Agony….het betekent zoveel als extreme aanhoudende pijn, intens mentaal en fysiek lijden. Met een naam als dat weet je gewoon dat een game gezellig belooft te worden. Je wordt als verdoemde ziel midden in de hel gedropt en bent blijkbaar niet al te tevreden met je huidige woonomgeving en besluit dan maar even een verantwoordelijke op te gaan zoeken om het over een relocatie naar een hogere verdieping te hebben. Die tocht is dus waar Agony voor staat, en dat is er inderdaad eentje van intens lijden…helaas niet altijd op de juiste manieren.
Agony is sinds een succesvolle campagne op Kickstarter de afgelopen jaren best wel uitgegroeid tot een veelbelovende titel in het horrorgenre. Je had de vele vroege gameplay-video’s die een ongemeen gruwelijke afdaling in de diepste krochten van de hel beloofden en je had hands-on sessies op Youtube met gamers als Piewdepie die de game als ondraaglijk eng omschreven. Zo ontstaat er uiteraard een zekere verwachting die je, zeker naar mate je game vaker en vaker uitgesteld wordt, ook moet zien waar te maken. Op dat vlak wringt het schoentje bij Agony vrees ik. Esthetisch gezien doet de game wat ze moet doen met een sfeer die gewoonweg naargeestig is, maar de game wordt constant geplaagd door bugs en crashes en ongebalanceerde gameplay dat je vlugger frustratie dan angst gaat voelen tijdens het spelen.
Je merkt al snel waar Agony heen gaat wanneer je aan het begin van de game op je bek gaat op de harde vloer van de hel. Daar ligt je verhakkelde lichaampje dan waar je als verloren ziel enkel nog kan op neerkijken, het enige dat je nog kan doen is een ander lichaam overnemen. Op papier klinkt dat heel tof, je neemt als een soort geest gewoon een ander lichaam van een verdoemde over en wanneer dat lichaam onvermijdelijk het loodje legt zweef je gewoon naar een ander en ga je verder. Dat is de theorie. Kijk, de hel is gewoon niet bepaald een veilige plaats, dus dat betekent dat de dood vaak erg abrupt kan gebeuren wanneer een van de vele demonen je armen van je romp trekt. Het probleem is dat de tijd die je hebt om als geest snel een ander lichaam over te nemen zo lachwekkend kort is dat je veel te vaak een checkpoint mag terug opstarten. Dat is niet iets dat in latere delen van de game beter wordt, want dan krijg je verdoemden die een kapmantel dragen die je onmogelijk over kan nemen als geest.
Ook de manier waarop checkpoints geplaatst zijn roept behoorlijk wat vragen op. Soms heb je er om de paar minuten eentje, soms liggen ze mijlenver uit elkaar, maar er zit geen enkele logica in. Het is net op punten waar je erg lastige demonen moet ontwijken en je die checkpoints nodig hebt, dat ze er niet zijn, terwijl je ze op makke momenten om de haverklap vind. Of dat incompetent design van de makers is, of een soort van fucken met je om je pissig te maken naar de spelwereld toe wil ik in het midden laten, erg fun is het in elk geval niet. Het helpt ook hoegenaamd niet dat checkpoints na drie keer dood gaan gewoon verdwijnen op de normale setting. Ga je drie keer de mist in, dan mag je terug naar het checkpoint dat je ervoor had veroverd. Als je dus net een erg lastige sequentie hebt overleefd en drie bloeddorstige demonen ontweken met veel geduld om tenslotte door een vierde verneukt te worden waardoor je niet enkel dat stuk, maar ook het kwartier ervoor opnieuw mag gaan doen? Kijk, ik snap maar al te goed dat een game in de hel met een titel als Agony behoorlijk heftig moet zijn, maar ik heb zelden een game gezien die zo hard haar best doet om de funfactor uit de beleving te zuigen.
De eigenlijke gameplay zelf dan maar? Die zou je nog het best kunnen omschrijven als stealth, wat betekent dat je veel verstoppertje moet spelen om de gevaarlijke demonen te omzeilen. Ik snap dat, het zou een beetje lullig zijn als je als een gewoon verdoemd mannetje van die grote gehoornde mormels zou kunnen omleggen, dus hide and seek spelen is logisch. Het is een beetje Outlast, of wat Alien Isolation, alleen een stuk kutter. Het probleem zit hem hier bij de inconsequente A.I van de demonen. Soms zijn ze Stevie Wonder en zien ze gewoon niks, maar veel vaker….ze horen je ademen weet je wel. Je bent fucking dood? Hoe kan je dan nog ademen? Al in het eerste level van de game krijg je te maken met een demon die in essentie een grote vagina met tanden is en dat ding is blind. de game legt je uit dat die kutten enkel kunnen jagen op basis van warmte en geluid, dus dat zou een eitje moeten zijn toch? Gewoon een kwestie van erg stilletjes….en je bent dood. Gewoon heeeeeel stilletjes…en je bent dood. Ik had nooit gedacht dat ik als biseksuele meid nog ooit een hekel aan vagina’s zou krijgen, maar Agony heeft het kortstondig even klaargespeeld. De finale dooddoener aan de gameplay is dat al dat rondsluipen ook nog eens gebeurt in een fucked up doolhof van gangen en open ruimtes die ondanks hun groteske look vaak erg op elkaar gaan lijken en je dingen moet doen als ledematen of bepaalde zegels vinden om een deur te openen. Zucht. Klinkt dit ook maar iemand als dikke fun in de oren? Okay, laat me het nog even opnieuw opsommen. Je dwaalt door een gruwelijke doolhof op een fetchquest naar drie random dingen, terwijl demonen met gruwelijk inconsequente A.I je willen instakillen en de kans groot is dat je dan terug wordt gezet naar je vorige checkpoint als dat überhaupt nog bestaat.
Kan een intens viscerale, enge spelwereld gameplay als dat redden? Uiteraard niet, maar het doet wel alle moeite. Kijk, ik ga er niet idioot over doen..qua sfeerzetting is Agony de gortige zooi die beloofd werd. De weergave van de hel in deze game lijkt uit Dante’s Inferno en de schilderijen van Bosch gerukt, en dat levert heftige dingen op. Monsters die zo uit de geest van Clive Barker lijken te komen, muren gemaakt van vlees, standbeelden van zwangere vrouwen waar de foetus is uitgesneden… zeker met die constante soundtrack van geschreeuw en gejammer op de achtergrond is Agony ijzersterk in het neerzetten van een nare, beklemmende plek. Twee dingen houden de immersie echter tegen en dat zijn de vele bugs waaronder skippend geluid en crashes die je steeds uit de ervaring halen, en die verdomd frustrerende gameplay. Het ene kan nog altijd uitgepatched worden, het andere helaas niet.
Agony maakt indruk op vlak van groteske gruwel, maar faalt om daar fijne gameplay tegenover te zetten. Een game mag esthetisch gezien nog zo sfeervol en beklemmend zijn als het wil, als daar gedateerde fetch quests, inconsequente A.I en frustrerend gamedesign tegenover staan valt alles in een poel van bloed.
