubisoft sowieso ook gecomplimenteerd worden voor hun keuze van sandbox. San Francisco is een heerlijke stad vol iconische locaties en vormt samen met Oakland en Silicon Valley een spelwereld waarin het leuk vertoeven wordt. Dit wordt net als Assassin’s Creed 2 indertijd een superieure topper van een sequel, ik geloof er oprecht in.
Mafia 3 (7 oktober ,PS4, Xbox One)
Soms heb je zo een game waarvan het lijkt alsof ze het ding specifiek voor jou gemaakt hebben. Mafia 3 is zo’n game. Ik ben opgegroeid met de klassieke Mafia-films bijvoorbeeld, waarbij mijn vader me onder het mom van een goeie opvoeding haast verplichtte mee te kijken naar The Godfather en Goodfellas. Dat soort dingen blijven aan je kleven. Die late jaren zestig setting ook, samen met de muziek die het met zich meebrengt. House of the Rising Sun van The Animals en Bad Moon Rising van Creedence Clearwater Revival zijn slechts enkele van de parels op de soundtrack van Mafia 3. Koppel daar met New Orleans nog één van de meest fascinerende steden van de USA als setting aan, een stad die zijn Frans koloniaal verleden maar niet van zich af weet te schudden, en je hebt een droom van een mix. Ik ben echt klaar om te vallen voor Mafia 3 en hoofdpersonage Lincoln.
Of ik dat daadwerkelijk ga doen hangt af van de gameplay denk ik. De sfeer zit ontegensprekelijk goed, maar het gevaar schuilt erin dat Mafia III zal spelen als een allegaartje van open-wereld cliché’s. De grote map van New Orleans is onderverdeeld in tien districten vol icoontjes die voor opdrachten en zij-opdrachten staan en de bedoeling is uiteraard om die icoontjes weg te werken om zo de districten over te nemen. Iedereen die de afgelopen vijf jaar een game in het sandbox-genre gespeeld heeft, klinkt dit uiteraard bekend in de oren. Afgaande op wat op de E3 werd vertoond van de game lijkt het spel niks te doen wat nog niet eerder gedaan is in games als Watch Dogs en GTA, maar dat hoeft niet meteen te betekenen dat de game een eigen smoel gaat ontbreken. Hoofdpersonage Lincoln is bijvoorbeeld een erg slimme zet als protagonist, een Afro-Amerikaan in een setting waar raciale ongelijkheid nog erg aanwezig was. Er zijn plekken in de stad waar Lincoln, zeker aan het begin van de game, gewoon niet kan komen zonder beschimpt en belaagd te worden. Dat soort raciale spanning en de smerigheid ervan is een thema dat de game hopelijk sterk weet over te brengen. Dat Lincoln zelf in elk geval geen doetje is tonen de gameplaybeelden die een lekker brute cover-shooter tonen met wat stealth in de mengelmoes, inclusief sadistische finishing moves. Of Mafia III de kroon van beste open world-game van dit najaar af zal weten te pakken van Watch Dogs 2 valt nog af te wachten, maar dat het een erg volwassen, sfeervolle game gaat worden, daar twijfel ik niet aan.
Je zou kunnen denken dat we met een totaal van acht titels wel zowat alle belangrijke toppers van het najaar de revue hebben zien passeren, maar dan zou je het mis hebben. Ook volgende week gaan we verder en dan trekken we op avontuur, gaan we racen in de outback en gaan we knallen. Veel knallen.
