Het is alweer ruim drie jaar geleden dat Wolfenstein: The New Order verscheen. Op dat moment zaten we met z’n allen (of in ieder geval ondergetekende) al te smachten naar een terugkeer naar de Tweede Wereldoorlog van shooter-reuzen Call of Duty en Battlefield, maar de respectievelijke ontwikkelaars gaven niet thuis en gingen vrolijk door met moderne oorlogsvoering. The New Order gaf ons precies wat we wilden: lekker nazi’s knallen, maar dan wel met een twist en ook nog eens met een goed verhaal. Wolfenstein II: The New Colossus borduurt hierop voort en neemt ons mee naar het vervolg van de alternatieve tijdlijn waarin ook de Verenigde Staten bezet worden door de nazi’s.
Het feit dat deze game er is, is eigenlijk op zichzelf al een spoiler voor diegenen die Wolfenstein: The New Order uitgespeeld hebben. B.J. Blazkowicz leeft en The New Colossus pikt de draad op waar zijn voorganger stopte. Zoals gezegd verlaten we in dit deel het Europese vasteland om de oversteek te maken naar de andere kant van de oceaan: de Verenigde Staten. Meer over-the-top dan het feit dat de nazi’s de Tweede Wereldoorlog gewonnen zouden hebben is het niet, maar het biedt wel een grote deur naar nieuwe mogelijkheden op verhalend gebied.
Uiteraard zullen we, behalve het duidelijke nieuws dat Blazkowicz leeft, niks spoilen, maar het mag duidelijk zijn dat je The New Colossus echt niet alleen hoeft te spelen voor de soepele gameplay, waar we later op terugkomen. Dat de schrijvers bij MachineGames hun beroep prima verstaan wisten we natuurlijk al aan de hand van wat ze voor The New order en prequel The Old Blood uit hun pen wisten te toveren, maar in The New Colossus gaan ze nog een stapje verder. Niet alleen qua algemene richting van het verhaal, waarin onder andere de jeugd van B.J. Blazkowicz aan de orde komt, maar met name in de details. De dialogen zijn messcherp geschreven en zorgen voor een vergaande betrokkenheid die je voelt bij de personages. Echter misschien nog wel bewonderenswaardiger is de manier waarop MachineGames omgaat met het overschrijden van grenzen. Grove humor en andere opmerkingen worden niet geschuwd, maar op de een of andere manier komt de ontwikkelaar er toch mee weg. The New Colossus danst op de grenst van het toelaatbare en doet er af en toe een pirouette overheen, maar die pirouette is dan zo goed uitgevoerd je als jury niks ander kan dan zwaaien met je scorebordje met daarop een 10.
Ook op gebied van gameplay zijn er duidelijke stappen gezet. Verwacht niet dat de game dramatisch verschilt van zijn voorganger – never change a winning team is ten slotte het gezegde. Echter zijn er wel een aantal verfijningen en optimalisaties aangebracht. Waar The New Order en The Old Blood al heerlijk soepel speelden en een waar knalfestijn waren, is The New Colossus dat nóg meer. Er lijkt sowieso meer actie in deze game aanwezig te zijn dan in de voorgangers en alles loopt ook nog eens net wat vloeiender in elkaar over. Pre-rendered cutscenes gaan bijna naadloos over in gameplay en tijdens het spelen van de game heb je eigenlijk constant het gevoel dat je in een achtbaan zit. Af en toe even een stukje waarin je rustig vooruit rolt, maar het overgrote merendeel bestaat uit steile hellingen, scherpe bochten en machtige loopings waar je op een moordtempo (no pun intended) doorheen raast.
Daarnaast is er een stukje verdieping bijgekomen in de vorm van de mogelijkheid om je wapens te upgraden. Het was natuurlijk al mogelijk om wapens te dual wielden, wat enorm vet was en ook in dit nieuwe deel weer is, en dit upgradesysteem is eigenlijk een soort kers op de taart. Je kunt upgrades voor je geweren kopen waar je echter wel spaarzaam mee om moet gaan gezien het gelimiteerde aantal upgrades dat je uit kunt voeren. Het zorgt ervoor dat je weer wat langer met de game bezig kunt zijn en je speelwijze iets meer naar je eigen hand kunt zetten. Wat daarnaast voor extra replay-waarde zorgt, is dat er ondanks het lineaire principe van The New Colossus ook genoeg items te vinden zijn als je wat verder kijkt dan je neus lang is. Ga eens een gangetje in dat de tegenovergestelde richting op gaat die je eigenlijk heen moet, en het kan zomaar zijn dat je collectables of extra health, ammo of armor vindt. Niet alleen de moeite waard, maar ook nog eens leuk om extra delen van een level te ontdekken.
Audiovisueel zet The New Colossus samen met het verhaal misschien wel de grootste stap. The New Order kwam natuurlijk nog op de vorige generatie consoles uit, dus daarmee moest rekening worden gehouden. Met The New Colossus was dat uiteraard niet het geval, en dat is duidelijk terug te zien. Alles oogt stukken scherper en daarnaast ook kleurrijker en in tegenstelling tot zijn voorganger oogt The New Colossus echt als een game van deze generatie. Zeker wanneer je de beschikking hebt over een PS4 Pro en nog meer met een Xbox One X of PC, op laatstgenoemde twee platformen ziet de game er duidelijk op zijn best uit.
Doet Wolfenstein II: The New Colossus veel nieuws? Nee. Is dat erg? Nee, want datgene wat de voorgangers deden is verder gepolijst en geperfectioneerd, waardoor er een snaarstrakke shooter als een huis staat. Hoewel de naam van de games toch flink bekend is, verdient Wolfenstein als franchise wat ons betreft meer shine. Dit is gewoon een topgame. Punt.
