Met het huidige releasetempo van topgames zijn er eigenlijk veel te veel games die ik nog steeds speel. Daarbij helpt het niet bepaald mee dat ik zowel een PlayStation 4 als een Xbox One en Nintendo Switch onder mijn tv heb staan. Maar toch is er eentje, ééntje die de afgelopen maanden echt mijn hart gestolen heeft. En hoe kan dat een andere game zijn dan Super Mario Odyssey.
Net als bij zoveel gamers is ook mijn liefde voor games min of meer begonnen met en door Mario. Voordat ik Super Mario World speelde op mijn ouderwetse zwart/wit-GameBoy had ik al wel eens een spelletje gespeeld op een MSX en uiteraard een Windows-computer, maar de vrolijke besnorde loodgieter zorgde ervoor dat mijn interesse in gaming serieus geteisterd werd. Terugkijkend denk ik dat dat dat met name lag aan de manier van bedienen: ik ben nooit een muis-en-toetsenbord gamer geweest en ik denk ook niet dat ik dat ooit ga worden. Het rammelen op knoppen werkt voor mij gewoon vele malen fijner en natuurlijker.
Dat Mario mijn intrede in de wondere wereld der gaming heeft begeleid, heeft helaas niet betekend dat ik daarna een echte Nintendo-head ben geworden. Verre van zelfs. Mijn eerste Nintendo-console was een Wii en daar ben ik zo hard op afgeknapt dat ik daarna eigenlijk alles wat Japans was heb afgezworen. Ik wilde eigenlijk alleen maar brute actiegames, en zodoende werd ik een X-boy. Xbox-liefhebber dus. Lange tijd bleef dat zo, de Switch kwam. Ik geloofde in het avontuur dat Nintendo aanging op hardware-gebied en ik vond het ook best een prettig idee dat ik weer eens een Mario-game zou kunnen spelen zonder zwieber-zwabber besturing. Al vanaf het begin leek Super Mario Odyssey op een game die echt vanaf de grond voor mij opgebouwd was. Het feit dat de gameplay vol zat met toffe vernieuwingen die ik eigenlijk helemaal niet vond passen bij een, in de goede zin van het woord, ouderwets bedrijf als Nintendo, maakte me alleen maar nieuwsgieriger.
Het moment dat ik Super Mario Odyssey op mocht halen bij de lokale gameboer was er dan ook eentje van grote vreugde. De reis naar huis kon me niet snel genoeg gaan en binnen een minuut nadat ik de achterdeur achter me dicht trok, pronkte het titelscherm van de game op mijn tv. Het was alsof Mario en Nintendo nooit uit mijn hart waren geweest. Warme herinneringen aan Super Mario Sunshine, die ik veelvuldig gespeeld had bij een schoolvriend op de GameCube, kwamen naar boven. Wat sloeg Nintendo de spijker op zijn kop met deze game. Klassieke Mario-gameplay en dito sfeer, maar door de opzet van de game en de veelzijdigheid van omgevingen die je bezocht toch enorm vernieuwend.
https://www.youtube.com/watch?v=g4xW9aCg2zY
Twee dagen geleden zag ik eindelijk de eindcredits over mijn scherm rollen. Ja, ik weet het, dat heeft lang geduurd als je je bedenkt dat ik de game al een hele ruime maand in huis heb. Maar zoals gezegd: drukte. Van tevoren had ik enorm opgekeken tegen dit moment. Eindcredits betekenen immers, en zeker in het geval van een Mario-game, het eind van je playthrough. Nou, meer had ik er niet naast kunnen zitten was Odyssey betreft. Om te zeggen dat de game pas begint wanneer je hem hebt uitgespeeld is een beetje teveel van het goede, maar de hoeveelheid extra content die unlockt wanneer je Odyssey tot een einde brengt is flink. Compleet tegen de traditie van een Mario-game in. Omdat ik pas net met deze ‘end-game’ begonnen ben, is het lastig om te zeggen hoeveel uur ik er nog mee zoet kan zijn. Echter is het feit dat die hoeveelheid extra content unlockt plus de aantrekkelijke sfeer die niet snel gaat vervelen genoeg reden om aan te nemen dat Super Mario Odyssey voorlopig nog niet uit mijn Switch zal verdwijnen.
Het grote voordeel aan de vele games uit de keuken van Nintendo is dat ze tijdloos zijn. Voor Super Mario Odyssey is dat niet anders. Doordat de game zowel draagbaar als thuis op je tv te spelen is haal je er qua tijd het maximale uit, en dan reken ik nog niet eens mee dat Odyssey, meer dan menig andere Mario-titel, bom en bomvol content zit. Dit is een nieuwe tijdloze klassieker.
