Van een onverwachte review gesproken. Oorspronkelijk zou een andere redacteur zijn kop kaal scheren en in de stijlvolle wereld van het sluipmoorden dringen, maar wegens wat omstandigheden en een acuut gebrek aan killer instinct komt het dus uiteindelijk mij toe om Hitman season One van een bespreking te voorzien. Trouwe lezers weten uiteraard al dat ik de game torenhoog in mijn najaarlijstje had staan, laat me dan ook maar even iets uitgebreider de tijd nemen om uit de doeken te doen waarom Hitman wat mij betreft de beste game van vorig jaar geworden is.
Ik ben Hitman-fan. Zo, ik heb het op tafel gegooid. Al sinds ik Hitman Contracts indertijd in handen kreeg was ik fan van de kale killer in het maatpak. Dat is uiteraard raar omdat ik er toch echt wel om bekend sta het geduld en de aandachtsboog te hebben van een jonge kat die geconfronteerd wordt met een zaklamp, maar om de één of andere reden wordt ik in games als Hitman plots heel erg methodisch. Nou moet ik toegeven dat ik in het begin wel eens vals durfde te spelen. Ik heb in het pré-smarthphone tijdperk nog volledige bladen van Gamefaqs geprint om lekker sneaky de meest creatieve moorden te kunnen na-apen. Ik ben er niet trots op, maar zo heb ik de game wel leren spelen en zo rond Himan: Blood Money kon ik al aardig mijn plannetjes uitvoeren zonder spiekbriefjes. En toen kwam dus Absolution. Ik blijf Hitman Absolution verdedigen als een erg vette en sfeervolle actie-stealth game, maar het lineaire karakter ervan vloekte erg hard met wat fans van Agent 47 kwamen te verwachten. Een goede game kan wel degelijk teleurstellend zijn, dat bewees Hitman Absolution.
Dat is nu water onder de brug uiteraard nu IO hun Agent 47 terug op de kaart gezet hebben met een game die zowel op kritisch als commercieel vlak enkel als een succes kan worden omschreven. Die tour de force had ik echt niet zien aankomen toen het seizoen werd aangekondigd. Mijn beeld was toen dat wat velen hadden, IO kapt gewoon een full game in zes stukken en brengt het dan gespreid uit alsof het een fucking Telltale-game zou zijn. Fuck dat, ik wil mijn volledige Hitman-game in één keer op een schijfje. Nou, we zijn in februari en het is uiteindelijk zo ver. Hitman blinkt in alle volledigheid op een schijfje, verpakt in een nette steelbook. Wat mij betreft onnodig. Yup, ik geef het grif toe, ik heb mijn kar volledig gekeerd en durf nu volmondig zeggen dat IO het bij het rechte eind had toen ze besloten dit in episodische vorm uit te brengen, de game wordt er namelijk opmerkelijk beter door.
Gameplay-gewijs voelt Hitman uiteraard vertrouwder dan ooit aan. Je krijgt een sandbox-achtige omgeving voorgeschoteld zoals een mansion en een doelwit die je van de wereld moet helpen. Succes! Het is aan jou om uit te vogelen hoe je het best de taak volbrengt. Je sluipt door de omgeving, schakelt een bewaker uit en steelt zijn uniform wat je toelaat om verder binnen te dringen in de villa. Je vermomt je als chefkok, voegt wat vergif toe aan het gerecht dat bedoeld is voor de heer des huizes en maakt dan dat je ongezien weg komt. Of je probeert het opnieuw en neemt met wat geweld de plek in van een zakenrelatie en begeeft je naar een vergadering met je doelwit waar je hem ongestoord kan wurgen met je fiberwire. Hitman is altijd zo geweest, het is nooit een actie-game geweest of zelfs een pure stealth-game, het is voor mij eerder een soort van puzzelspel. Waarbij je in de omgeving tal van stukjes kan vinden die je vervolgens mag proberen aan elkaar te linken, als je de stukjes netjes laat klikken wordt je beloond met de meest creatieve moorden en een nette score. Het is die basis die van Hitman: Blood Money zo een geliefde game maakte bij fans, en het is ook die basis die zo sterk in het DNA van de episodische game verweven zit.
Parijs, Sapienza, Marrakesh, Bangkok, Colorado en Hokkaido die de locaties van de episodes vormen zijn stuk voor stuk uitgebreide sandboxes waarin je rijke bad guys mag vermoorden op de manieren die jou het beste lijken. Van een modeshow in een luxueus museum in Parijs tot een zonnig Toscaans dorpje waar de superrijken hun vakantie vieren en een hyperexclusief Wellnes-resort in Japan kom je in de kringen van welgestelde supercriminelen en de elite terecht. Het zijn plekken waar je jezelf niet zomaar in je maatpak met je kale kop binnen kan gaan lullen, dus doet Agent 47 wat hij het beste doet: de kunst van het vermommen naar een hoger niveau tillen en geduldig afwachten tot de kansen zich voordoen.
Geduld is wel een raad die ik je als speler echt wil geven. Ga alsjeblieft niet halsoverkop de game in duiken en na de moorden in Parijs meteen richting Sapienza en verder. Geloof me, er is weliswaar een verhaaltje dat alles aan elkaar knoopt, maar het in niet interessant genoeg om de volledige game in tien uur uit te spelen. Het is net daarom dat ik het episodische karakter van de game zo een sterke zet vind. Ik heb weliswaar alle levels eens doorlopen, maar ben meteen daarna terug naar de modeshow in Parijs gegaan waar ik een man en een vrouw aan het hoofd van een terreurorganisatie moest elimineren. Mijn eerste speelbeurt duurde twee uur. Gewoon eerst even overal rondlopen en genieten van de details die een bruisende modeshow in een luxueus museum te bieden heeft, ondertussen luisterend naar gesprekken van NPC’s. Een leuke feature is namelijk dat je wel eens gesprekken opvangt die mogelijkheden voor een moord prijs geven. Die ene kerel heeft later een afspraak met één van je doelwitten en wacht op een bodyguard die hem begeleid naar het rendez vous, die vrouwelijke blogger heeft een uitnodiging voor een veiling op de bovenverdieping op zak, iemand maakt de opmerking dat je wel erg hard op een mannelijke model lijkt. De game geeft aan wanneer mogelijkheden zich voortdoen en je kan zelf kiezen wanneer je die wil volgen. Die eerste speelsessie heb ik dan ook afgerond door aanwezig te zijn bij de rendez vous bij het mannelijk doelwit en terwijl hij een sigaret stond te roken aan de waterkant zijn nek te breken en hem in het water te gooien. Voor de vrouw ben ik vervolgens nog steeds verkleed als bodyguard naar de bovenverdieping gegaan om haar champagne te vergiftigen en haar vervolgens terwijl ze stond te kotsen te verdrinken in haar eigen wc. Missie volbracht, en een mooie score waar je xp voor krijgt.
Net zoals bij een Call of Duty stijg je dus in level en unlock je dingen na het volbrengen van je missie. In plaats van op de rode loper kun je zo in het vervolg als keukenhulp starten en kun je een lock pick ergens in huis laten smokkelen en zo steeds verder. Je mastert de episode wanneer je level 20 haalt en op dat punt kun je jezelf al de missie laten openen op de exclusieve veiling, op 5 meter afstand van je doelwit, met een vuurwapen in je zakken. Dat constante gevoel van progressie tijdens het levelen in combinatie met een waslijst aan challenges (lees moorden) die je bij elke speelbeurt kan voltooien maakt van Hitman een verslavend spelletje. Tot nu toe heb ik bijvoorbeeld het koppel ook al afgemaakt met een sniperrifle vanop een torentje in de rivier terwijl ze naar vuurwerk keken dat ik zelf had aangestoken, heb ik kroonluchters op hun kop laten vallen, explosieven in hun laptop en een videocamera verstopt en heb ik de volledige lichtstelling op de catwalk laten vallen zodat niet enkel het doelwit maar ook dertig onschuldige omstanders de dood vonden. Dat ik na dat alles nog steeds niet klaar ben met de missie en nog enkele challenges wil voldoen voor ik naar het volgende hoofdstuk trek om daar mijn tanden in te zetten zegt veel, zo niet alles, over de verslavende herspeelbaarheid van de game.
De zes locaties bieden al heel wat moorddadige fun op als je het gewoon op de hoofdmissie houd, maar daar stopt de pret niet. Er zijn bijvoorbeeld voor elke map een aantal escalation contracts te voltooien. Het gaat dan om een volledig ander doelwit binnen de omgeving die je moet vermoorden volgens een vooropgestelde manier, makkelijk in het begin maar duivels complex naarmate je vordert. Een variatie hierop is ook de online Contracts-mode waarin je zelf een challenge kunt vorm geven en deelnemen aan de uitdagingen die anderen opgezet hebben. Nog steeds niet helemaal uitgemoord met Hitman? Dan zorgt ontwikkelaar IO van tijd tot tijd voor een elusive target, een bijzonder personage binnen de map die je voor beperkte tijd kan elimineren. Je hebt een beschrijving van het doelwit, een foto en een timer en je hebt één kans om de klus te klaren. Leg je het loodje? Pech, kans verkeken, het doelwit is weg en komt nooit meer terug. Dat soort kleine dingen om spelers regelmatig terug te lokken naar levels toont aan dat het de makers menens is met de game en dat episodisch echt wel de toekomst is voor Hitman.
Het is erg fijn voor geduldige gamers om het volledige eerste seizoen van Hitman op disc te hebben, maar ik kan niet genoeg benadrukken dat dit geduld verder gehanteerd moet worden tijdens het spelen. Elk level is een verfijnde sandbox die je langzaam moet degusteren om ten volle te kunnen appreciëren hoeveel detail, sfeer en mogelijkheden de makers er hebben ingestopt. Als je er gewoon even doorheen knalt krijg je een toffe game voorgeschoteld, maar als je de moeite neemt om je echt te verdiepen in alle mogelijkheden, dan krijg je een meesterlijke.
