Er valt hoegenaamd geen greintje eer meer te behalen als derde in een reeks artikelen die draait rond oudere games die we nog steeds spelen. Elke week blikken we op donderdag terug op een game die al een tijdje (of veel langer dan dat) uit is. Puur om de reden dat we die game nog steeds spelen. Waarom spelen we de titel nog en wat is er met de game gebeurd sinds de originele release en review? Welkom bij de derde editie van ‘Ik speel nog steeds…’!
Stiekem is dit gewoon een ietwat lastige feature voor mij, simpelweg omdat ik niet het soort gamer ben dat doorgaans lang blijft hangen bij games. Ik ben eerder het rusteloze type dat constant op zoek is naar nieuwe ervaringen, de nieuwste topper achter het hoekje. Games ruime tijd na de eerste spelbeurt herspelen zit er bij mij gewoon niet in, ik verveel me te snel als er niet langer ruimte is voor verrassingen. Dat gezegd hebbende zijn er lekker hypocriet wel uitzonderingen op de regel. Tomb Raider heb ik bijvoorbeeld helemaal opnieuw gespeeld op de One, omdat die game oprecht gewoon gaaf is en het spelletje er echt wel stukken mooier uitzag dan op 360. En omdat het ook gewoon een gratis game met Gold was en ik in die zomerweek toch niks beters te doen had. Context is alles. Ook Grand Theft Auto V heb ik opnieuw gespeeld op de nieuwe console. Gewoon omdat ik het nu in first person kon doen met echt wel knappere graphics, maar ook omdat ik bij mijn oorspronkelijke speelbeurt het einde vergald had en ik echt wel iets recht wou zetten.
Maar dat zijn, zoals ik al zei, dus de uitzonderingen en het is dan ook een zeldzame game die me tientallen uren weet te boeien. Als een game de kracht in huis heeft om me langer dan een maand exclusief voor zich te winnen, dan is het een hele straffe. Fallout 4 is één van die zeldzame games. Nu is het niet zo dat ik al sinds de launch van het spel aan de slag ben; die kans kreeg ik niet. Op het moment dat ik thuis kwam met mijn pre-order van de game maakte mijn dochter Luna een tijgersprong van op de bank en griste het exemplaar uit mijn handen. Die was ik dus wel een tijdje kwijt aan haar PS4. Pas rond kerstmis kreeg ik plots te horen dat ze de game min of meer had uitgespeeld. Mijn beurt.
En inderdaad, ik speel dus nog steeds Fallout 4. Al sinds kerst, en dat behoorlijk exclusief. Het was ook ergens te verwachten omdat de game die het record houdt op vlak van speeluren voor mij ook een Bethesda-game is, namelijk Oblivion. Daar had ik uiteindelijk 81 uren in zitten voor ik er klaar mee was, bij Fallout 4 zit ik inmiddels al aan 56. Het ultieme record zou dus wel eens kunnen verbroken worden, hoewel ik toch denk dat ik de weddenschap die ik met Luna gemaakt heb ga verliezen. Zij beweerde dat het mij nooit zou lukken om de game volledig uit te spelen, ik zei… echt wel!! Als ik het red koopt zij Quantum Break voor mij met haar zakgeld, als ik faal koop ik haar Uncharted 4. Het punt is dat ze die weddenschap aan me opdrong rond uurtje twintig, en das een gemeen punt om dit soort weddenschappen af te gaan sluiten. Rond uurtje twintig ben je al net krachtig genoeg om stevig wat schade aan te richten in het Wasteland en heb je een stevig aantal diverse quests in je log staan. De verwondering zit er nog stevig in. Rond uurtje vijftig is veel van die verwondering echter weg. Je bent een doorwinterde overlever met krachtige wapens in je arsenaal, en je weet zo ondertussen wat je kan verwachten; soms word je zelfs naar plekken gestuurd waar je al bent geweest, yikes!! Ook begint het repetitieve karakter van sommige sidequests je wat te enerveren na een tijd. Als die clown van een Preston Garvey me nog één keer ergens Ghouls laat uitroeien voor een settlement ga ik gillen. Elke factie waar je voor kan intekenen heeft nu eenmaal repetitieve opdrachten die ofwel neerkomen op simpele fetchquests of het uitroeien van wat gespuis. Luna WIST dat toen ze die weddenschap afsloot en ze wist ook dat ik een hekel heb aan dingen steeds herhalen. Luna wist ook dat ik toen we gingen wedden pas 24 quests had gedaan en dat er bijna honderdvijftig in de game zitten. Luna is een kleine bitch.
Dat Luna de game eerst gedibst heeft en ik er later aan begon heeft echter wel leuke voordelen opgeleverd. Primair is dat de game tegenwoordig stukken vlotter loopt. Toen ik haar in november zag spelen was de framerate soms niet om aan te zien. Het leek af en toe een diashow. Daar heb ik nu totaal geen last van, de framerate blijft nagenoeg steeds constant. Technisch gezien loopt Fallout 4 stukken beter dankzij de patches, maar die patches zorgen er ook voor dat een glitch die Luna toepaste om eindeloos veel Bottlecaps te scoren voor mij niet meer werkt. Ah, ik red me wel op vlak van skill, ik hoef me niet te verlagen tot het niveau van die kleine cheater om naam te maken in de Commonwealth, toch?
Leuk is ook dat de verschillen in onze speelstijlen echt wel aan de oppervlakte gekomen zijn. Zij maakte een stoer mannelijk personage met een lelijke smoel met littekens en een mohawk en gaf die de naam Rock (naar Rockatansky, duh), ik probeerde een vrouwelijk personage te maken met de knapste looks die ik kon regelen en gaf haar de naam Eleanore. Waarom ik dat deed? Terwijl zij al haar punten inzette op kracht en uithouding, zorgde ik dat mijn personage enorm veel charisma en intelligentie in huis had en vooral de kracht had om mannen om de tuin te leiden met de black widow perk. De uiteindelijke grap is echter dat mijn personage ondertussen een beetje berucht is in The Wasteland als iemand waar je echt niet mee moet fucken. Ik heb moorden en diefstallen op mijn geweten, heb mensen bedreigd en ben eerder een vrouwelijke Han Solo: ik schiet eerst. Luna en haar stoere Rock echter zijn bedreven in het speuren naar rommel en het uitbouwen van Settlements. Het enige waar ik junk voor gebruik is het sterker maken van mijn wapens. Daar schuilt voor een groot deel de kracht van Fallout 4 in. Je kan erg veel moeite stoppen in het uitbouwen van Settlements, of je kan er net als mij geen moer om geven en gewoon de vele quests en persoonlijke rijkdom najagen.
Die vrijheid zorgt dat ik ondanks het ondertussen af en toe repetitieve kantje de game toch blijf spelen. Ik win de weddenschap met Luna vast langs geen kanten, maar mijn eigen persoonlijke record, die 81 uur? Die ga ik gewoon verpulveren met deze dot van een game. Volgende maand speel ik waarschijnlijk nog steeds Fallout 4.