South Park: The Stick of Truth Review

Het is bijna vreemd wanneer je je indenkt dat South Park inmiddels zeventien jaar op tv is. Zeventien jaar, een bizar lange periode voor zo’n ‘rare’ show. Toch lukt het bedenkers Trey Parker en Matt Stone nog steeds om te choqueren waar dat nodig is. Het is echter geen schok dat The Stick of Truth, net als de serie, verdomd grappig is.

Een gemiddelde aflevering van South Park duurt 22 minuten. In deze tijdspanne weten de makers scherpe dialogen af te wisselen met (gemene) humor en oprecht hilarische situaties. Het is echter een heel ander verhaal wanneer een verhaal zo’n vijftien uur moet duren, zonder ook maar iets van deze ‘typische’ South Park-humor in te leveren. Op het moment dat ik na enkele uren in de game als een klein mannetje (verdomde Gnomes!) vanaf de nachtkast toe aan het kijken was hoe mijn vader mijn moeder flink van achter aan het nemen was, wist ik dat Obsidian alles uit de kast heeft getrokken om South Park als South Park aan te laten voelen. Ik verbaasde me zelfs over het feit hoe vaak de game hilarisch weet te zien. Ik heb tijdens mijn speelsessie dan ook behoorlijk vaak hardop zitten lachen.

Dat de kinderen in South Park vaker dan eens een rollenspel op zich nemen en hier net iets te ver mee gaan, is geen geheim. De recente black friday/console wars-afleveringen waren hier een perfect voorbeeld van. Het spel start dan ook met de meest epische LARP-sessie die je ooit mee hebt gemaakt. Als nieuw kind in South Park (ik had rood haar en sproetjes) is het je missie om nieuwe vrienden te maken en cool te worden. Al snel vond Butters me. Hij nam me mee naar de mensenwereld waarin Cartman heer en meester is. Als Sir Douchebag was het aan mij om de Stick of Truth, een machtig wapen, terug te halen van de Elven. Een vies, naar volk dat er alles aan doet om de mensheid te onderdrukken. Wel moest ik het doen voor mijn bedtijd, huisarrest krijgen is geen pretje.

Hoewel de game op en top South Park is, is de vergelijking met Paper Mario makkelijk te maken. Net als in die game ga je met een vriend (je party member) op reis om verschillende missies te klaren. Het duurt niet lang voordat de eerste gevechten zich aandienen. Om beurten kun je op elkaar inslaan met je tofste wapens (van honkbalknuppels tot gevonden drollen), speciale aanvallen of magie gebruiken. Waar het simpel oogt gaat de combat stiekem best diep. Gooien met een drol in het gezicht van je tegenstander zorgt ervoor dat hij over z’n nek gaat (en elke beurt minder krachtig blijft worden) terwijl een ‘backstab’ met een Thief elke ronde bloed uit je slachtoffer laat druppelen. Of het nu een ginger, een alien, een dakloze of een nazi-zombie is, tijdens gevechten zul je goed na moeten denken over de aanvallen die je doet. Niet alles is even effectief op bepaalde typen vijanden.

In het grote rollenspel kun je kiezen uit verschillende klassen. Zo zijn er de Fighter, de Thief, Mage en de Jood. Hoewel de gameplay niet opzienbarend verandert wanneer je voor verschillende klassen speelt, is het spelen met een roodharige jood in South Park een genot. Elk wapen is door alle klassen te gebruiken en ook de speciale aanvallen, zoals de Dragonshout waarbij je met een scheet vlammen kunt schieten, zal ook voor iedereen te gebruiken zijn. Het maakt daarom ook compleet niet uit voor welke klas je gaat kiezen. Alleen de achievement/trophy-hunters onder ons zullen goed uit moeten kijken wat ze wanneer en met wie moeten doen.

Hoewel de game makkelijk op te pakken is, is het zonde dat de ontwikkelaar enkele steken laat vallen. Zo worden sommige dingen te vluchtig uitgelegd (als er al een uitleg is) en kwam ik er bijvoorbeeld veel te laat achter dat je de vriend in je party tijdens gevechten kunt wisselen. Op momenten zeer belangrijk omdat deze vrienden ook hun speciale aanvallen hebben. Zo kan Stan met zijn grote zwaard meerdere vijanden verwonden met één klap terwijl Butters je opnieuw kan healen. Ook hebben de verschillende personages in de wereld waar je doorheen loopt op momenten speciale krachten die gebruikt moeten worden. Ook hier schiet uitleg tekort en vind je jezelf af en toe compleet radeloos terug. En het is jammer dat de framerate af en toe een beetje inkakt.

Maar maakt dit van South Park: The Stick of Truth een slechte game? Totaal niet! Grafisch is de game bijzonder prachtig te noemen. Het is alsof je de serie aan het bekijken bent. De graphics doen niet onder voor de grafische stijl die we van de serie gewend zijn. Het zorgt er dan ook voor dat je meteen in de South Park-vibe zit. En dit gaat verder in de hele game. Zo is er geen HUD aanwezig wanneer je door South Park loopt (waardoor het serie-gevoel nog extra versterkt kan worden) en zijn de animaties zo houterig als ze moeten zijn. Daarnaast zit elke zone vol met verwijzingen naar oude afleveringen. Muziek van Chef speelt op de radio, de doos van Awesome-O is te vinden, de dertig Chinpokomon die je kunt verzamelen en zelfs Lemmywinks voegt je toe als vriend op Facebook. En gaat er iets fout? Dan geef je gewoon Canada de schuld. De personen die geen aflevering hebben gemist van de serie zullen de diepere laag in de game dan ook extra waarderen.

Vanaf het begin van The Stick of Truth merk je dat Trey Parker en Matt Stone direct verbonden zijn geweest met de game. De game ademt de South Park-sfeer tot in perfectie uit en de humor is op momenten zo bizar dat je je afvraagt of het net niet over de grens gaat. Precies, exact zoals het moet in South Park! Onder de laag van herkenbaarheid zit een toffe RPG die op momenten lekker diep kan gaan. The Stick of Truth is daarom niet alleen een goede South Park-game geworden, het is een goede game op zichzelf. En daar kunnen alle uncle fuckers blij door worden!

[review pros=”+ Grafisch exact de serie
+ Perfecte humor
+ RPG gaat net wat dieper dan gedacht” cons=”- Framerate kakt af en toe in
– Gebrek aan uitleg na de tutorial
– Censuur in Europa” score=89]