Angry Birds, Rumble, Farmville, Bug Village, Little Empire, Fruit Ninja, Draw Something, Wordfeud: allemaal van die makkelijke games die op Facebook, Android of iPhone worden gespeeld. Maar waarom is dit zo succesvol? Hoe kan het dat men genoegen neemt met dit soort ‘mindere’ games? Weet je, ik wil het niet eens games noemen! Het zijn gewoon spelletjes. Simpele, kleine, lelijke spelletjes. En vaak zelfs helemaal niet leuk. Met als lijdend voorwerp Draw Something. Die game is ronduit slecht, met een hoofdletter S! Na een paar weken komt het je neus uit en verstuur (of krijg) je nooit meer een uitnodiging om tegen iemand te spelen. Waarom is deze tijdsverspilling dan toch zo populair?
Ja, het is natuurlijk makkelijk om in de bus of trein naar je mobiel te grijpen en even een spelletje te spelen. Maar mensen, jullie nemen zodoende genoegen met minder. Daar begrijp ik niets van! Neem je in je relatie ook genoegen met minder? Of in je werk? Op school? Neem je er genoegen mee als je na tien keer het bel-me-niet-register te hebben ingevuld alsnog gebeld wordt door die gekken van KPN, Ziggo, UPC en al die andere meuk? Nee! Nee, je hangt op, je bent kortaf of je woede uit zich in een ware scheldkanonnade. En dat is nu juist het begrip waar ik naar op zoek ben met het oog op deze minderwaardige, ondermaatse, ronduit slechte spelletjes…! Oké, oké, met één uitzondering dan: Angry Birds is fantastisch.
En ook ik heb mij hier schuldig aan gemaakt. Ook ik heb deze inferieure spelletjes gespeeld. Ik heb het althans geprobeerd. Ik heb mij verdiept in, maar ook verlaagd naar deze domme spelletjes. Spelletjes waarmee de makers ervan hun zakken aan het vullen zijn. Spelletjes die het daglicht nooit hadden mogen zien. Ik heb mijn zintuigen gepijnigd en gemarteld door verplicht deze troep te spelen. En ik heb nog volgehouden ook. De tranen springen in mijn ogen als ik er aan terug denk. Wekenlang scrabbelen, tekenen, fruit snijden met mijn samoerai zwaard… En dan te weten dat ik die tijd veel beter had kunnen steken in de fantastische games voor mijn consoles en handhelds. Ik zeg handhelds ja, want handhelds zijn de grote tegenhanger van de mobiele telefoons wanneer we het hebben over het onderweg spelen van games. En handhelds bestonden al voordat de mobiele telefoon is wat hij nu is. En als je tegenwoordig een spelletje speelt op je mobiele telefoon, neem dan je oplader maar mee, want net voor het einde van de dag is je accu leeg. Er wordt een hoop ontwikkeld en ook de spelletjes worden toch steeds uitgebreider voor de mobiele telefoons, maar aan de accu is nog steeds niets veranderd. Nog een reden om gewoon een handheld mee te nemen om echte games te spelen. Ik weet niet wie van jullie de PS Vita al onder handen heeft genomen, maar dat is toch even tien keer beter dan zo’n flut spel op de mobiele telefoon! En de PS Vita ziet er ook nog ’s cool uit. Waarom blijven we dan toch die derderangs Woezel-en-Pip-achtige spelletjes spelen op onze mobiel?
Het lijkt wel alsof we expres dom gehouden worden door deze ontwikkelaars…wacht…dát is het natuurlijk! Hoe kon ik dat nou niet zien? Ontwikkelaars, hand in hand met regeringen en wereldleiders houden ons gepeupel zo dom mogelijk. Dat wordt er dus ècht besproken tijdens de Catshuis-gesprekken en op de G8-top! En niet alleen ontwikkelaars… Nee, ook de muziek, tv en film industrie spelen onder één hoedje met de overheden… Ik zie het nu allemaal ineens zo helder! Hoe kon ik ooit zo dom zijn? De voortekenen zijn achteraf zo duidelijk. Luister bijvoorbeeld maar naar LMFAO – Sexy And I Know It. En alleen al het feit dat Justin Bieber op gelijke hoogte staat met Jay-Z zegt toch al genoeg?! En kijk eens naar de Oscars. Beste film van dit jaar is The Artist, een stomme film, letterlijk. En in 2010 was dat The Hurt Locker. Vroeger waren dit nog hoogstaande pareltjes zoals Schindler’s List, Gladiator en Forrest Gump. En wanneer is er voor het laatst een nieuwe Einstein opgestaan, een nieuwe Copernicus? Het dichtstbij komt nog Sheldon Cooper van The Big Bang Theory, maar dat is een fictioneel karakter. En waarom zien we geen baanbrekende uitvindingen meer zoals de spaarlamp of de plastic cola-fles? Ik zeg het je, we worden door hogerhand dom gehouden. En het werkt.
Maar waarom dit bedrog? Waarom deze mondiale poging om het volk af te stompen? Er moet een reden zijn. Wacht, ik heb het… Men is bang dat we te slim worden en uitvogelen wat er daadwerkelijk speelt in de wereld. Bang dat we een wereldwijde paniek veroorzaken. Weet je waar we namelijk nooit meer iets van horen? Van de deeltjesversneller in Genève. Dat is dat apparaat dat protonen met lichtsnelheid tegen elkaar aan laat botsen. Een welbekend doemscenario is dat er hierdoor een zwart gat kan ontstaan dat de aarde in feite compleet op kan slokken, dan wel laat imploderen. Het einde van de wereld op 21 december neemt ineens een akelig realistische wending… Ik breng het met deze column weer in de media mensen. Laat je visie niet vertroebelen door die onbeduidende mobiele games. Focus op wat er echt speelt: de apocalypse van onze planeet!
Eén keer per maand verschijnt “vrijdagavond gameavond”, een column van Auke van Leersum. Hierin omschrijft deze gamende vader van twee kinderen op geheel eigen wijze zijn zoektocht naar de perfecte balans van de hectiek van de huidige gamewereld in de hectiek van zijn gezinsleven.
