Een game als Rambo opstarten is een beetje te vergelijken met hoe een meisje voor het eerst anale seks ervaart. Je hebt schrik voor wat komen gaat, maar in je hoofd klinkt er toch een hoopvol stemmetje dat zegt dat het allemaal wel mee zal vallen. Je begint er dapper en vol goede moed aan, maar na ongeveer een minuut besef je het ten volle. Dit is veel erger dan je ooit had kunnen vrezen. Het enige wat op dat moment door je hoofd schiet is “Hij moet eruit, die disk moet eruit!”. Yup, Rambo: The Video Game is echt wel te vergelijken met anale seks. Het is verdomd pijnlijk om te ondergaan en na het spelen voel je jezelf behoorlijk vies. Het grote verschil? Wanneer je Rambo: The Video Game uitspeelt houd je er geen nieuw paar schoenen aan over. Een beetje jammer.
Het eerste dat door mijn gedachten schiet wanneer iemand de naam Rambo in een gesprek weet te sluizen is een beeld van Charlie Sheen die een levende kip afvuurt met een boog in de parodie Hot Shots: Part Deux. Die film is een heerlijke parodie op de over the top gewelddadige status die de First Blood 2 en Rambo III films genieten, de films waarin Sylvester Stallone met pijl en boog vanuit een moeras opduikt of met een M60 talloze Russen wegmaait. Van veel goeie smaak kun je die prenten niet beschuldigen, maar voor wat ze waard zijn leveren ze wel amusant popcornvertier op, overgoten met een laagje jaren ’80 nostalgie. Een totaal ander verhaal is First Blood, die eerste film uit de trilogie. Vergeet het beeld van een geoliede spierbundel met een rood haarlintje, in die film is John Rambo een mens van vlees en bloed. First Blood is een behoorlijk krachtig drama dat handelt met heftige thema’s als posttraumatische stress en onbegrip. Stallone schittert gewoon in die rol als een gebroken man die stuit op een muur van obegrip en misverstanden. Die ene scéne naar het einde toe waarin Stallone’s personage emotioneel volledig instort blijft tot op heden, samen met die eerste Rocky, een staalkaartje dat toont dat Sly weldegelijk heel wat in zijn mars heeft als acteur. Los daarvan is die eerste film eigenlijk ook echt niet erg gewelddadig. Rambo is in First Blood slechts verantwoordelijk voor één sterfgeval, en dan is het nog een ongeluk ook. Uiteraard heeft hij die bodycount later ruimschoots opgekrikt, maar in het drama vermomd als actiefilm dat First Blood eigenlijk was stond de highscore gewoon op O. Hoe lukt het de makers om First Blood overtuigend naar een game te vertalen, zonder waar de film effectief voor stond anaal te verkrachten? Hoegenaamd niet, dat is het antwoord, en dat op zich was voor mij al bijna een reden om me een rood haarlintje om te binden en een boog te kopen om die ontwikkelaar een bezoekje te brengen. De klootzakken hebben geluk dat ze in Polen wonen en dat ik geen vakantiedagen meer heb om op te nemen.
Maar goed, dat is First Blood en daar gaat uiteraard een stevige proloog in Vietnam aan vooraf die uit de doeken doet waar de game hoofdzakelijk voor staat. Dit is, en ik hoop dat iedereen er klaar voor is, een on-rails shooter. Ik wist niet eens dat dit soort shit nog bestond, maar blijkbaar is dit dus de specialiteit van ontwikkelaar Teyon. Je Rambo volgt dus op zijn eigen tempo het pad dat hij wil volgen, en jij als speler dient enkel te mikken en te schieten en op de juiste knopjes te drukken om in cover te gaan schuilen. Yup, zo een pussy is Rambo wel in deze game, om de vijf seconden moet hij verstoppertje gaan spelen want anders is je kogelopzuigende spons zo vol. Jongens en meisjes, dit is gewoon Time Crisis, laat ons eerlijk zijn. Het is een lightgunshooter die je speelt zonder lightgun. Wow, gewoonweg wow. Eenzame kerels die fleshlights neuken en pretenderen geen echte kut te hoeven is één ding, maar lightgunshooters spelen zonder plastic speelgoedgun? Ga toch weg. Op PS3 kan je weliswaar met de Move spelen, maar op Xbox 360 en PC mag je dat dus gewoon vergeten.
Op PC is het dus gewoon dodelijk saai om spelen met behulp van je muis. Klik, headshot, klik, headshot. Je veegt met je reticule richting vijanden alsof je bestanden naar je prullenbak aan het slepen bent, monotoon en zonder ook maar iets van uitdaging. Het enige beetje tegenkanting komt er dus van generieke mannetjes die terugschieten en je dwingen de covertoetsen in te drukken en een soort active reload systeem dat je net als in Gears of War je herladen laat timen en zo grillig is dat je constant met een halve clip aan de slag mag.
Wat Rampo verder de dieperik indrukt is de abominabele presentatie. Ik begrijp maar al te goed dat je een spel maar zo mooi kan maken als het budget dat je ervoor ter beschikking hebt, maar ze hadden zich duidelijk beter een tweedehands Fiat Panda gekocht met wat ze hadden dan dit te maken. Misschien hebben ze ergens de beschimmelde engine van Call of Duty 3 voor een prikje op de kop kunnen tikken en besloten de mafketels daarmee iets te doen, want een andere verklaring is echt niet te vinden voor graphics en charactermodellen die in 2006 nog enigszins aanvaardbaar waren. Heel het punt van een on-rails game is dat je als ontwikkelaar het pad bepaalt en de gamer enkel laat zien wat jij wilt. Het is normaliter een vrijgeleide om spektakel op het scherm te brengen die indruk maakt, bij Rampo werkt het echter allemaal op de lachstuipen. Wow, kon ik net de pixelblokjes tellen in die ontploffing? Nog het beste van allemaal is hoe Rambo zelf gemodelleerd is met een constant geconstipeerde blik en een kapsel dat eruitziet alsof het rechtstreeks van een dode Bouvier geplukt is. Op vlak van geluid doet de game het een ietsiepietsie beter. De Rambo themesong zit erin en dat is altijd stoer weet je wel. Ook de stemmen van Sylvester Stallone en Richard Crenna zitten in de game MAAR dit zijn audiofiles die rechtstreeks uit de films gelicht zijn. Weet je hoe dat klinkt? Alsof één of andere idioot op een internetsoundboard zit te rammen, zo crappy en amateuristisch komt het over.
Na die uitgebreide proloog kom je dus in First Blood terecht, en reken maar van yes dat het nog slechter kan. Ik zei jullie al dat ze het royaal verkloot hebben om die film over te zetten naar gamevorm want dat kunstje lossen ze op met, drumgeroffel, Quick Time Events. Niet zomaar de eerste de beste QTE’s trouwens, nope, van die lastige kutdingen die in een instadeath resulteren wanneer je het juiste knopje niet op tijd indrukt. De allergrootste aanfluiting komt er echter wanneer de game doodleuk besluit de finale van First Blood te gaan veranderen en je toch weer in een shootout dropt waarin je wel de kans hebt om in de benen van politieagenten te schieten. In een game waarbij je crosshairs naar de hoofden van de poppetjes gezogen lijken te worden is dat nog de grootste grap van allemaal.
Na First Blood gaat de game gewoon verder op het elan van on-rail shooter crap en QTE zooi, maar bij de meest verschrikkelijke turretsectie die ik ooit gespeeld heb hield ik het gewoon voor bekeken. Wanneer een game echt zo verschrikkelijk onleuk om spelen is, moet je gewoon iets anders gaan doen, zelfs anale seks is dan een beter alternatief. En dat is behoorlijk veelzeggend, is het niet? Mijn vriend weet verdomd goed dat ik me nog liever in mijn kont laat naaien dan Rambo uit te spelen. Geloof me vrij dat ik de game bij dezen dan ook ver van mijn harde schijf heb verwijderd.
[review pros=”+ Themamuziekje wekt nostalgische gevoelens op
+ Andere, voorheen middelmatige, games worden plots beter” cons=”- Verschrikkelijke visuals
– Verschrikkelijke gameplay
– Verschrikkelijker dan anale seks” score=00]
