In mijn preview was ik best te spreken over de nieuwe Larry. Ik had wel het een en ander op te merken en miste ook wel een aantal essentiële dingen. Zo liep ik vaak vast in het spel en dat maakte het een stuk minder leuk. Is er sinds mijn preview nog veel verandering in het spel gekomen of is het meer van hetzelfde gebleven?
Voordat ik het spel kon beginnen, moest ik opnieuw een aantal vragen beantwoorden om te bewijzen dat ik oud genoeg was, in de preview had ik hier Google voor nodig, echter wist ik nu elke vraag zonder hulp van buitenaf in te vullen, en dat gaf me uiteraard een ongeëvenaard gevoel van euforie. Na de vragenlijst start je het spel opnieuw voor de foute kroeg: ‘Lefty’s’. Je speelt als Larry Laffer (verassing) en het beste wat je kan doen, is de kroeg binnenwandelen en daar alles aanklikken wat je lief is, totdat je erachter bent gekomen dat je niets meer te zoeken hebt in de kroeg en weer naar een andere tent moet gaan om vooruitgang te boeken in de game.
De game is nog steeds een point-and-click game en helaas is dit zo uitgewerkt dat er niet echt snelheid in het spel zit. Zo moet je telkens kiezen wat je met een bepaald object wilt doen, kan je kiezen om naar een muur te kijken, er heen te lopen, een praatje te maken, aan te raken, een voorwerp te geven of kan je ervoor kiezen om de muur te ´flashen´. De manier waarop de game is gemaakt zorgt ervoor dat het switchen tussen deze bepaalde keuzes erg lang kan duren en wanneer je vastzit in het spel, ga je daadwerkelijk al deze keuzes – uit wanhoop – uitproberen, zoals ik al zei, dit duurt erg lang. Je moet namelijk van tevoren kiezen wat je bij, in dit geval, een muur wilt doen. Je kan niet op de muur klikken en dat er bijvoorbeeld een pop-up tevoorschijn komt met nuttige keuzes, waardoor de gameplay waarschijnlijk een stuk sneller zou zijn, maar telkens dien je opnieuw de ogenschijnlijke nutteloze acties van tevoren te kiezen. Dit is niet alleen met muren, maar ook met andere personages en de gesprekken die je houdt met de mooie dames die de game rijk zijn.
Niet alleen is de gameplay nogal langzaam, de voortgang die je boekt, kan ook behoorlijk lang duren, aangezien je de hele tijd van punt A naar punt B moet gaan. Soms kan dit lopend, echter zit de kans er ook in dat je met de taxi moet, aangezien je anders dood wordt geslagen door een of andere punker in een donker steegje, wat weer de nodige frustratie oproept. Mocht je eindelijk eens verder komen in het spel, dan kan het alsnog zijn dat je een essentieel dingetje mist, zodat je weer terug kan naar een van de eerder bezochte plekken om bijvoorbeeld een pas of code op te halen.
Nu klinkt Leisure Suit Larry als een langdradige en frustrerende game, maar dat is niet helemaal waar en als ik het daarbij zou laten, doe ik Larry tekort. Larry is grappig, niet alleen hij is grappig, maar zo ook de vertolker en eigenlijk ook de vele NPC’s die je in de game tegen het lijf loopt. Soms slaan de grappen de plank finaal mis, maar je zit regelmatig met een glimlach van oor tot oor naar het commentaar te luisteren van de verschillende personages. Zo weet Larry bijvoorbeeld niets af van de wereld en is hij de meest sneue en naïeve persoon die je ooit zult tegen komen, combineer dit met de gevatte vertolker van de game en je hebt een dynamisch duo. De vertolker praat veel en dat is dan ook vaak een lichtpuntje wanneer je niet verder komt in de game. Helaas kan je soms zo vast komen te zitten, dat zelfs het commentaar van de vertolker je niet verder brengt en je er eigenlijk alleen maar aan denkt om te stoppen met het spel.
Qua graphics is Leisure Suit Larry niet verkeerd. Vooral niet als je het naast het origineel legt uit 1987. Helaas moet ik wel melden dat de game geen parel is. Zo is alles getekend op een leuke manier, maar zijn de bewegingen van de personages houterig en zijn de gesprekken met de mooie dames stijlvol in beeld gebracht. Helaas zijn de dames zo getekend, dat het lijkt alsof je naar artwork of een stripboek aan het kijken bent, wat ikzelf erg jammer vind. Ik zeg hier wel bij dat het werk van de stemacteurs dit allemaal weer goed maakt, aangezien de personages vlekkeloos zijn ingesproken.
Je hebt waarschijnlijk al lang naar het cijfer gekeken en heb je gezien dat ik Leisure Suit Larry een matig cijfer heb gegeven. Dit komt door de vele fouten die in het spel zitten. De gameplay is te traag, de bewegingen zijn houterig en er zijn nog zoveel andere frustratiepunten. De humor is leuk, maar niet zo leuk dat het van Leisure Suit Larry een topper maakt. Ik denk dat wanneer je het origineel hebt gespeeld, er meer lol uit de game is te halen, dan wanneer je de game voor het eerst speelt. Dit vanwege bepaalde herkenningspunten en de nostalgische gevoelens. Tenslotte wil ik je aanraden om een andere game met humor te zoeken, er zijn er namelijk genoeg.
[review pros=”+ Grappig!
+ Goede stemacteurs” cons=”- Trage gameplay
– Houterige animaties
– Weinig verrassend” score=57]
