Voor ik met deze review begin moet ik even wat melden. Zie het als een disclaimer. Zo’n stukje tekst wat normaal helemaal aan de onderkant van een pagina staat waar je kijkt wanneer je een * bij een woord ziet staan. Ik heb nooit eerder een Fire Emblem gespeeld. Ik ben geen fan van RPG’s en al helemaal niet wanneer ze Japans getint zijn. Toch liep het zo dat de review van Fire Emblem: Three Houses mijn kant op kwam. Gaat dat goed komen?
Natuurlijk was ik voor het starten van deze game niet onbekend met de franchise. Hell, Marth was één van mijn favoriete personages in Super Smash Bros. Melee! Maar de games zelf, nee. Nooit een ervaring mee gehad. Ik ben dan ook eerst wat informatie op het web op gaan zoeken voordat ik aan de game begon. Al snel kwam ik er achter dat het meer dan tien jaar heeft geduurd voordat er weer een Fire Emblem verscheen voor de console. Natuurlijk, doordat de game speelt op de Switch is ‘ie nog steeds ook handheld te spelen, maar meer dan tien jaar duurde het voordat je weer eens met de serie op de TV aan de slag kon gaan. Jij speelt de zoon van een huurling die op een legerschool aan de slag gaat als professor. Logisch. Het is niet zomaar een klas waar je les aan moet geven, nee het zijn de kinderen van mensen van adel. En de toekomstige heersers van de drie koninkrijken zijn ook aanwezig. Legt de druk wel meteen flink op je schouders.
Jij mag dan ook meteen kiezen van welke klas je de mentor wil gaan worden. Zijn het de Blue Lions, de Golden Deer of de Black Eagles? In elk van deze klassen zitten uiteenlopende personages van de naties die ze vertegenwoordigen. En de klassenoudste? Die is meteen troonopvolger. Elke klas maakt zijn eigen avonturen en verhalen mee, waardoor je dus eigenlijk drie keer de game kunt spelen. De klassen hebben een fijne rivaliteit naar elkaar. De ene groep denkt beter te zijn dan de ander. De vergelijking met de groepen op Zweinstein (Harry Potter, weet je wel) is dan ook snel getrokken. Ik ben helemaal pro Gryffindor, maar een Slytherin hoef je niet in mijn buurt te zetten. Net zoals dat ik als Brabander in eengeboren haat/liefde met Limburg heb. Of zoiets. Maar ik wijk af. Dit nieuwe schoolsysteem is iets wat de serie nooit eerder heeft gehad. Het maakt de game dieper. Of, zo moet ik geloven van wat ik heb gelezen op het web. Mijn eerste Fire Emblem, weet je nog? Tussen de (vele) gevechten door train je jouw favoriete klas waardoor je vechtersbaasjes nog beter worden wanneer ze in actie mogen komen. Het is dan ook slim om de juiste lessen te geven aan de juiste personen. Een lansdrager kan bijvoorbeeld wel wat opsteken van les in paardrijden. En binnen de kortste keren zal hij dan ook vanaf een paard zijn vijanden te lijf gaan. Ja, de vergelijking met Harry Potter is echt zo gek nog niet. Scholen die je trainen je te verweren in gevechten, om buiten de lessen om te vechten voor je leven. Het is wat. Zou je studieschuld kwijtgescholden worden wanneer je in zo’n geval sterft?
De diepere laag die dit met zich mee neemt is dat je verder moet denken dan je Switch lang is. Train de juiste personages met de juiste tactieken. Doe je dit niet? Dan kan een personage letterlijk nutteloos worden. Je schiet jezelf echt in de voet wanneer je zonder plan aan de slag gaat. Jouw acties hebben consequenties. En dat is tof, want zo brengt het het hele schoolgebeuren mee naar de gevechten. Verkeerde lessen? Verkeerde tactieken! Verlies! Maar om de goede lessen te geven moet je je leerlingen op hun beurt wel weer gemotiveerd houden. Jij spijbelde ook wel eens, niet waar? Door bijvoorbeeld een leuk buitenschools ding te laten doen of zelfs een dag vrij te geven, stijgt de motivator van je kinderen. En hierdoor ontstaan hechtere banden waardoor meerdere opties vrijkomen. Interessant. Namate je steeds beter gaat worden, komen er meerdere opties vrij om met je klas te doen. Doorspelen loont! Al is het stiekem ook gewoon leuk om de school te verkennen. Al vond ik deze soms wat lastig te navigeren.
Goed. Die gevechten. Daar kom je uiteindelijk toch een beetje voor, niet waar? Deze gaan uiteraard via het welbekende steen-papier-schaar-principe. Je beweegt je beurtelings (en hier haak ik snel af) over een grid en schakelt daar je vijanden uit. De ene vijand is sterk tegen de ander, maar zwak tegen de derde. Je kent het. Zwaarden gaan erg goed tegen bijlen, bijlen tegen een lans en die lans doet het weer goed tegen een zwaard. Hierbij is het mogelijk om verslagen teamgenoten daadwerkelijk te laten sterven en ze nooit meer terug te zien. Heftig, permadeath! Aangezien ik net zoveel ervaring met dit genre heb als met het gebruiken van maandverband, heb ik deze optie snel uitgezet. Door een nieuw systeem is het mogelijk om een beurt ongedaan te maken. Handig als je die permadeath aan hebt staan, al voelt het ook een beetje aan als cheaten. Gelukkig is dat ook maar een beperkt aantal keer te gebruiken.
Vechten, sterker worden, les krijgen, huurlingen mee laten levelen, nog sterker worden en weer vechten. Het is een dynamiek die de game van voor tot achter met zich mee neemt. Het is een gameplay loop die best leuk kan zijn, mocht het je ding zijn. Nu, zo tegen het einde van de review, moet ik dan ook even teruggrijpen naar die disclaimer die bovenin genoemd werd. Dit is niet mijn game. Ik heb uiteindelijk zo’n 24 uur gespeeld voor deze review en heb daarmee het einde nog lang niet behaald. Maar ik had er wel weer genoeg van. Dit is niet voor mij. Maar ik snap dat er miljoenen mensen helemaal los gaan op deze game. Ik zie de kwaliteit, ik snap waarom het boeiend kan zijn. Maar het ligt me als genre niet.
Nee, Fire Emblem: Three Houses zal niet de game zijn waar ik over jaren nog fijn aan terugdenk. Gelukkig heeft dat compleet niks met de kwaliteit van de game te maken. Want die is aanwezig. Indrukwekkend zelfs. De game speelt goed, oogt tof, is diep en weet vele, vele uren bezigheid met zich mee te nemen. Hoewel ik de game niet meer op zal starten, wil ik ‘em je toch aanraden wanneer je into dit soort games bent. Want jeetje, dit gaat je wat maanden bezig kunnen houden.
