Onlangs werd op de Game Awards een derde deel voor Marvel Ultimate Alliance aangekondigd. En hoewel de trailer me bijzonder blij wist te maken, trapte ‘ie daarna recht in m’n ballen. De game komt exclusief naar de Switch. En die heb ik niet. Zonde, want de eerdere delen heb ik met heel veel plezier gespeeld op mijn Xbox. Daarom besloot ik eens het eerste deel opnieuw op te starten.
Het spel, dat origineel al in 2006 verscheen, bracht meer dan 140 helden uit de stal van Marvel. Iets wat voor mij als fan van deze studio al een feest der herkenning is. Dr. Doom heeft een nieuwe Masters of Evil in het leven geroepen die een gevaarlijk doel nastreven. Hierdoor openen ze de aanval op de befaamde S.H.I.E.L.D. Helicarrier. Iets wat resulteert in het feit dat Nick Fury een noodoproep uitzend naar alle helden die willen luisteren. Denk dus aan Captain America, Spider-Man, Thor en Wolverine, die meteen reageren. Nadat de dreiging verslagen is krijgt Fury de mogelijkheid om een speciaal team van supermensen samen te stellen om deze Masters of Evil aan te pakken. Het voelt zo comicbooky aan als het kan, maar het is geweldig om te ervaren. Omdat de Helicarrier kapot is, is je uitvalsbasis Stark Tower.
De verschillende missies die je speelt, die vanuit een isometrisch gezicht speelbaar zijn (denk Diablo) brengen je naar diverse Marvel locaties. De S.H.I.E.L.D. Omega Basis, het Atlantis van Namor, de dimensie van Mephisto, de Bifrost op Asgard en uiteraard het kasteel van Doom. Het is een beetje alsof je door de geschiedenis van Marvel speelt. En dat gevoel roept de game dan ook op, helemaal wanneer je bepaalde comics opnieuw herspeelt. Bekende verhalen krijgen een eigen draai wanneer jij als personage X de missies speelt. Want naast toffe brawler gameplay is dit eigenlijk ook een klein Marvel museum. Tof.
De kracht van de game zit hem in het feit dat je met meerdere helden tegelijk speelt. Iets wat je slim op elkaar af kunt stemmen, wanneer je de comics een beetje kent. Na een tijdje spelen werd mijn groep bijvoorbeeld Captain America, Thor, Iron Man en Ms. Marvel, waardoor ik een ‘Avengers Bonus’ kreeg tijdens het spelen. Omdat deze personages uiteraard ook in The Avengers te vinden zijn. Elk personage heeft eigen krachten en mogelijkheden, maar tof is het ook om de krachten van personages te combineren. Met Thor gigantisch hard op het schild van de Cap slaan om een enorme schokgolf te produceren? Easy! Het is dan ook een genot om te spelen met personages als Blade, Deadpool, Luke Cage, Iceman, Storm, Ghost Rider en Electra. Puur om te kijken wat mogelijk is. En om even terug te gaan naar de tijd dat rechten op personages nog niet overal verspreid waren waardoor iedereen gewoon met iedereen kon praten. Wat een tijden.
Later verscheen een tweede deel op de Xbox 360, een spel dat ik ook helemaal uitgewoond heb. Natuurlijk moet je een plek voor Marvel hebben in je hart, maar wanneer dat eenmaal het geval is, zijn beide games toffe brawlers met leuke verhalen en onderhoudende gameplay. Dat het derde deel na al die jaren toch een feit gaat worden vind ik dan ook echt heel tof. Dat ‘ie exclusief naar de Switch komt vind ik onbegrijpelijk. De volgende Marvel is exclusief voor Xbox dan, toch?
