De feature van deze week is niet bepaald een opbeurende, en voor dat wil ik me nu al excuseren, een klein beetje maar. Kwatongen beweren nog steeds dat games en emotie niet vaak hand in hand gaan en er vaak op neer komen zoveel mogelijk generieke bad guys in de smoel te schieten. De laatste decennia zie je echter steeds vaker games die dat cliché overstijgen. Spellen met sterke verhaallijnen bevolkt door personages met motivaties en diepgang. Games die hun best doen de speler iets te laten voelen. Deze week gaan we het even hebben over enkele van die meest emotionele momenten in games van de voorbije jaren.. Momenten die right in the feels gingen. Uiteraard weet je dan ook wat je in een feature als dit mag verwachten, heel wat sterfgevallen en spoilers dus.
Telltale’s The Walking Dead, het eerste seizoen.
Ik kan niet anders dan openen met het eerste seizoen van The Walking Dead, net omdat het gewoon één van de beste voorbeelden is van hoe een game je als speler emotioneel kan slopen. The Walking Dead was uiteraard de eerste episodische game van Telltale waarin ze komaf maakten met hun statische point and click-gameplay voor een ervaring die veel meer verhaal gedreven was, en die gok loonde duidelijk. Als speler neem je de rol aan van ontsnapte gevangene Lee Everett, en binnen het narratief pad dat Telltale opgesteld heeft bepaal jij de stappen die hij zet. Gedraagt hij zich als een goeie gast of toch ietwat van een egocentrische lul? Jij bepaalt zijn antwoorden en acties. Het emotionele hart van de game klopt echter in de relatie die hij ontwikkelt met Clementine, een klein meisje, gescheiden van haar ouders in een wereld vol Walkers. In de loop van vijf episodes ontplooit zich een warme vader dochter relatie waarbij elke keuze die je als Lee maakt instinctief als doel heeft om Clem te beschermen. Het is een erg mooie opbouw, tot het naar de kloten gaat en Lee gebeten wordt door een Walker. Hak je je eigen arm af om de infectie te redden? Lukt het je om Clementine te redden uit de klauwen van de psychopaat die haar heeft? Is er ook maar enige hoop op een happy ever after? Die laatste episode van The Walking Dead is een emotionele achtbaan en dan heb je nog steeds die vuistslag in je maag op het einde. Uiteraard lukt het Lee om Clementine te redden, maar zelf is hij een vogel voor de kat, de infectie kan niet gestopt worden en hij staat op het punt te veranderen in een Walker. de laatste conversatie tussen Clementine en Lee, waarbij hij als surrogaatvader het jonge meisje nog snel de nodige wijsheid probeert mee te geven voor hij haar de kille boze wereld in moet laten vertrekken grijpt je naar de keel, en wanneer het laatste afscheid dient genomen te worden en Clem de keuze krijgt om Lee met een kogel uit zijn lijden te verlossen? Tranen.
Halo 4
Master Chief is een iconische held, een emotieloze gemodificeerde mensrobot die samen met zijn AI Cortana de strijd aan gaat met boosaardige aliens. Het klinkt niet bepaald als voer voor een krop in de keel, maar dan vergeet je het einde van Halo 4. Doorheen de Halo-games ontdek je waarom Chief en Cortana zo belangrijk zijn voor elkaar, ze halen uit elkaar wat geen van beide eigenlijk hoort te hebben..menselijkheid. Een AI bedoeld om soldaten te begeleiden en een soldaat, gemodificeerd en gestript van alle emoties om de ultieme oorlogsmachine te worden doen wat niemand voor mogelijk acht, ze worden vrienden. Halo 4 opent met Chief en Cortana die gestrand in de ruimte wakker worden uit een lange hypersleep. Al snel wordt duidelijk dat het behoorlijk slecht gaat met Cortana, die te kampen heeft met iets dat rampancy heet. Het komt er op neer dat ze langzaam maar zeker aftakelt tot ze een gevaar vormt voor iedereen om zich heen en dus het beste gewoon getermineerd wordt. Chief zou echter uiteraard niet onze grote held zijn als hij niet zou zweren er alles aan te doen om Cortana terug naar de aarde te brengen en haar te redden. Aaw, alles komt goed. Niet meteen.. Uiteraard is er wederom een nieuw boosaardig alienras om te bevechten, terwijl Cortana steeds verder afbrokkelt in haar waanzin. Gaandeweg zijn er enkele sterke momenten tussen Cortana en haar Chief die de vraag in de verf zetten of het mogelijk is voor machines om gevoelens te hebben, en op het einde van de game komen we dat ook te weten. In de finale showdown met de eindbaas offert Cortana zichzelf op om de Master Chief te redden, ze laat zichzelf overspoelen door haar rampancy om de slechterik een halt toe te roepen. Het is een krachtig NEE!!! moment. Wat je echter helemaal pakt is het afscheid tussen Cortana en Chief dat na het gevecht volgt, waarin beide voor het eerst en het laatst samen in één kamer zijn. Dat ene momentje waar Cortana de Chief aanraakt en met een knik in haar stem de naam John uitspreekt, dat kwam verdomd stevig binnen.
The Last Guardian
Het heeft een tijdje geduurd voor ik een band had met Trico, het grote dier uit The Last Guardian dat je vergezelt door de ruïnes waarin je als klein jongetje ontwaakt. Het is een game die weigert je bij het handje te nemen en uit te leggen wat je moet doen en dat levert in combinatie met de grillige AI van het beest en de zwakke camera af en toe best wat frustratie op. Die frustratie ebde echter tijdens het spelen verder weg naar de achtergrond, terwijl mijn jongetje een steeds hechtere band met het beest begon te vormen. De eerste keer dat Trico me redde van een val in het diepe of beschermde tegen de wachters die me probeerden te pakken, wogen harder door dan de frustratie wanneer het beest niet reageerde op de handgebaren waarmee ik het probeerde aan te sporen. Die band wordt dus steeds sterker, hoe verder je in de ruïnes gaat en hoe meer je ontdekt. Je ontdekt dat er meer monsters als Trico zijn en dat die allemaal een doel hebben en dat is kinderen ontvoeren uit de nabijgelegen dorpen om hen te offeren. De reden waarom jij überhaupt wakker werd in een desolate tempelruïne naast een vastgeketend en gewond monster wordt naar het einde toe wel duidelijk. Trico roofde je namelijk terwijl je lag te slapen en stortte omwille van verwondingen opgelopen tijdens het ontsnappen met zijn prooi gewoon neer. Dat voelt echter aan als lang geleden en de band die de voorbije uren opgebouwd werd, die blijft behouden. Trico en het jongetje blijven verder richting de ontsnapping uit de tempel navigeren, het beest blijft min of meer luisteren naar je handgebaren. En dan komt dus het einde, waarbij Trico je zwaargewond na het eindgevecht met zijn laatste krachten terug naar je dorp weet te brengen. Het beest stort in het midden van het dorp neer en wordt meteen belaagd door de bange dorpelingen. Sterke armen rukken je weg van “het monster” en dragen je weg terwijl op de achtergrond je maatje belaagd wordt door speren. Trico heeft de voorbije tien uur geleerd niet van je zijde te wijken, je ten alle tijde te beschermen, maar nou is het jouw beurt om hem te redden. Met een handgebaar, dat ene gebaar waarmee je hem al haast de hele game aanstuurt, stuur je hem weg…om hem te redden. Het is een krachtig einde waar je even stil van wordt.
The Last of Us
Over deze hoef ik niet al te veel uit te weiden neem ik aan? De grootste angst die je als ouder kunt hebben is het verliezen van een kind, en dat maakt de opening van The Last of Us zo een emotionele ervaring die je als speler meteen bij het nekvel grabbelt. Je ziet een vader die uit alle macht probeert zijn kind te redden wanneer de hel op aarde losbreekt en daar jammerlijk niet in slaagt. Het is hartbrekend en bied tegelijk meteen een context voor de acties van Joel later in de game. Je weet gewoon waarom Joel initieel weigert om Ellie te begeleiden, maar je begrijpt ook waarom de twee, mede omwille van het heerlijke karakter van de meid, naar elkaar toegroeien. Dit is een man met een immense leegte in zijn ziel en die leegte vult Ellie beetje bij beetje op. Ellie maakt van Joel opnieuw een vader en dat zorgt dat het einde van de game waar hij haar op gewelddadige manier uit het hospitaal red om gewoon als een familie verder te kunnen leven extra pakkend. Zou jij je kind opgeven om de wereld te redden? Voor Joel is Ellie zijn wereld geworden en dat snap je maar al te goed door die mokerslag in de eerste minuten van de game.
Uiteraard is dit slechts een handvol aan gevoelige momenten die de voorbije jaren de emotionele snaar wisten te beroeren. Het bitterzoete einde van Uncharted 4, de dood van Joker in Arkham City, Het leren omgaan met verlies in Brothers: a tale of two sons. Het zijn stuk voor stuk voorbeelden die aantonen dat er soms, tussen al het knallen en hakken door, ook ruimte is voor gevoelens. Wat zijn jullie meest memorabele emo-momentjes?
