We bouwen er al enkele dagen naar toe. De game van 2017. De games die het net niet zijn geworden zijn al aan je voorbij getrokken. Want wat was er veel concurrentie dit jaar. Hoe je het ook ziet, 2017 was voor gamers een geweldige tijd. Maar, zoals Hennie Huisman ons ooit al leerde, er kan er maar één de winnaar zijn. En de winnaar is geworden…
Horizon: Zero Dawn staat op de schouders van giganten. Als je in een jaar waarin de beste Mario en Zelda-games ooit gemaakt (yup, ik heb het gezegd) verschijnen het toch nog klaar kunt spelen de hoofdprijs binnen te halen, dan ben je een verdomd sterk spelletje. Maar wacht effe Eefje. Je hebt Horizon in maart toch een reviewscore van 94 gegeven en Zelda: Breath of the Wild een 99? en waar is Nier: Automata gebleven die ook een 99 kreeg? Kijk jongens en meisjes, dat is nu eenmaal hoe democratie werkt. Iedereen binnen GameParty heeft een lijstje van zijn favoriete games opgegeven en daar kwam Horizon: Zero Dawn als populairste uit. Maakt dat de game beter dan een Mario of een Zelda? Nee, maar maakt dat ook maar een moer uit? De game is namelijk ook niet slechter dan die titanen en voor een gloednieuwe IP is dat een weergaloze prestatie. Zo wordt je dus de beste game van het jaar, door te verrassen.
https://www.youtube.com/watch?v=RRQDqurZJNk&t=3s
Wat spreekt mij persoonlijk zo aan in Horizon vraag je? Om te beginnen die erg poignante boodschap die er in zit. Dit is een post-apocalyptische game die zich afspeelt in de eenendertigste eeuw, een millennium nadat de mensheid zichzelf vakkundig de nek om wrong in haar hebberige honger naar meer welvaart. Machines met een bewustzijn werden gecreëerd om meer welvaart te scheppen, maar het resultaat was dat de Aarde van alle organische leven ontdaan werd en een paar honderd jaar een dorre, desolate plaats was. De Aarde van Horizon: Zero Dawn is echter niet langer levenloos. Een geavanceerde A.I heeft nieuwe robotten geschapen die de zaden van een nieuw ecosysteem geplant hebben. Planten en kleine dieren en groen vinden terug hun weg naar de oppervlakte, en ook mensen. Door de vele jaren heen ontwikkelen die mensen zich tot stammen met hun eigen culturele verschillen en gebruiken. Sommigen leven van landbouw, anderen jagen op mechanische beesten voor hun onderdelen, maar de mens staat geenszins bovenaan de voedselketen; dat is de plek van de robotische dinosaurussen. De wereld van Horizon: Zero Dawn is dus post-apocalyptisch, maar het is ver verwijderd van de drabbe genukete wereld van Fallout of de verloederde beschaving van een Last of Us; dit is een spelwereld waarin de natuur terug een weg vindt, een soort Jurassic Park waarin de dino’s toevallig van metaal zijn.
In die spelwereld neem je de rol aan van Aloy, een begenadigde jaagster die een betere connectie heeft met de wereld om haar heen dan haar soortgenoten. Dit zorgt ervoor dat de roodharige heldin van ons verhaal al snel op een pad van ontdekking terecht komt. De verhaallijn van Horizon biedt de nodige verrassingen en revelaties aan terwijl Aloy gekatapulteerd wordt in een strijd die groter is dan onderlinge geschillen tussen stammen of gevechten met mechdino’s. Dat het uiteindelijk culmineert in een verrassend ontroerende finale die watertandend doet uitkijken naar een sequel is gewoon de kers op de narratieve taart.
Wat uiteraard de game ook helpt is dat het op vlak van design een pareltje is. We leven in een periode waar we best wat open world games de revue al hebben zien passeren en games als bijvoorbeeld een Agents of Mayhem bewijzen hoe makkelijk je zoiets kan verkloten als je weinig boeiends weet op tafel te brengen. Horizon trapt nooit in die valkuil omdat het heel wat vertrouwen in de speler legt. Je wordt nooit bij het handje genomen en gezegd van ga nu naar daar en doe dat met die tool en doe dit zes keer. Horizon is een open wereld game die veel open laat. Wil je wilde zwijnen gaan opjagen of ’s nachts even een mechanisch hert besluipen wanneer je even klaar bent met een hoofdmissie? Wil je gewoon even die grote constructie die een vergaan flatgebouw blijkt te zijn beklimmen? Horizon stopt de vrij in free roaming. Je krijgt als speler de indruk onderdeel uit te maken van een boeiende grootse gevaarlijke spelwereld. De klap op de vuurpijl tenslotte is dat de spelwereld die Guerilla geschapen heeft er zo verdomd mooi en indrukwekkend uitziet. Ik heb een paar jaar geleden een trektocht gemaakt door het westen van de US en daar plekken bezocht zoals Bryce Canyon, Zion National Park, Yosemite en Monument Valley. Ik weet dat een deel van het development team bij Guerilla die plekken ook bezocht heeft, de hele game zit vol vista’s die dat weg geven. Het ontzag dat je voelt wanneer je in Yosemite je hoofd achteruit houd om de El Capitan volledig in je blikveld te krijgen, datzelfde ontzag vind je ook terug in Horizon: Zero Dawn.
Horizon: Zero Dawn is dus een game die boven alles gaat over de schoonheid van onze natuur en hoe kostbaar het bewaren van die pracht is. Het is een bloedmooie game, met ijzersterke gameplay maar bovenal ook een warm kloppend hart. Als dat geen game of the year-materiaal is, dan weet ik het ook niet.
