Een ruim jaar na release kunnen we inmiddels wel stellen dat de Nintendo Switch geen nieuwe console meer is. We kunnen de console eigenlijk wel als volwassen beschouwen en gelukkig, in tegenstelling tot voorganger Wii U, is er een ruime bibliotheek aan games beschikbaar. Zo ruim dat het bijna lastig is om tijd te vinden om oudere games weer eens op te pakken. Echter lag toen ik laatst toen ik mijn lade met games opentrok ineens één specifiek doosje me toe te lachen. Ik ben weer volop aan de slag met Splatoon 2!
Toen de eerste Splatoon aangekondigd werd voor de Wii U wist ik niet wat ik ervan moest denken. Ja, het zag er heel erg als een typische Nintendo-game uit, maar ik wist niet zo goed hoe ik ‘m moest plaatsen. Het werd neergezet als Nintendo’s interpretatie van een shooter. Maar een game waar je feitelijk digitaal gaat kliederen met verf? Nee, ik voelde het niet.
Dat veranderde op slag toen ik op het launchevenement van de Nintendo Switch kennismaakte met Splatoon 2. De vlotte gameplay (potjes duren niet langer dan een paar minuten) die eigenlijk ook retesimpel is zorgt ervoor dat deze game simpelweg fun is. Moeilijke tactieken bedenken is mogelijk, maar niet vereist. Het gaat er gewoon om om zoveel mogelijk te verven. Niet eens per se om tegenstanders ‘kapot’ schieten, al gebeurt dat tijdens het spelen natuurlijk meer dan genoeg. Het is gewoon een simpele, leuke pick up and play game die je zo uitdagend kunt maken als je zelf wilt.
Splatoon 2 plofte dan ook op de dag dat ‘ie uitkwam bij mij op de deurmat. Een paar weken. Een paar maanden heb ik hem regelmatig gespeeld, totdat Super Mario Odyssey uitkwam. Daarna ben ik het kliederen met verf eigenlijk een beetje vergeten. Zo af en toe trok ik de game nog wel eens uit de carrying case van mijn Switch, maar echt regelmatig startte ik de game niet meer op. Soms gewoon voor een simpel potje knallen, maar meestal alleen om deel te nemen aan een Splatfest. Het was met dezelfde reden als destijds met Odyssey: er kwamen aan de lopende band nieuwe games uit die ik dan liever speelde.
Waar het aan lag durf ik niet keihard te zeggen, maar sinds het laatste Splatfest (voor de ingewijden: die van de strijd tussen sinaasappelsap met of zonder pulp) ‘voel’ ik het ineens weer. De drive om in levels te stijgen keerde terug, en voor ik het wist heb ik weer een aantal dagen achter elkaar zitten gamen. De game wordt vanuit Nintendo ook nog goed ondersteund. Nog altijd (Splatoon 2 is inmiddels ruim een jaar uit) worden er regelmatig nieuwe wapens en levels toegevoegd, wat de gameplay toch lekker opfrist af en toe en blijft zorgen voor nieuwe uitdagingen.
Echter is er recent een veel grotere toevoeging bijgekomen. Als multiplayergame pur sang is er in de game zoals ‘ie destijds uitkwam weinig aandacht geschonken aan singleplayercontent. Er waren wel wat levels in je eentje te spelen via een enigszins verborgen gedeelte van de hub van waaruit je de game speelt, maar heel noemenswaardig was het eigenlijk niet. Met de Octo Expansion, een DLC-pakket waar je twintig euro voor betaalt, wordt er een volledige singleplayermode aan de game toegevoegd. Op de details zullen we binnenkort ingaan in de review, maar ondanks de multiplayer-kern van het spel zitten er erg leuke en inventieve elementen in de nieuwe content en is het die twintig euro dubbel en dwars waard.
Het maakt me wel erg nieuwsgierig welke kant Nintendo in de toekomst op wil met Splatoon. Het feit dat de Octo Expansion net verschenen is plus dat Splatoon 2 zoals gezegd nog altijd zeer goed ondersteund wordt, doet vermoeden dat we in de nabije nog geen derde deel hoeven te verwachten. Mogelijk zal de Switch die wel krijgen over een jaar of misschien twee, maar met de populariteit van deel twee ook in de eSports-scene, lijkt het nog wel even goed te zitten. Ook in Japan leeft dit spel nog enorm. Ik bedoel maar, iedere wanneer je de game opstart krijg je middels een gesprekje tussen een inktvis DJ-duo de huidige levels en vernieuwingen van de game voorgeschoteld, vermengd met de meest wazige humor. Japanners gaan hard op dat soort weirde dingen.
Echter, de gameplay blijft zoals gezegd ook gewoon heerlijk. Zestig frames per seconde, vrolijke kleuren, het smakkende geluid van spetterende verf. Ja, ik hou ervan.
