In het gamemoment bespreekt elke maand één redacteur over zijn favoriete herinneringen uit de wereld der computerspellen. Harmen kijkt naar de geschiedenis en neemt je mee naar een tijd waarin de SNES het beste van het beste was.
Het precieze jaar weet ik niet meer. Het moet 1998 of 1999 geweest zijn. Voor die tijd had ik al kennis gemaakt met videogames op de MSX, PC en de SNES van de vriend van mijn oom. Maar toen, op dat ene moment dat ik in de Toys ‘R Us in Utrecht stond begon mijn gamingtijdperk écht. Ik kocht een PlayStation 1. Ondanks al het grafische en technische geweld van de consoles waar we tegenwoordig op spelen – en die waar we binnenkort op gaan spelen – blijf ik toch altijd warme gevoelens houden voor de allereerste PlayStation. Dat terwijl ik op dit moment meer een Xbox- dan een PlayStation-gamer ben. Ik denk dat het een stukje jeugdsentiment is.
Erg genoeg kan ik me niet meer herinneren hoe ik voor het eerst met een PlayStation 1 in aanraking ben gekomen. Sowieso had ik destijds een paar vriendjes die er een hadden (ik was een jaar of acht toen), maar het zou ook goed kunnen dat ik er in een speelgoedwinkel voor het eerst kennis mee heb gemaakt. Maar goed, om die herinnering gaat het ook niet. Ik wilde een PlayStation, en het mocht van mijn ouders. Echter moest ik hem wel helemaal zelf bij elkaar sparen. Met zakgeld van een rijksdaalder (jawel, het goede oude gulden-tijdperk) per week en de console die 275 kostte, was dat natuurlijk wel even sparen. De genoegdoening was dan ook des te groter toen ik eindelijk met mijn moeder naar Utrecht kon om het apparaat te kopen.
De zenuwen gierden door mijn lijf toen ik eenmaal in de winkel stond. Het is ook niet niks voor zo’n klein mannetje om een dusdanig geldbedrag in één keer uit te geven. Deed ik er wel goed aan om al dat geld in één keer kwijt te zijn? Ik had niet eens genoeg om een spel erbij te kunnen kopen. Na met trillende handjes toch maar een medewerker van de winkel aangeklampt te hebben met de boodschap dat ik een PlayStation wilde kopen, mocht ik mee naar de kassa. Al mijn spaargeld werd zorgvuldig en muntje voor muntje geteld. Gelukkig klopte het allemaal, en mijn moeder en ik mochten meelopen naar het toegangsluik van het magazijn, waar de console voor me gepakt zou worden. Vijf minuten later stond ik weer buiten – met in mijn handen zo’n (destijds) mooie grijze doos. Ik had hem!
Thuis werd natuurlijk meteen de tv geclaimd om de PlayStation op aan te sluiten. Waar ik tegenwoordig al geniet van het uitpakken van een nieuw apparaat, kon me dat destijds nog geen ruk schelen. Het ding moest aan de tv en de controller in mijn handen. En snel. Alleen al de opstartanimatie deed mijn mond openvallen – eindelijk stond het ding bij mij thuis! Ik weet niet meer helemaal zeker of het standaard was, maar ik had kreeg in ieder geval een demodisc bij mijn PlayStation, Demo1 heette ‘ie. Alleen maar demo’s uiteraard, maar wat heb ik die dingen vaak gespeeld. Crash Bandicoot 3, Spyro, Medievil, Tekken 3, maar vooral Gran Turismo waren mijn favorieten. Het kon me niet schelen dat alles zo beperkt was als de nete, ik kon PlayStationen en ik genoot van elke seconde.
De jaren die volgden breidde mijn gamescollectie zich langzaam uit. Vreemd genoeg, volgens mij had het met de prijs te maken, kocht ik als eerste game niet Gran Turismo, maar Moto Racer 2. Het aantal originele games groeide niet zo snel, maar binnen niet al te lange tijd ontdekte ik dat je je console om kon laten bouwen zodat hij kopietjes kon draaien. Nou, als arm knulletje was dat natuurlijk ideaal. En zo geschiedde, mijn gamecatalogus breidde zich snel uit.
Totdat de PlayStation 2 uiteindelijk in huis kwam. Als puber hechtte ik niet zo erg meer aan mijn trouwe grijze bak, ik had de opvolger tenslotte in huis. Mijn PlayStation 1 belandde bij mijn neef. Jaren later, mijn puberteit was inmiddels voorbij en er begon weer liefde in mijn hart te groeien, vroeg ik hem of hij de console nog ergens had liggen. Nee was het antwoord, die was al lang geleden in de vuilnisbak beland. Niet omdat ‘ie kapot was, maar gewoon, hij had hem niet meer nodig.
De belichaming van mijn gamemoment is niet meer. Ik vind het eeuwig zonde. Het lijkt me geweldig om weer eens een PlayStation 1 aan mijn tv te hangen en Gran Turismo of Moto Racer 2 op te starten. Ik weet dat ik de games ook kan spelen op mijn PS3, maar ik wil gewoon dat authentieke gevoel nog een keer krijgen. Op míjn PlayStation. En dat kan niet meer. Nooit meer…
