Toen ik bij GameParty begon was ik een knulletje van zestien jaar oud. Midden in de puberteit maar desondanks onder de indruk van veel dingen die om me heen gebeurden. Toen ik destijds hoorde dat ‘oudere mensen’ (zeg even vanaf een jaar of dertig) terug verlangden naar hun jeugd begreep ik dat nooit zo. Zó bijzonder was het toch niet? Inmiddels ben ik zelf bijna dertig en begrijp ik het maar al te goed. Die tijd wás echt mooi. De tijd van vroeger. En hoewel nog (lang) geen vijftien jaar geleden, miste ik afgelopen week ineens de tijd van Guitar Hero.
Gelukkig heb ik een zolder waar al mijn gamespullen vanaf de Xbox 360-periode bewaard liggen. Waaronder een Guitar Hero 3-gitaar inclusief bijbehorende game. Het was even een werkje om de console inclusief bijbehorende spullen achter de zolderluiken vandaan te peuteren. Zo mogelijk was het nog een groter werkje om het spul op mijn moderne TV aan te sluiten (maar liefst vijf stekkertjes aansluiten in plaats van ééntje). Maar het resultaat mocht er zijn: weer de heerlijke kneiters van weleer spelen op dat rammelende stuk plastic met twee AA-batterijen.
Destijds is het redelijk vanzelf gegaan, maar tijdens deze speelsessie realiseerde ik me ineens dat ik voordat ik Guitar Hero 3: Legends of Rock gespeeld had eigenlijk nooit echt naar rockmuziek geluisterd had. Mijn muzieksmaak ik redelijk breed georiënteerd dus het was absoluut niet uit onwil of iets dergelijks, maar ik was er nooit eerder echt mee in aanraking gekomen. Door Guitar Hero leerde ik feitelijk een voor mij nieuw muziekgenre kennen, wat natuurlijk extra geholpen werd door de ervaring dat die vete klanken door ‘mijn toedoen’ (het rammen op plastic knoppen) geproduceerd werden.
Door de enorme hoeveelheid Guitar Hero-games die in de hoogtijdagen door Activision de wereld in werd geslingerd, ontstond helaas een soort Guitar Hero-vermoeidheid. Iedereen was oververzadigd geraakt. ‘Alweer een nieuwe Guitar Hero?’ Daarnaast was er natuurlijk ook het vergelijkbare Rock Band van EA, wat het al te grote aantal games binnen het genre alleen nog maar groter maakte. Het bleef een tijdje stil, tot ieders voldoening. Maar net als mijn moment van afgelopen week begon er zo rond 2014/2015 weer een lichte behoefte aan een nieuwe Guitar Hero-titel te ontstaan. Mensen hadden het een tijdje niet gespeeld en waren wel weer nieuwsgierig geworden hoe een game van dat kaliber er in deze tijd uit zou zien. Activision hapte daar natuurlijk maar wat graag op en voilà, in 2016 was daar Guitar Hero Live!. Ondanks mijn ‘cravings’ naar Guitar Hero moet ik bekennen dat ik Live nooit aangeschaft heb. Wel gespeeld bij GameParty-collega Bas van Dun, maar ik vond het op de een of andere manier toch zonde om weer zestig euro uit te geven aan een game die ik in essentie al verstoffende op zolder had liggen.
Inmiddels zijn we weer twee jaar verder en zou ik stiekem toch wel interesse om Guitar Hero Live! aan mijn collectie toe te voegen. Simpele reden daarvoor is het GHTV-kanaal, waarbij net als bij een TV-zender constant nummers voorbijkomen die je mee kunt spelen. Één probleempje: juist dat onderdeel van het spel is een aantal maanden geleden offline gehaald. Fuck me. Vroeger was inderdaad alles beter.
