Er zijn games die de tand des tijd goed doorstaan. Spellen die twintig jaar na de originele release nog steeds goed speelbaar zijn, maar door de vaak achterhaalde graphics nieuwe spelers niet weten te charmeren. Dit terwijl er onder die klassieke visuals een prachtige ervaring te vinden is. Gelukkig leven we tegenwoordig in een tijd waarin de remake steeds populairder lijkt te worden.
Remaster of remake? Het zijn twee termen waar we tegenwoordig mee doodgegooid lijken te worden. Waar een remaster eigenlijk vaak niet veel meer is dan een nieuwe uitgave van het originele spel, met hier en daar wat tweaks aan de gameplay en graphics (om het iets hedendaagser te maken), is een remake een compleet nieuwe versie van een bestaande game. Het spel wordt vanaf de grond af aan opnieuw opgebouwd om niet alleen het klassieke gevoel terug te brengen, maar helemaal te voelen, ogen en spelen als een game van nu. Het is een moderne versie van een klassieker. Een gegeven waar ik achter sta. Denk bijvoorbeeld aan het recente Tony Hawk’s Pro Skater, de remakes van Crash Bandicoot en Spyro. Stuk voor stuk fantastische games die ‘niet speelbaar’ waren door de graphics voor velen, maar nu een compleet nieuwe fanbase weten te bereiken door de hedendaagse laag. En wat te denken van de komende remake van Star Wars: Knights of the Old Republic? Een van de beste games ooit voor een nieuw publiek! Een game die ook aan een remaster toe was, was duidelijk Diablo II. Nog steeds een fantastische game, maar vooral nog steeds geliefd door de oudere spelerbase. Tijd om daar verandering in te brengen!
Diablo II is een game die ik jaren heb gespeeld op mijn oude PC en later iMac. Ik denk dat ik minimaal 500.000 keer op een muisknop heb geklikt om mij een weg te banen door het spel. En elke keer dat ik het spel speelde, wist ik iets nieuws te ontdekken, iets te vinden om mij weer terug te laten komen of om wederom de helletocht te doen beleven. Builds werden steeds uitgebreider, personages opnieuw gecreëerd en de wereld eigen gemaakt. Toen de aankondiging kwam dat Vicarious Visions de nobele taak op zich nam om die oude game naar de hedendaagse systemen te brengen op zich nam, was ik even bang. Want hoe goed die game ook was, werkt het nog voor een hedendaags publiek? Wetende dat deze studio ook de studio achter de fantastische remakes van Crash, Spyro en Tony Hawk zat, ging mijn angst snel over in pure blijheid.
In feite is Diablo II: Resurrected gewoon Diablo II zoals die in je herinnering zit. Betere graphics, hogere resoluties en toffer geluid daargelaten. De originele game ligt als een verborgen laag onder de nieuwe visuals (en is met een druk op de knop terug te halen) wat er voor zorgt dat de speler die niet anders wil dan het oude gewoon zijn bekende versie kan spelen. Voor elk ander is er een geheel nieuwe visuele ontdekkingstocht te gaan. Maar, aangezien de oude game draait tegelijkertijd met deze remake, zorgt dat er ook meteen voor dat dit dus echt Diablo II is. Er is niks vernieuwd, de gameplay is amper veranderd en het gamedesign is precies hetzelfde. Dat kan een pluspunt zijn, maar voor anderen ook een gigantisch nadeel. Ben je namelijk iemand die de laatste jaren honderden uren in Diablo III heeft gestopt? Dan kan dit best een schokkende game zijn. Hier geen systeem dat zegt waar je heen moet, wat je het doen of niet moet doen. En ook geen snelle gameplay zoals je gewend bent. Nee, dit is die game van twintig jaar geleden waarbij niemand je aan een handje gaat mee nemen. Keuzes moeten afgewezen worden wanneer de skills en stats daar om vragen. Zomaar de vuurknop indrukken en hopen dat alle vijanden snel omliggen (zoals in Diablo III vaak het geval was) is hier echt geen optie. Diablo III spelers zonder kennis van deel II gaan even enorm onderuit. Maar wanneer ze weer op staan merken ze dat Diablo II een dijk van een game is. Anders, maar fantastisch.
Met vijf hoofdstukken (met verschillende moeilijkheidsgraden die van relatief makkelijk naar ‘o mijn god hoe dan?’-moeilijk gaan) en negenennegentig levels te groeien, is Diablo II geen korte game. Nee, deze kan je makkelijk een paar duizend uur gaan kosten. Spelen op Hardcore (waarbij dood daadwerkelijk dood is) is een martelgang voor iedereen, maar euforisch wanneer het lukt. Farmen, looten en groeien is wat de klok slaat. Je personage moet keer op keer beter en sterker worden. Er zit geen einde op. Het kan altijd beter. De gear die je draagt bepaalt de manier waarop je het spel speelt. Een enkel wapen kan alles veranderen. Hak daarom vijanden in de pan, doorzoek hun loot en zoek die speelstijl die bij je past. Welke klasse je dan ook speelt. En wetende dat er altijd een item te vinden is dat nog krachtiger is, zorgt ervoor dat je gewoon opnieuw de tocht door de wereld wil maken. Groeien blijft doorgaan, ongeacht of het verhaal klaar is of niet.
Ik wil verder dan ook niet te veel op de gameplay in gaan, gamers die Diablo II kennen weten wat ze kunnen verwachten en anderen wil ik graag verzoeken gewoon even een gameplay video te kijken. Je hebt twintig jaar de tijd gehad. We focussen ons even op de remaster. De make-up die over dat oude gezicht is gesmeerd. De beauty filter die de game duidelijk heeft gekregen. De ontwikkelaar heeft een prachtige balans gevonden tussen hedendaagse graphics, zonder de stijl van vroeger los te laten. Hoewel alles scherper oogt, vloeiender beweegt en meer ‘nu’ uitademt, zijn er genoeg elementen die laten zien dat deze game echt niet nieuw is. Misschien voor mensen die de game voor het eerst starten een beetje een ‘wenkbrouwfrons’-momentje, maar voor spelers van welleer is het exact wat ze wilde hebben van Resurrected. Natuurlijk zijn er enkele dingen net wat ‘meer van nu’ gemaakt tijdens het spelen. Zo hoef je niet elk stukje goud op de grond meer los aan te klikken om het op te pakken maar doet de game dat voor je en is er een grotere opslag voor je loot te krijgen. Daarnaast is de content die voorheen alleen in de multiplayer te vinden was nu ook voor de eenzame speler te vinden. De ontwikkelaar snapt duidelijk wat de spelers willen en levert op elk punt een haast perfecte remake af. Ze weten de oude rot te bedienen alsook de nieuwe speler. En dat is heel knap.
Echter, ik denk persoonlijk dat de nieuwe speler hier weinig interesse in heeft. Want hoewel het spel heel nieuw oogt speelt het enorm oud. Mensen die games van nu spelen en geen warme herinneringen hebben aan Diablo II zullen het snel afdoen als een ‘traag verouderd spelletje’. Gelukkig is er voor die mensen altijd nog de veel snellere en moderne Diablo III te krijgen.
