Destiny krijgt twee jaar na release zijn laatste (grote) uitbreiding. Heeft dat bij een game als deze nog zin of had de energie beter in het vervolg gestoken kunnen worden? Wij kregen alvast een voorproefje.
Ik kan me nog goed herinneren hoe erg ik naar Destiny uitkeek voordat de game uitkwam. Als fan van de Halo-franchise was ik ontzettend benieuwd naar het nieuwe project van Bungie en de eerste trailers maakten destijds grote indruk op me. Toen het schijfje eindelijk mijn PS4 bereikte, was de vreugde dan ook enorm.
Tenminste, tot op zekere hoogte. Ik heb, ondanks het grinden waar ik tot dan toe nog helemaal geen ervaring mee had, enorm genoten van het story-gedeelte van de game. En dat terwijl het verhaal eigenlijk belabberd was en erg lastig te volgen. Het ging me dan ook om de heerlijke gameplay. De toffe wapens, de goede AI van de tegenstanders, de vlotte besturing. Destiny deed echt iets speciaals met me wat geen andere game ooit eerder had gedaan.
Echter vanaf het moment dat ik de credits over mijn scherm zag rollen, werd het minder. Ik ben nu eenmaal geen echte multiplayer-gamer, en door het gebrek aan variatie was ik op zowel The Crucible als de Strikes al vrij snel uitgekeken. Tegen de tijd dat de eerste uitbreiding uitkwam, was voor mij persoonlijk het momentum al voorbij en sindsdien heb ik Destiny eigenlijk alleen nog af en toe bij en met vrienden gespeeld. Inclusief de latere DLC.
Wat mij toen opviel, was dat door die DLC Destiny langzaam maar zeker veel meer als een complete game aan begon te voelen. Meer content, verduidelijkingen in het verhaal, logischere keuzes op gebied van gear. We hebben natuurlijk allemaal de verhalen gehoord over dat het complete spel (relatief) vlak voor release nog compleet is omgegooid en dat daar het probleem lag. Met de DLC lijkt Bungie haar fouten op dat gebied recht te willen zetten.
Dat was ook te voelen bij de speelsessie met Rise of Iron op de Gamescom, wat zoals gezegd de laatste grote uitbreiding voor dit eerste deel in de franchise wordt. Aan alles valt te merken dat Bungie voor zichzelf ook stukken helderder heeft dan in het begin waar ze heen willen met dit spel, en misschien ook wel met het volgende deel. Plus, er wordt ook geluisterd naar de community, want met Rise of Iron krijgt Destiny eindelijk de mogelijkheid om private matches op te zetten.
Dat werd dan ook gelijk gedemonstreerd op de Gamescom. Ik kreeg twee nieuwe maps te zien in The Crucible, waarop ik de nieuwe mode Surpremacy speelde. Wat betreft opzet geen ster in originaliteit (denk aan een soort Kill Confirmed uit Call of Duty) maar wel heerlijk wegspelend met de bekende fijne controls van Destiny. Door het strakke leveldesign van Bungie was het een waar feest om elkaar in teamverband achterna te jagen, al begint de engine waarop de game loopt twee jaar na release wel wat scheurtjes te vertonen. Want hoewel de boel allemaal soepel loopt, kan het eigenlijk niet meer mee met de huidige grafische standaard. Maar goed, dat is misschien iets voor de volgende Gamescom, waar Destiny 2 naar mijn idee best wel eens aanwezig zou kunnen zijn.
Naast Surpremacy kregen ik ook nog even de tijd om een nieuwe Strike aan de tand te voelen. Hoewel ik tijdens de Crurible-matches nog wel aardig meekwam, was de Strike echt een ramp. Ik kwam vast te zitten op een stuk waar ik met de beste wil van de wereld niet zag waar ik heen moest. Helaas waren mijn twee medespelers al mijlen verderop en konden ze me niet verder helpen, dus spawnde ik pas weer bij hen toen zij bij de bossfight aanbeland waren.
Een toffe nieuwe toevoeging hieraan was dat we eigenlijk niet met één boss te maken hadden, maar met twee. Naast de standaard eindbaas zat er ook nog een groot wezen vastgeketend midden in de kamer waarin het eindgevecht plaatsvond. In het begin bleef ‘ie lekker zitten waar ‘ie zat, maar op een gegeven moment gingen de ketens los en moesten we ons niet meer om één maar om twee krachtige tegenstanders bekommeren. Hierdoor was teamwork belangrijker dan ooit; elkaar coveren en in de gaten houden wanneer iemand gerevived moest worden was bijna belangrijker dan de bosses verslaan. Toffe nieuwe feature die we graag vaker terug willen zien.
Ik heb het idee dat Bungie met Rise of Iron de kers op de taart die Destiny heet gaat plaatsen. De game begon als een weliswaar saai ogende, maar op zich prima smakende slagroomtaart, werd vervolgens versierd met vruchten, daarna met chocolade, paar extra verse aardbeitjes erbij, grote toef slagroom er nog bovenop en dan nu als laatste die kers. Volgens mij gaat Destiny eindelijk de game worden die hij aan het begin had moeten zijn. Misschien toch maar eens die complete collection nog aanschaffen zodra ‘ie verkrijgbaar is…
