Max en Destiny

Max en Destiny

Het is weer tijd voor je wekelijkse feature. Deze keer komt de feature van mijn hand en het eerste wat ik dacht, toen ik zei dat ik wel een feature wilde schrijven, was: ‘Shit, waar moet ik over schrijven?’ Natuurlijk moet het met gamen te maken hebben en verder kan en mag ik alles zelf verzinnen. Het leek mij deze week gepast om het over iets actueels te hebben. Iedereen heeft het erover en waarom zou ik uitblijven? Misschien heb je het al door, ik heb het over Destiny. De game die iedereen in mijn vriendenlijst lijkt te hebben en ook aldoor speelt. Waarom is dat eigenlijk?

In de eerste uren van Destiny weet ik het niet zo goed. Waarom vindt iedereen deze game zo geweldig en heeft iedereen er tegelijkertijd ook zo’n hekel aan? Zelf zit ik nu op level 11 of 12 en begin ik in te zien dat ik niets meer speel dan een middelmatige shooter met een mooi jasje eromheen gegoten. Ik vind de actie geweldig en grafisch is het ook een kunstwerkje. Toch mist er in mijn ogen iets. De AI lijkt middelmatig en het enige wat ik constant aan het doen ben, is schieten, schieten, schieten. Ik lijk alleen maar dezelfde vijanden tegen te komen en dit zijn óf de Hive óf de Fallen en allebei komen ze mijn neus een beetje uit. Natuurlijk ziet mijn Guardian, een Exo Titan, er wel heel gruwelijk uit en besluit ik toch maar even verder te spelen, al is het maar puur om te kijken of de game mij weet te pakken.

Als ik ongeveer level 14 bereik, begin ik Destiny wat leuker te vinden. Ik weet mijn tijd vol te maken met Patrol missies, de verhaallijn en mijn favoriet: de Crucible. Als ik de smaak een beetje te pakken begin te krijgen, maar toch nog niet helemaal hooked ben, komt Lisa Withoos (redacteur bij GameParty) ook online en besluiten we samen een fireteam te vormen. Dit is precies het moment dat ik voor een bounty een Strike missie moet gaan doen. Iets waar ik een beetje tegenop zag, maar door de komst van Lisa veranderde dit. Samen met nog een vreemdeling hebben we de Strike gedaan en met vallen en opstaan hebben we ook nog eens gewonnen. Samen met Lisa, een Warlock van level 26, speel ik de verhaallijn uit en ben ik binnen kortste keren level 17. Ik ben achter de echte charme van Destiny gekomen. De game hoor je niet in je eentje te spelen. Of beter gezegd; ik hoor de game niet in mijn eentje te spelen.

Ik hoor de game met bekenden te spelen, waar ik ondertussen mee kan kletsen en waar we gezamenlijk de gevaren in Destiny te lijf gaan. Waar ik eerst maar moeilijk tot level 11 kon komen, kom ik nu binnen de kortste keren naar level 17. Snel hierna speel ik de game wel alleen, maar ook dit vind ik opeens leuker dan eerst. Binnen een paar uur bereik ik al level 20. Dat is mijn huidige level, ook al hoop ik daar ook snel verandering in te brengen. Ik heb Destiny leren spelen, ongeveer hetzelfde als dat ik bier heb leren waarderen. Eerst vind ik het niets, maar na een aantal keer proberen vind ik het toch wel oké. Na wat hulp van een bekende die flink wat biertjes in mijn keel giet door middel van een trechter, kan ik er niet meer zonder. Zo is het ook met Destiny. Ik had een zwaar mêh-gevoel, maar dit veranderde naar genieten van de game en nu ben ik helemaal hooked.

Ik check nu regelmatig PSN om te kijken of één van mijn PSN-buddies online is om Destiny te spelen. Als dit niet zo is, maak ik de Crucible onveilig en jaag ik op bounties. Hetgene wat ik doe, is misschien niet zo bijzonder of innovatief, maar de lol die ik eruit haal is wel bijzonder. Sterker nog: ik heb nog nooit zoveel lol gehad met een (online) shooter. Op het moment dat de Vex en Cabal op het toneel zijn verschenen, heb ik zoveel hoofden en buiken doen exploderen dat ik de tel ben kwijtgeraakt. Eindelijk wat anders dan de Hive of de Fallen. Als ik laatstgenoemde nu tegenkom, vind ik het ook niet meer zo erg, aangezien ze nu vaak gewisseld worden met andere vijanden en dat is leuk.

er zijn geen afbeeldingen gevonden

Niet alleen dat, maar ook mijn Guardian begint er steeds stoerder uit te zien en na level 20 kan je de bepantsering van je Guardian ook nog een likje verf geven. Ik heb mijn Guardian nu helemaal blauw geverfd door middel van een Legendary kleurtje en ik vind het geweldig. De loot in Destiny komt misschien wat trager als dat je hoopt, maar alsnog komt deze snel genoeg en wissel ik, eigenlijk vaker dan dat ik wil, mijn favoriete wapen in voor een nieuw favoriet wapen.

Destiny heb ik moeten leren waarderen en dat komt doordat je de game op zoveel verschillende manieren kan spelen. Je zou de game helemaal alleen kunnen spelen, iets wat mij in het begin aardig af is gegaan, maar je kan ook samen met je maten het universum een beetje veiliger maken. De game is niet perfect en er valt nog veel te verbeteren, maar Destiny als ervaring is in één woord: Geweldig. Voeg mij vooral toe op PSN (maxbond007) en kom bij de GameParty clan (GamePartyNL) om onze manschappen te versterken! Als je de game nog niet leuk vindt, maar nog niet met anderen heb gespeeld, nodig ik je uit om je headset erbij te pakken en lekker naar mijn gezwets te luisteren en hopelijk haal je dan net zoveel lol uit de game als dat ik doe. Want daar draait een game om: plezier voor de gamer en Destiny is precies dát.

Stond aan de babywieg van GameParty en is verantwoordelijk voor de gehele website. Noem het de grote eindbaas.