Lang geleden was ik een heuse PC-gamer. Ja, ik had gewoon een console, maar ik bracht mijn meeste tijd met een toetsenbord en muis door. Stiekem speelde ik games vanaf die gigantisch illegale Twilight cd’s, waarbij zo’n twintig volle games (minus de filmpjes) op een CD (en later DVD) stonden. Games die ik echter echt heel tof vond, kocht ik gewoon braaf in de winkel. In van die grote kartonnen boxen. Maar Hitman had niet zo’n kartonnen doos. Die zat in een DVD hoes. En die DVD hoes heb ik nog steeds.
Ik heb heel lang heel veel Hitman gespeeld, ook de vervolgen heb ik verslonden. Toch, toen ik zo rond de PlayStation 2 dan toch echt de overstap maakte richting de console, helemaal toen ik ook de Xbox aan wist te schaffen, verloor ik Hitman uit het oog. Ik kan dan ook zeggen dat ik nooit een Hitman met een controller heb gespeeld. Zelfs niet toen een tijd geleden met ‘Season 1’ een compleet nieuwe blik op Hitman getoond werd. Ja, de game interesseerde me enorm, maar nooit nam ik de moeite om er mee aan de slag te gaan. Vraag me niet waarom, misschien puur omdat ik te druk was met werk, andere games en het leven. Agent 47 is wel altijd bij me gebleven; die originele avonturen vergeet ik nooit meer. Toen ik afgelopen jaar op Gamescom bij Warner langs mocht om even hands-on te gaan met Hitman 2, het vervolg op Season 1, werd ik echter van mijn sokken geblazen. De diepte, de mogelijkheden en vooral het plezier dat ik had… ik moest dit weer gaan spelen!
Natuurlijk ben ik me, voordat ik met Hitman 2 begon, gaan verdiepen in dat eerste seizoen. Niet dat ik alles heb zitten spelen, maar ik heb een goed idee van wat die episodische game ons bracht. Daardoor denk ik dat ik goed kan stellen dat Hitman 2 hier een echt vervolg op is. Er zijn niet heel veel nieuwe mogelijkheden, maar het brengt je vooral meer van wat je had en wat je wilde, maar verder uitgewerkt, diepere mogelijkheden en een grotere variatie aan manieren om je targets om te leggen. Het voelt ongelooflijk wanneer een moord goed gaat op een manier waar jij misschien wel een uur op hebt zitten plannen. Op plekken die zeer relateerbaar zijn loop jij als kale killer je ding te doen. Huizen binnen vallen, een moord langs een racetrack. Je snapt de locaties, waardoor de manieren van werken logisch aanvoelen. Wanneer je bij jezelf denkt ‘hoe zou ik dit doen als ik 47 was?’, dan is dat vaak ook een manier die in de game terug te vinden is.
De USP van Hitman zit ‘em al sinds het begin af aan in de manieren waarop je bij je target kunt komen. Door het gebruik van veel, heel veel gadgets en je te verkleden als nog meer personages. Ten opzichte van het eerste seizoen heeft Agent 47 enkele nieuwe wapens en keert zijn koffertje terug, maar memorabele uitbreidingen zijn dit niet echt. Het was dan ook mijn constante doel om mijn targets om te leggen zonder die daadwerkelijke wapens te gebruiken. De wereld is je speeltuin. Om je een voorbeeld te geven gaan we nog eens naar die racetrack. Puur omdat dit level vaker in trailers getoond is en ik zo geen spoilers weg ga geven. Ik had twee targets rondlopen in de wereld. Eentje zat veilig in een buisnesslounge, de andere was bezig met een race. En bij een race zijn veel toeschouwers. Nergens gaf de game aan hoe de targets omgebracht moesten worden. Dit was helemaal aan mijn creatieve geest. Probeerde ik een sniper naar binnen te smokkelen (door strenge beveiliging!) en zo vanaf een brug tijdens de race door de voorruit van een rijdende auto een kogel naar binnen te schieten? Of wachtte ik gewoon tot de race voorbij was tot het moment dat de persoon alleen was om een schroevendraaier in het oog te boren? Trok ik het pak van een mascotte aan om zo op het podium te komen om daar mijn slag te maken? Of deed ik me voor als iemand van de pitcrew om vlakbij te komen op plekken waar anderen niet konden komen? Dit was nog geen tien procent van de mogelijkheden die aanwezig waren. Ik koos voor de laatste. Echter, om bij de pit crew te komen moest ik kleding van de crew hebben. Dus heb ik één van deze mensen achtervolgd tot in een bar. Daar wist ik een ober om te leggen, rattenvergif te vinden en als ober gif in het drankje van deze persoon te stoppen. Ook maar één van de vele mogelijkheden om hem om te leggen, trouwens. Nadat ik zijn kleding aantrok was het mogelijk om dichterbij te komen om aldaar… nee… dat ga je zelf maar uit vinden.
Het toffe is dan ook dat de game je creativiteit weet aan te spreken. Het duurde niet lang of ik begon met het experimenteren in de levels om mijn slag te kunnen te slaan. Want wapens gebruik ik in zoveel andere games, natuurlijk. Het is dan ook onmogelijk om alles te doen in de game. Dit is zo’n spel die je makkelijk meerdere keren kunt spelen, om steeds andere manieren te ontdekken. Het afluisteren van mensen kan bijvoorbeeld interessante intel opleveren. Intel die je niet hebt wanneer je via een andere ingang naar binnen bent gegaan. Of wanneer je gewoon door bent gelopen. Of wanneer je de mensen om hebt gelegd voordat ze konden spreken. Het brengt oprecht geweldige momenten met zich mee en gameplay die ik me lang zal blijven herinneren. Daarnaast leerde de game me ook dingen. Nooit geweten dat ik het zo leuk vind om mensen te vergiftigen, bijvoorbeeld.
Weet wel dat Hitman 2 niet een game is voor hen die normaal helemaal los gaan op de Call of Duty’s en Fortnites van deze wereld. Nee, deze game eist je aandacht en geduld. Elke kleine fout die je maakt kan resulteren in het herstarten van je complete missie, of die ene stealth-opdracht resulteert in een lugubere schietpartij. En dat wil je niet. Het is aan jou om slim te zijn, verder te denken dan wat je ziet, de toekomst durven voorspellen, mensen en hun gedrag bestuderen en moeilijke conclusies trekken. En wanneer het echt niet lukt moet je je gewoon bedenken dat er nog vele andere wegen zijn die naar Rome gaan. Denk buiten de box, wees creatief. Jammerlijk is wel dat een game die jou zo slim laat voelen, soms lekker dom kan zijn. De AI doet niet altijd wat ‘ie moet doen. Soms merk je dat je een game speelt. Het haalt je een beetje uit de flow, en dat is jammer. Zo had ik een moment waarop guards één voor één een kamertje inliepen, omdat ze wisten dat ik daar zat. Hierdoor had ik genoeg tijd om ze om te leggen voordat de volgende kwam. En het overkoepelende verhaal? Laten we het daar maar niet over hebben.
Maar eigenlijk wil ik het niet zo over de foutjes hebben. Nee, ik wil het vooral hebben over de dingen die Hitman 2 goed doet, want dat zijn er een hoop. Zo is er ook de mogelijkheid, wanneer je het eerste deel hebt, om al die levels te importeren om ze opnieuw te spelen met de nieuwe mogelijkheden van dit deel. Gratis. De Elusive Targets, missies die maar een bepaalde tijd beschikbaar zijn, gaan er voor zorgen dat de game lang speelbaar is. Zo is het momenteel mogelijk om Sean Bean (Boromir uit Lord of the Rings) om te leggen! Ik ben nog wel even zoet met Hitman 2. In een wereld waarin ik ook Red Dead Redemption 2 kan spelen, zegt dat best een hoop.
Hitman 2 zal het wiel niet opnieuw uit gaan vinden. Het strijkt echter alle oneffenheden weg om een betere ervaring te creëren. En dat is dan ook precies wat ik wilde, na die speelsessie op Gamescom 2018. Of het genoeg is voor mensen die recht uit Season 1 komen weet ik niet. Voor iemand die jarenlang niet met Agent 47 op stap is geweest, is het een feest. Ik moord er nog wel even op los…
