Soms heb je van die games die vanaf het moment van uitkomen helemaal in je hoofd zitten, maar zo gauw je ze hebt uitgespeeld in de vergetelheid raken. Hoeft niet eens met de kwaliteit te maken te hebben, maar sommige games blijven gewoon minder lang in je hoofd rondspoken. Echter, bij een kleine trigger komen dan alle toffe herinneringen weer terug. Precies dat had ik toen ik laatst door de lijst met Game Pass-titels scrollde op mijn Xbox One. Triggerwoord? Kameo.
Net als zoveel mensen laat ik me wel eens meeslepen door een hype. Ruim vijftien jaar geleden bijvoorbeeld, toen bekend werd dat Microsoft ontwikkelstudio Rare kocht. Op dat moment stond ik nog redelijk aan het begin van mijn hobby als gamer, aangezien mijn eerste console de PlayStation 1 was. Zodoende had ik nog geen enkele titel van Rare gespeeld, maar door alle verhalen die ik op internet las (video’s waren destijds nog niet zo vanzelfsprekend als nu) raakte ik hyped. Dit soort games met de krachtige hardware van de Xbox? Kom maar op!
De eerste Rare-game die voor Xbox uitkwam was Grabbed by the Ghoulies, dat op de originele Xbox verscheen. Destijds leek het echter een soort zoethoudertje, omdat Rare pas echt los zou gaan met de lancering van Microsofts volgende console. Kameo: Elements of Power zou namelijk, na in eerste instantie in ontwikkeling te zijn geweest voor Nintendo 64, GameCube (waar zelfs een speelbare demo van bestond) eigenlijk ook voor de originele Xbox uitkomen, maar werd overgeheveld naar de Xbox 360. Als launchtitel lag het spel na een flinke periode van ontwikkeling eindelijk in de winkels eind 2005. En hoewel het misschien wat veel is om te zeggen dat het ’t wachten meer dan waard was, was en is het nog altijd een zeer vermakelijke game.
Mijn eerste kennismaking van het spel was tijdens een speciaal evenement in de herfst van 2005, een paar weken voor de release van de Xbox 360. Microsoft had een grachtenpand in Amsterdam afgehuurd en het zogenaamd ingericht als het huis van Joanna Dark, het hoofdpersonage van die andere launchgame voor de Xbox 360 uit de keuken van Rare: Perfect Dark Zero. Verspreid door het huis waren diverse consoles opgesteld aan HD ready tv’s (720p, was destijds nog heel bijzonder was) waarop de first-party launchtitels speelbaar waren. Zoals gezegd had ik al verhalen over het spel gelezen, maar dit was gezien de beperkte videokwaliteit op internet destijds de eerste keer dat ik de game écht in volle glorie kon zien en spelen. Ik weet nog goed dat ik helemaal weggeblazen was van de grafische pracht – en dan met name door de prachtige volle, felle kleuren.
Ook nu, bijna dertien jaar na release, is dat eigenlijk nog steeds het geval. Uiteraard op Xbox 360, maar nog net een tandje meer op Xbox One en Xbox One X. Uiteraard is duidelijk te zien dat de textures inmiddels wel wat gedateerd zijn, maar door dat felle kleurenpalet doet de game desondanks niet enorm gedateerd aan. Qua gameplay is echter wel te merken dat we een aardig aantal jaren verder zijn, want veel moeite om Kameo uit te spelen hoef je niet (meer) te doen. Het platformen is vrij basic en ook de puzzels heb je vrij rap opgelost. Vandaag de dag is het een leuk spel om jongere kinderen kennis te laten maken met gamen of voor fervente liefhebbers van dit soort kleurrijke actie/puzzel-platformers.
En natuurlijk voor gamers die op zoek zijn naar een trip down memorylane, zoals ondergetekende. Het is heerlijk om een spel waar je zulke goede herinneringen aan hebt weer eens te kunnen spelen en er vervolgens achter te komen dat het spel eigenlijk heel stijlvol oud is geworden. Het hedendaagse Rare lijkt helaas lang niet meer op de sterkte te zijn waarop het was ten tijde van de release van Kameo – laat staan ten tijde van de gloriedagen op de Nintendo 64. Met Sea of Thieves is recent een aardige titel neergezet, maar een échte good old Rare-titel zou ik het niet willen noemen. Hopelijk borrelt er nog genoeg creativiteit een krijgt men voldoende vrijheid van Microsoft om ooit nog eens een Kameo-achtige game te maken die voldoet aan de hedendaagste standaarden. Eén koper zouden ze sowieso in hun zak hebben…
