Ik ben een beetje klaar met Call of Duty… Woorden waarvan ik nooit had verwacht dat ik ze uit zou spreken. Het is ook ietwat kort door de bocht, misschien moet ik het wat genuanceerder zeggen. Ik ben namelijk niet klaar met de game zelf, maar meer met de tijd die ik eraan kwijt ben. Omdat ik eigenlijk altijd COD speel, mis ik de tijd om andere games te spelen. Ik wil graag mijn horizon verbreden als het om gamen gaat. Ik neem niet eens meer de tijd om games uit te spelen, terwijl dat vroeger een vanzelfsprekendheid was. Ik mocht van mezelf pas een nieuwe game kopen als ik de vorige had uitgespeeld. En nu? Nu laat ik alles links liggen. Ik walg van mezelf. Ik haat mezelf. En dat alles door Call of Duty.
Toch zal Call of Duty altijd mijn vriend blijven. Het is een drug. Ik weet dat het slecht is voor me, maar ik blijf dosis na dosis nemen. Terwijl iedereen Ghosts aan het afkraken is en het de slechtste COD tot op heden vindt, blijf ik zeggen dat het een van de betere is (vooral de DLC’s!). Ik speel mijn beste spel en om die reden is het nóg moeilijker om ‘m weg te leggen. Het lukt mij de laatste tijd overigens wel wat beter. Ik ben begonnen met een FIFA competitie in onze vriendengroep. We spelen op niveau Legendarisch, vijf minuten per helft en je mag een wedstrijd maar één keer doen, zonder voorbereiding. Ik heb dat soort uitdagingen nodig om andere games interessant te maken. Zonder een bepaald teamverband haak ik snel af en speel ik voor ik het weet alleen maar weer COD. Niet dat ik het saai vind om alleen te spelen, maar het gamen met vrienden blijft voor mij het leukste wat er is.
Een week of wat geleden heb ik met een maat van me Payday 2 gespeeld. Ondanks dat het een iets oudere game is, was het zo tof om dit te spelen. We hebben vier uur achter elkaar gespeeld en werden er uiteindelijk nog goed in ook. Wel betrapte ik mezelf erop dat ik de game na die avond niet meer heb aangeraakt. Ik vind dat soort games alleen leuk als ik het met iemand anders kan spelen, en dan heb ik het niet over een random persoon die online wil joinen. In mijn ervaring zijn dit meestal te fanatieke spelers die je gelijk uitschelden als ook maar iets verkeerd doet. Met onze hoofdredacteur Bas van Dun heb ik World of Tanks gespeeld en kreeg ik binnen vijf minuten drie gesproken berichten van spelers die mij finaal uitscholden omdat ik niet echt tactisch bezig was. Ik lach erom, maar vind het uiteindelijk wel kinderachtig.
https://www.youtube.com/watch?v=gzDVJ0Y4BI8
Het lijkt mij logisch dat sommige gamers niet gelijk fantastische spelers zijn, maar een paar keer moeten proberen om door te krijgen wat precies de bedoeling is. Er wordt echter direct verwacht dat je een pro-gamer bent en zo niet, dan krijg je de volle laag. En waarom, in godsnaam? Ik dacht dat gamen een sociale bezigheid was, maar dat lijkt het al lang niet meer te zijn. Als je een foutje maakt of niet goed genoeg bent, word je uitgelachen of krijg je haat-berichtjes. Zelf stimuleer ik liever iemand om beter te worden dan dat ik hem of haar uitlach. Tuurlijk, soms plaag je elkaar wat, maar dat zijn nog geen haat-berichten en ik scheld niemand uit, het moet wel leuk blijven. Ach, zo is het met veel dingen in de wereld; als je iets goed doet hoor je niemand, maar zodra je iets verkeerds doet weten ze je gelijk te vinden. Ik vind het eerlijk gezegd zielig en mis daardoor het hele saamhorigheidsgevoel. Is dat achterhaald? Bestaat dat gewoon niet meer of zoek ik het op de verkeerde plekken?
Gelukkig beginnen mijn kinderen zich nu ook al een klein beetje te interesseren voor games. Waar het eerst voornamelijk nog om memory of puzzels op de iPad ging, hebben ze nu voor het eerst Skylanders gespeeld op de Xbox 360 bij opa. Het is eigenlijk een game die ze nog niet mogen spelen (ze zijn nog maar drie jaar), alleen was de verzameling Skylander-figuren dusdanig aantrekkelijk dat ze binnen no-time de controller in hun handjes hadden. Nog niet echt wetende wat te doen, was het wel gaaf om te zien hoe ze de knuppeltjes van de controller in een richting duwden om door de magische wereld te lopen. Gefocust als een havik op een veldmuis staarden ze op het scherm, zonder te knipperen, meegaand op de bewegingen van de karakter op de tv zodat de glazen op tafel nog net werden gemist doordat ze de controller van links naar rechts bewogen. Ik denk dat ik maar snel een Nintendo Wii in huis moet gaan halen om lekker met mijn kleine mannen games te spelen.
Ik hoop dat er meer mensen zijn die op een gezellige manier samen willen gamen, want COD blijft toch een gewelddadige game waar het testosteron-gehalte vaak flink tot uiting wordt gebracht door de microfoon van een headset. Nee, geef mij maar een gezellige vrijdagavond gameavond met lekkere hapjes en drankjes en vrienden die op bezoek komen die hun eigen console meenemen en lachen om een verloren pot. Het is tenslotte maar een spelletje, toch? Mocht je overigens mee willen doen aan onze FIFA wedstrijden, meld je dan even op mijn Twitter account (@Auke79) met de hashtag #FIFAchallenge en we verwelkomen je graag in onze competitie. Verbreed je horizon!
Één keer per maand verschijnt “vrijdagavond gameavond”, een column van Auke van Leersum. Hierin omschrijft deze gamende vader van twee kinderen op geheel eigen wijze zijn zoektocht naar de perfecte balans van de hectiek van de huidige gamewereld in de hectiek van zijn gezinsleven.
