De volgende generatie spelcomputers is in aantocht. Met de PlayStation 4 en de Xbox One zullen we allemaal de volgende stap in videogames gaan maken. Maar voordat het zover is kijken we terug op de tien beste nieuwe IP’s van de huidige generatie. De generatie die we snel last-gen mogen gaan noemen.
Het maken van een game waar een licentie aan hangt, blijkt nog steeds bijzonder moeilijk te zijn. Tegenover die enkele titel uit het verleden die goed ontvangen werd, staat een twintigtal games dat de middelmaat niet kon ontspringen. De filmgames en comicgames werden door een selecte groep gespeeld. Niet omdat de game bijzonder interessant was, maar door de liefde voor een bepaalde licentie. In 2009 brak ontwikkelaar Rocksteady met deze veronderstelling toen ze een licentiegame uitbrachten die bij iedereen in de smaak viel: Batman: Arkham Asylum.
Rocksteady leek Batman helemaal te begrijpen. Van het verhaal tot de psychologie van het personage. En dat niet alleen. De ontwikkelaar wist hoe ze met één van de meest bekende superhelden om moest gaan om te zorgen dat de fans aan hun trekken kwamen, maar ook mensen die onbekend waren met de franchise. De game opent wanneer Batman richting Arkham Asylum racet in de Batmobile. Arkham, het gekkenhuis van Gotham waar alle criminele gestoorden zitten. De Joker wist enkele weken eerder uit te breken maar Batman zou Batman niet zijn als hij hem niet op wist te sporen en weer achter de tralies te zetten. In zijn achterhoofd weet het alter ego van Bruce Wayne dat dingen nooit zo zijn zoals ze lijken wanneer de Joker in het spel is. Een tijdje terug is namelijk een mysterieuze brand uitgebroken in het gesticht waar de handlangers van de Joker opgesloten waren en deze zijn nu allemaal in Arkham ondergebracht. Batman had gelijk: de Joker weet los te breken met de hulp van zijn vriendin Harley Quinn, neemt de controle over Arkham en opent alle gevangenisdeuren…
Dit is hoe je licentiegames maakt!
Batman: Arkham Asylum Review, 3 september 2009
Rocksteady gaf Batman een volwassen sfeer, een duister verhaal en een avontuur dat op momenten brak met alles wat we eerder in games rondom de Dark Knight hadden gezien. Maar dat niet alleen, ook het verleden van Bruce werd in een aangrijpende flashback, waarin menig speler het niet droog hield, getoond. Dat wanneer iedereen het achtergrondverhaal van DC’s duistere personage kent, het is bijzonder knap. Deze volwassen kijk, in combinatie met de Batman wereld, zorgde ervoor dat je je als speler meteen thuis voelde in de game en met volle moed aan het verhaal begon. Een verhaal vol met memorabele momenten. Zo zal ik nooit meer vergeten hoe Mr. Zsasz een mes op de keel van een vrouwelijke dokter houdt terwijl ze angstig ‘save me’ schreeuwt. De dreigementen van Zsasz dat hij haar keel open snijdt wanneer hij Batman maar in de buurt ziet, maken het er niet vrolijker op. Of wat te denken van de Riddler die tijdens de game doodleuk vertelt hoe hij een baby uit elkaar zou willen scheuren?
Twee jaar later bracht Rocksteady een vervolg. De vraag was of de ontwikkelaar het klaar ging spelen om het geniale eerste deel te verbeteren. Al snel bleek dat deze missie geslaagd was. Na de ramp die zich in Arkham Asylum heeft voltrokken, is hoofd van de inrichting, Quincy Sharp, burgemeester geworden van Gotham City. Onder zijn bewind zijn alle gevangenen uit de Blackgate Prison en de gestoorden uit het Asylum opgesloten in een gecontroleerd gebied in Gotham: Arkham City. Dokter Hugo Strange leidt het project en hij zorgt ervoor dat alles op rolletjes loopt. Echter blijkt al snel dat de dokter een eigen agenda heeft wanneer hij Bruce Wayne op weet te sluiten. “Wayne is makkelijker te pakken dan Batman”. Jawel, Strange weet wie onder het masker van de Caped Crusader schuilgaat. Het verhaal werd meteen een stuk persoonlijker.
Waar voorganger Arkham Asylum zich vooral veel afspeelde in de gangen van het gesticht, kon Batman zich vrijelijk bewegen door de complete stad die Arkham City is. Het bracht een grote schaal richting de game en zorgde ervoor dat flink wat namen uit de geschiedenis van het personage hun opwachting konden maken. Arkham City was haast een liefdesbrief naar de comics die Bob Kane ooit gestart was. De combat zat beter in elkaar, het verhaal was duisterder, ingewikkelder en vooral beter. En dan het einde… Ja, dat einde zal menig fan nog lang bijblijven. Het was duidelijk, Batman was hier om te blijven.
Arkham City levert de ultieme Batman-ervaring, en geloof me, die ervaring wil je ervaren.
Batman: Arkham City Review, 25 oktober 2011
Het was voor velen dan ook een schok toen bekend werd gemaakt dat het derde deel niet in handen was van ontwikkelaar Rocksteady. Warner Bros. Montréal kreeg de eer om Arkham Origins te creëren, een game die ons terug wist te brengen naar de jaren vóór de eerste game. Batman loopt pas twee jaar rond in Gotham, vecht tegen kleine slechteriken maar zal tijdens kerstavond oog in oog staan met de vijanden die hem zijn leven lang bij gaan blijven.
De sadistische crime lord Black Mask heeft een bedrag van vijftig miljoen dollar op het hoofd van de Bat gezet waardoor acht professionele moordenaars achter hem aanzitten. Black Mask is een grote naam in het criminele circuit van Gotham, met zijn rijkdom en bronnen om uit te putten regeert hij de onderwereld door de concurrentie op een bloederige manier uit te schakelen. Zijn masker zorgt ervoor dat zijn identiteit een geheim blijft, waardoor hij gewoon als Roman Sionis, hoofd van Janus Cosmetics, door het leven kan gaan. Ondertussen probeert het Gotham City Police Department, onder leiding van Commissioner Loeb en Captain James Gordon, Batman op te sporen om hem voor het gerecht te krijgen. Dit alles terwijl de misdaadcijfers blijven stijgen. Batman moet zich tonen als de held die hij is. Niet de held die Gotham verdient maar de held die de stad nodig heeft.
Nu, op een besneeuwde kerstavond, staat hij oog in oog met zijn grootste dreiging tot op heden.
Batman: Arkham Origins Review, 4 november 2013
Hoewel ook Arkham Origins een fantastisch verhaal wist te vertellen, viel snel op dat de eerdere games toch net wat beter in elkaar zaten. De hand van Rocksteady was voelbaar afwezig tijdens de game. Veel verwijzingen, verborgen grapjes en de kijk in het universum van DC waren niet meer aanwezig en voor velen voelde Origins dan ook aan als een verplicht nummertje na het briljante Arkham City. Dat het tweede deel het beste is uit de franchise is dan ook geen geheim. Het wachten is op de volgende game van Rocksteady…
