De kurk is uit de fles, de nieuwe generatie spelconsoles is eindelijk uit de startblokken geschoten. Sommigen onder ons wachten nog steeds vol smart op de dag dat de Xbox One in onze rekken belandt, anderen bellen elke dag de winkel om te vragen wanneer hun gereserveerde PlayStation 4 eindelijk geleverd wordt. Anderen hebben dan weer vrolijk fluitend hun One geïmporteerd uit Duitsland of hebben zelfs al twee PlayStation 4’s gekocht ondertussen. We zitten hoe dan ook duidelijk in die overgangsperiode waarin we met zijn allen uitkijken naar de toekomst terwijl velen, al dan niet noodgedwongen, het nog even met hun oude toestellen moeten redden.
De perfecte timing dus om even lichtjes nostalgisch terug te blikken op enkele van de gemiste kansen van de aflopende generatie. We weten allemaal dat met de Xbox 360 en PlayStation 3 op het toneel gaming als vorm van entertainment mainstream wist door te breken. Games als Call of Duty en Grand Theft Auto V braken records bij het grote publiek die voorheen enkel voorbehouden waren voor films zoals Harry Potter en Spiderman. De keerzijde van die medaille is dat er de jongste jaren voor elk kassucces als dat van een Uncharted er vijf financiële katers op te noemen vallen. Uitgevers zoals THQ gingen kopje onder, sommige ontwikkelaars sloten de deuren of slankten af, en een griezelig aantal games vond niet het miljoenenpubliek dat stiekem verdiend werd. In deze feature neem ik enkele spellen onder de loep waarvan de naam bij vele gamers een belletje zal doen rinkelen en pleit ik even waarom ze exact een kans verdienen. Stuk voor stuk zijn het games die in budgetbakken en op tweedehands-sites voor nog geen tientje van de hand gaan, stuk voor stuk zijn het games die je deze generatie echt gespeeld moet hebben.
Spec Ops: The Line
De eerste indrukken die Spec Ops: The Line maakt vervagen gaandeweg in het woestijnzand van Dubai. De game presenteert zichzelf als een rechtlijnige kruising tussen Uncharted en een militaire shooter. Het heeft cover-mechanismen en sterke graphics, het heeft een hoorah macho-sfeertje en het heeft zelfs Nolan North. Gaandeweg slaat de sfeer echter om en krijg je een plottwist op je dak die de game genadeloos in een ander perspectief plaatst. Personages denken luidop na over de zin en onzin van de oorlog die je op het scherm voert en de heroïsche acties van jouw personage worden steeds discutabeler. Wat begint op een verlaten snelweg in Dubai als een shooter volgens het patriottische boekje wordt een helletocht waarbij de personages zichzelf verliezen en je als speler zelf vragen gaat stellen bij je acties. Dit is een game die je een objectief geeft om aan te voldoen om je dan met de gevolgen ervan te confronteren. Een zeldzaamheid.
Enslaved: Odyssey to the West
Dit is een persoonlijke favoriet van me, hoewel ik moet toegeven dat de gameplay niet echt memorabel te noemen is. Het is fundamenteel een mengelmoesje van platformen en knokken, niks dat je nog niet eerder op een betere manier gespeeld hebt. En toch, toch werd ik een beetje verliefd op de game. Dat komt omdat ontwikkelaar Ninja Theory verdomd veel moeite gestopt heeft in het uitwerken van de wereld, het verhaal en de personages. De roodharige Trip gijzelt vechtjas Monkey middels een explosieve hoofdband, om haar doorheen een post-apocalyptische wereld terug thuis te brengen. De hoofdband van Monkey is verbonden met Trip, dus is het belangrijk om het meisje in leven te houden in een wereld die bulkt van de gevaren. Gaandeweg ontplooit zich een verhaal dat om van te smelten is met personages waar je om gaat geven in een spelwereld die barst van het kleur en karakter.
The Darkness 2
Een stevige dosis ballen, meer heeft The Darkness 2 niet nodig om al in de eerste minuten indruk te maken. Het tempo gaat in tegenstelling tot de ietwat trage voorganger meteen de hoogte in om je een shooter te serveren die vol enthousiasme de kaart van grof geweld trekt. Dit is een shooter die gewoon enorm fijn om spelen is, net omwille van het groteske geweld dat er geserveerd wordt. Headshots plaatsen terwijl je bij een ander slachtoffer de ledematen afrukt met je tentakels, terwijl er verderop een monstertje een lijk staat te droogneuken. Enkel in The Darkness 2. Dat het spel los van dat expliciete gedoe ook nog de moeite doet om een goed verhaal te brengen dat handelt met thema’s als macht, verlies en schuldgevoelens maakt eveneens indruk.
Singularity
De first-person shooter is niet bepaald een genre dat bulkt van de originaliteit. Singularity was echter een lichtpuntje in een zee van inwisselbare Medal of Honor’s en Call of Duty’s, en dat allemaal omdat het uitgangspunt erachter zo geniaal idioot is. Een belangrijk aspect van de game is dat je een tool hebt waarmee je de tijd kan manipuleren. Je kan tegenstanders verouderen tot ze tot stof vergaan of kapotte traphallen herstellen en andere geinige dingen. Veel manieren waarop je het ding kan gebruiken zijn uiteraard scripted, maar dat neemt niet weg dat het springen tussen heden en verleden erg leuke momenten oplevert. Het is onmiskenbaar dat de makers erg goed naar BioShock gekeken hebben toen ze hun spelwereld ontwierpen, want ook hier kom je op een ooit florerende plek terecht die door een ramp volledig in verval geraakt is, maar het voelt gelukkig nooit als een goedkope kloon aan.
50 Cent: Blood on the Sand
Naar verluidt werden er slechts 160.000 exemplaren verkocht van deze game, wat een klein beetje zonde is. Ik weet nog altijd niet of dit een gemeende egotrip of een geniaal staaltje zelfparodie van 50 Cent en zijn maatjes van G-Unit is, maar het levert wel een memorabel spelletje op. De run and gun actie staat als een huis en een scoresysteem zorgt ervoor dat het tempo constant hoog ligt. Of je het nu op je eentje speelt of samen in een geslaagde co-op, het blijft genieten van het macho-gedoe en de ouderwetse actie die deze game op je afvuurt. Ondersteund door stoere hiphop, dat spreekt voor zich.
Driver: San Francisco
In de categorie van de pot gerukte spelconcepten mikt Driver San Fran op de hoofdvogel. Hoofdpersonage Tanner ligt namelijk in een coma en nagenoeg de volledige game speelt zich dus in zijn droomwereld af. Concreet betekent dit dat je geest dus over de stad kan zweven en vlotjes naar het lichaam van andere chauffeurs kan teleporteren. Klinkt volstrekt idioot, maar het levert wel een van de meest amusante games van de laatste jaren op. Het shiften van auto naar auto zorgt voor een unieke game met een heerlijk hoog tempo, en nog een lekker grappige ook. De reacties van medepassagiers ten opzichte van je rijstijl wanneer je de geest van de chauffeur hebt overgenomen zijn vaak hilarisch, zoals wanneer een puisterige puber op zijn rijexamen plots aan stuntracen gaat doen, of wanneer oma overgaat tot een straatrace. Los van de humor is het ook gewoon een lekker uitgebreide game waarin het verzamelen van collectibles en het doen van zij-opdrachten los van het verhaal eens geen sleur is omwille van de goeie ideeën. Als klap op de vuurpijl zit ook de besturing van de vele wagens meer dan goed, en is het knap gemaakte San Franscisco een iconische plek die uitnodigt om het gaspedaal in te drukken. Zonder twijfel is Driver San Fran de leukste racer die ik de afgelopen jaren gespeeld heb, de vraag is echter of we ooit nog een opvolger zullen zien na de povere verkoopcijfers.
Kingdoms of Amalur: Reckoning
Deze game enkele maanden na Skyrim en net voor de release van Mass Effect 3 op de markt brengen was een van de slechtste beslissingen op vlak van planning die EA wist te maken. Na het extensieve Elder Scrolls was het publiek dat dit soort games speelt simpelweg niet klaar om zich weer in een uitgebreide rpg te storten en het spel flopte dan ook in de verkoopslijsten. Wat mij betreft is dit een van de grootste tragedies van de vorige generatie, want de veelbelovende ontwikkelaar ging over de kop omdat het financiële doel niet behaald werd en een toekomst voor Amalur werd voor altijd in de kiem gesmoord. Jammer, want dit is een game waar ik echt vele uren leuke speeltijd heb ingestopt, misschien nog meer dan in Skyrim. De game is een tikje aan de gemakkelijke kant als je dit soort spellen gewend bent, maar daar staat tegenover dat het vechten in Amalur gewoon ook een stuk vlotter verloopt in een genre dat gedomineerd wordt door eerder stroeve, statische combat. Ook de vele kleuren waar de spelwereld in baadt maken van Amalur een aangename plek om tientallen uren in te vertoeven, en dat kan je ook moeiteloos doen. Naast de normale quest vind je op je pad door deze sprookjeswereld tal van andere opdrachten en verhalen die ervoor zorgen dat je ook in deze wereld weer heel wat tijd kan spenderen. Dit is gewoon een game die je als fan van het Westerse RPG-genre eigenlijk niet mag missen.
Het is onmogelijk om alle games te behandelen die minder respons aan de kassa kregen dan dat ze eigenlijk verdienden, maar in dit subjectieve artikel kreeg je alvast de spellen mee waarvan ik het gebrek aan succes zonde vind. Dit zijn de spellen die me spontaan door het hoofd schoten toen ik even over het idee nadacht, en stuk voor stuk zijn het spellen waarvan ik het erg jammer vind dat de kans op een sequel wel erg klein is. Desondanks zijn het allemaal spellen waar ik me minstens even goed mee vermaakt heb als met de Arkham Asylum’s en Red Dead Redemption’s van deze wereld, games die altijd onder de noemer topper verbonden zullen blijven met de Xbox 360 en PlayStation 3.
