En nu iets totaal anders. Dat is het gevoel dat bij Guerrilla Games geheerst moet hebben na jaren vertoeven in de donkere wereld van hun sci-fi shooter Killzone. Het leek er sterk op dat ze daar aan de Amsterdamse grachten in een eeuwig durende strijd tegen de Helghast verwikkeld waren, wanhopig proberend de franchise de allure van een Halo of Call of Duty mee te geven. Maar toen was er dus die persconferentie tijdens de E3 van 2015 waar Horizon: Zero Dawn als bommetje gedropt werd. Hier heb je de nieuwe game van de makers van Killzone, en ze heeft zowaar een kleurenpalet!! Vergeet de grimmige shooters die we doorgaands associëren met dit getalenteerde team, hier heb je een kleurrijke third person open wereld-game waarin je reusachtige robotbeesten moet opjagen. Totaal anders dus, maar levert het ook eindelijk die essentiële topper op die Guerrilla in zich heeft?
Wat mij betreft is het antwoord op die vraag heerlijk positief, zelfs na enkele uurtjes spelen is duidelijk dat dit het beste is wat Guerrilla ooit gemaakt heeft. Je voelt dat hier een team achter zit dat na de kritiek op Killzone: Shadowfall gretig aan de start kwam, klaar om zich er helemaal tegenaan te gooien. Het is daarom weinig verrassend dat Horizon: Zero Dawn een game is die je als speler enthousiast mee in haar open wereld weet te sleuren, klaar om te jagen.
In essentie is de setting van Horizon post-apocalyptisch te noemen. De wereld nadat de mensheid het collectief wist te verneuken en de beschaafdheid bye bye ging, denk Fallout 4 en The Last of Us. Of nee, denk dat maar niet. De wereld van Horizon: Zero Dawn is namelijk niet herkenbaar zoals in die andere games, dit is een wereld duizenden jaren na het vergaan van de gekende wereld waar tekenen van de oude beschaving echo’s uit een vervlogen geschiedenis zijn. De weinige mensen die deze groene wereld nog bevolken hebben stammen gevormd en overleven door te jagen met bogen en speren. Overleven, dat is in elk geval het werkwoord voor de personages in dit Horizon: Zero Dawn. De mens staat geenszins nog aan de top van de voedselketen, die plek is weggelegd voor de grote machines die de vorm van dinosaurussen en andere gezellige beestjes aannemen. Deze angstaanjagende robotten werend achtergelaten door The Ancient Ones, het volk dat de planeet millennia geleden de soep in draaide, maar verder is over deze monsters weinig geweten. Ze zijn zwaarbewapend, uiterst krachtig en gewoonweg geen partij voor de mensen die hen met primitief wapentuig moeten bekampen. Waar die groteske wezens vandaan komen en hoe de ancient ones hun wereld om zeep hielpen zijn slechts enkele van de mysteries die het verhaal achter Horizon drijven en je als speler geïntrigeerd houden.
Hoofdpersonage Aloy is dan ook een perfecte avatar voor de speler. Een jonge, talentvolle jager die uit haar stam werd gezet, maar ook een erg nieuwsgierig aagje die de wereld rond haar heen met grote ogen ziet en wanhopig op zoek is naar antwoorden rond haar herkomst. Het fijne is dat het verhaal van Horizon veel vragen oproept aan het begin van de game, maar daar gaandeweg ook op bevredigende wijze mondjesmaat antwoord op weet te geven. Dit is een eerste game in wat hopelijk een franchise kan worden, maar zodra de credits rollen heb je wel een netjes afgeronde game gespeeld. Het is zeker en vast geen opdringerige franchisestarter maar een lekker coherente game die gelukkig de deur netjes op een kiertje zet richting een sequel. Aloy zelf mag dan wel niet het meest diepgaande personage zijn, maar de spelwereld die Guerrilla rond haar verweven heeft is dat dus echt wel. Van de zij-personages zoals de nieuwe Zonnekoning Avad of de constant bezopen krijger Erend die elk hun stempel op het verhaal drukken, tot de spelwereld die vol kleine en grote verhalen zit is dit gewoon een erg intrigerende wereld om in te vertoeven.
Nou is het uiteraard belangrijk om aan te stippen dat Horizon een erg sfeervolle game is die op vlak van setting en verhaal leuke dingen doet, maar uiteraard is ook de gameplay een belangrijk element in de som der delen. We hebben uiteraard allemaal die lange demo’s gezien waarin Aloy het opnam tegen reusachtig grote mech-monsters, indrukwekkende gevechten die werden gepresenteerd als lang en taai. Nou, dat is het dus ook vaak. De gevechten die je voert met de grotere exemplaren zijn vermoeiend en enerverend, maar dan op de best mogelijke manier. Je krijgt tijdens het spelen echt het gevoel dat je overklast bent, maar met volharding en wat skill kun je wel degelijk overleven. Het gevoel wanneer je zo een kolos na een stevig robbertje vechten uiteindelijk verslaat is heerlijk, het zijn dat soort momenten waar het in goeie games om hoort te gaan. Het helpt uiteraard ook dat Aloy een erg capabele vechter is, die beter dan de andere stamleden met technologie overweg kan. Op jonge leeftijd ontdekte ze bijvoorbeeld Focus, een item dat haar niet alleen toelaat de omgeving te scannen maar ook zwakke plekken bij vijanden te lokaliseren. Het is die focus die ervoor zorgt dat je in die heftige gevechten met je pijl en boog überhaupt een kans maakt tegen een mechanische Tyrannosaurus.
Combat in Horizon kan pittig zijn, maar je bent zeker nooit kansloos. Het dient wel gezegd te worden dat gevechten echt wel makkelijker lijken te worden gaandeweg. Dat is voor een groot deel uiteraard te wijten aan het feit dat je als speler beter uit de voeten kan met Aloy, maar komt ook omdat de meid gaandeweg sterker wordt en meer mogelijkheden tot haar beschikking krijgt. In het begin kan zo een gevecht een hele tijd duren omdat je traag en methodisch de health van een mech omlaag probeert te halen met je pijl en boog maar later ga je vuurpijlen op hun benzinetanks schieten en ijsbommen op hun poten mikken om heel snel behoorlijk wat schade aan te richten. Constant zorgen dat je heel wat van die hulpmiddelen in je inventory hebt zitten kan veel frustratie voorkomen.
Horizon: Zero Dawn is uiteraard een knappe sandbox-game waarin je de mainquest af kan wisselen met zij-opdrachten en dat kan ik in dit geval enkel aanraden. Het verhaal dat zich ontplooit tijdens de grote overkoepelende quest is zonder twijfel memorabel, maar de meest memorabele gameplay lijkt voort te komen als je het geijkte pad verlaat. Tijdens de mainquest neem je het bijvoorbeeld best vaak op tegen menselijke tegenstanders wat volledig degelijke gameplay oplevert, maar toch ook de opwinding van vechten tegen de mech’s mist. Doe mij dan toch maar dat moment waarin ik een Thunderjaw aan het bekampen was om zijn resources te kunnen plunderen om later mee te kunnen craften toen plots een tweede van die T-Rex achtige hufters zich met de zaak kwam bemoeien en ik het hazenpad moest kiezen. Of wat te denken van dat moment waarop ik dacht rustig even een riviertje te kunnen overzwemmen tot bleek dat er twee gigantische mechanische krokodillen achter me aan kwamen. Je merkt het al, de wereld van Horizon: Zero Dawn is een razend gevaarlijke plek, maar het is tegelijk ook heerlijk opwindend om er in te vertoeven.
Het idee van een open wereld waarin je moet jagen en met je verzamelde resources dingen craften om sterker ten strijde te kunnen trekken is uiteraard niet nieuw, maar Horizon: Zero Dawn heeft zoveel eigen stijl aan boord dat het beproefde recept terug lekker fris gaat voelen. Spannende gevechten, een wondermooie spelwereld en een boeiend verhaal vol mysterie, met Horizon: Zero Dawn levert Guerrilla dat alles en meer.
