In mijn geval is niets minder waar. Ik heb eindelijk een baan waar ik mijn creatieve ei in kwijt kan, waar naar mij geluisterd wordt en waar ik gewaardeerd word. Ik heb een goede auto onder mijn reet, geld op de bank, een huis vol met mooie spullen, een lieve vriendin en de twee knapste zoons ter wereld. En boven alles: mijn gezin blaakt van gezondheid. Maar waar komt dan die stress vandaan? Waarom lig ik ’s avonds wakker in mijn bed? Waarom stoppen mijn handen niet met trillen, rolt er een traan over mijn wang en staar ik doelloos naar het plafond? Ik zal je zeggen waarom. Vijftienjarige, puberende, puisterige gamers. Daarom!
Ik ben een volwassen man, een vader van een tweeling met een hectisch leven, denkende aan de toekomstplannen van mij en mijn gezin. Ik ben een geslaagde werknemer die aanzien krijgt van collega’s. Vrienden en familie raadplegen mijn wijsheid over sociale vraagstukken. Politici mailen mij met kwesties waar zij niet mee uitkomen. Mensen uit de Quote500 bellen mij voor beleggingstips… Oké, oké, ik overdrijf heel misschien wel een klein beetje. Maar ik ben een 30-plusser verdomme! Ik heb al 25 jaar game-ervaring. Toen ik Master of the Lamps speelde op mijn Commodore64, zaten de meeste van jullie nog in luiers. En ik verdien het dus niet om in de avonduren afgeslacht te worden door een vijftienjarige snotneus met een oog-hand-coördinatie waar de six-million-dollar-man jaloers van wordt! Waarschijnlijk gaat 80% van de lezers nu Googlen wat Master of the Lamps en de six-million-dollar-man is…
Shit, wat voel ik mij af en toe toch oud. Stijfjes en krakkemikkig sta ik op vanuit mijn stoel om een aspirine in te nemen tegen de opkomende pijn in mijn versleten voetbalknie. Maar ik geef het toch zeker niet op. Ik strompel terug naar mijn plek en pers er elke avond nog twee uur gametijd uit om mee te kunnen komen met de gamers van de toekomst. Als mijn jongens straks oud genoeg zijn om een controller vast te houden, moet ik toch enigszins mee kunnen komen. En ik moet hun de kneepjes van het vak leren en de slinkse truckjes meegeven. Mijn online naam moet doorgegeven worden. Ze hebben mijn achternaam dus dat is al geregeld, maar nu moet mijn online nalatenschap nog gewaarborgd worden.
Om deze reden speel ik ’s avonds als de kids naar bed zijn nog een paar uurtjes online om te laten zien dat het gamen na je dertigste niet over hoeft te zijn. Maar ik kan het niet alleen mensen. En dit is het perfecte medium om een oproep te doen aan alle 30-plussers waar het gamen in de vergetelheid dreigt te geraken. Geef niet op! Klaar dit klusje samen met mij! Gamers van weleer, we laten ons toch niet kisten door deze digitaal onderlegde nieuwe generatie gamers?! Wij, ja wij zijn de mannen en vrouwen die het gamen groot hebben gemaakt! Wij hebben alles van het begin af aan meegemaakt, hebben het een permanente rage gemaakt, hebben er voor gezorgd dat het een miljardenindustrie is geworden! Keren wij dit nu de rug toe?! Berusten wij ons in het feit dat gamen voor de jonge generatie is of zorgen wij ervoor dat wij een gevreesde tegenstander blijven?! Ik zeg, sta op! Verzet je tegen deze jeugdige invasie! We will not go quietly into the night! We will not vanish without a fight! We’re going to live on! We’re going to survive!
Zo hè hè, dat lucht op. Ik zal vanavond denk ik wat beter slapen. Dat zal mede komen omdat ik vanavond geen tijd heb gehad om mijn kunsten als bejaarde gamer te laten zien aangezien ik deze column aan het tikken was. Maar vrees niet, ik zal vrijdagavond op alle fronten weer aanwezig zijn om respect af te dwingen. Deze 30-plusser blijft zeker nog jaren trouw aan de console. En na deze column zie ik hopelijk menig andere oudgediende terug in de online wereld van digitaal plezier. Ik ben er trots op om samen met jullie deze wijde wereld te betreden en respect af te dwingen bij deze groentjes en newbees. Wees niet bang voor de jonge buitenlanse gamers die zonder baan of school 20 uur per dag besteden aan multiplayers. Ook zij zijn te verslaan. Samen staan we sterk. Ik verwelkom u op de vlaktes van PS3 en Xbox 360. Mijn online alter ego DaddyRT salueert u!
Één keer per maand verschijnt “vrijdagavond gameavond”, een column van Auke van Leersum. Hierin omschrijft deze gamende vader van twee kinderen op geheel eigen wijze zijn zoektocht naar de perfecte balans van de hectiek van de huidige gamewereld in de hectiek van zijn gezinsleven.
