Niet al te lang geleden heb ik een sprong in het diepe genomen. Als self proclaimed ‘Final Fantasy fanaat’ kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om Final Fantasy XIV: A Realm Reborn links te laten liggen. De echte fan speelt ze toch gewoonweg allemaal? Nou, eigenlijk is er één woord waarin ik mijn gehele ervaring in de grote enge multiplayer wereld kan samenvatten: aaaaaaaaaaaaarrrrggggghhhhh!!!!!! Tja, niet zozeer een woord maar dat dus…
Op de een of andere manier voelt het alsof het aantal multiplayer games in de laatste jaren massaal aan het toenemen is. Niet alleen de echte MMO’s zoals World of Warcraft en Everquest waarbij de gehele game gefocust is op het hele ‘samen spelen’ gebeuren, ook komen er steeds meer games waarbij een singleplayer mogelijkheid met een multiplayer wordt gecombineerd. Denk bijvoorbeeld aan Call of Duty, Grand Theft Auto en Destiny. En zo zijn er nog veel meer. Natuurlijk valt hier wat voor te zeggen, de games zien er geweldig uit en nadat de tijd verstreken is waarin je de gemiddelde singleplayer game hebt uitgespeeld gaat de multiplayer nog steeds verder. Zolang iedereen blijft spelen natuurlijk, anders wordt het ook zo saai.
Je kunt gamen met vrienden, onbekenden, de hele wereld! Het wordt alleen een probleem wanneer je geen vrienden hebt die het spel spelen of als je panisch bent voor onbekende mensen. Dat laatste, dat ben ik. Panisch dat ik iets verkeerd doe en een ander daar last van heeft, panisch voor de persoon achter het personage, panisch voor de grote boze wereld waarin je speelt met daadwerkelijke personen in plaats van een computer-personage. Co-op games zoals Resident Evil 5 of 6 durf ik nog wel aan te raken, deze kan je namelijk spelen met de persoon die naast je op de bank zit. Nu ik niet meer elke zombie in zijn knie schiet maar ook weleens een hoofd raak, lijk ik ook nog eens beter te worden. Co-op games zouden er naar mijn idee dan juist wel meer mogen zijn. Wanneer ik alleen FallOut aan het spelen ben denk ik meerdere malen dat het toch enorm leuk zou zijn om samen door een post-apocalyptische wereld te lopen. Een beetje naar een half scherm kijken is echt geen probleem.
De online varianten waarbij je een wildvreemde treft worden lastig. Daarnaast is het echt vervelend wanneer je in een game ook echt andere mensen nodig hebt om verder te komen. Zo heb je in Final Fantasy XIV niet echt een keuze, zonder anderen kan je namelijk een aantal belangrijke quests gewoonweg niet spelen. Dan zijn er natuurlijk genoeg games welke singleplayer zijn met een multiplayer ‘extra’. Of meer multiplayer met een singleplayer ‘extra’. Maar heeft het bij deze games echt nut om solo te spelen? Heeft het spel dan meerwaarde? Een verhaallijn? Of moet je eerlijk zijn en toegeven dat er dan andere games zijn waarbij je geld beter besteed is? Denk aan Call of Duty. Kan de singleplayer campagne tippen aan een spel dat echt gericht is op de solo gamer en ervaringen welke je doormaakt in zo’n spel?
Dan zijn er games zoals Everquest. Ja, er zit een ‘soort van’ verhaallijn in. In bepaalde stukken van het spel heb je quests met een achterliggende reden waarom je de quest moet doen maar dat is nooit zo’n intens en meeslepend verhaal als je meemaakt in een singleplayer. Nee, je hebt geen tranen in je ogen staan omdat een non-playable character doodgaat. Je hebt hoogstens tranen in je ogen staan wanneer je eigen personage van het leven wordt beroofd en dus ook je experience naar de knoppen gaat.
Maar laten we eerlijk zijn. Je kunt singleplayer- en multiplayer-games niet over één kam scheren. Ze vergelijken heeft eigenlijk weinig nut. Je bent een solo gamer of je bent het niet. Je bent een multiplayer of je bent het niet. Natuurlijk zijn er ook heel veel mensen die het beide leuk vinden, maar ergens heb ik toch het idee dat de aard van het beestje naar één van de twee neigt. Niet iedereen wordt blij van de competitiedrang, het constante wachten op uitbreidingen en het blijven doorgaan tot je personage op level 182 zit. Maar ook niet iedereen wordt blij van een spel dat binnen acht uur is uitgespeeld, het gebrek aan samenspel en de NPC’s die elke keer hetzelfde antwoord opdreunen.
Persoonlijk is mijn aard een solo gamer te zijn. Hoewel ik FF XIV: ARR erg leuk vond, misschien ook gewoonweg omdat het Final Fantasy was, is het gewoon niet mijn ding. Zolang ik alleen kon spelen en er niemand tegen me sprak ging het me allemaal goed af. Toen zat ik ineens, per ongeluk, bij een clan of hoe je dat noemt. Daarnaast ben je blijkbaar als white mage enorm geliefd en wil iedereen met je door een dungeon wandelen. Dan word je wel ineens ‘agro queen’ genoemd… Wat is nu weer een agro queen!? Woordenboeken waren nodig om erachter te komen dat ik mensen teveel hielp door constant healing spells te gebruiken. Ja, ik kan oprecht zeggen dat mijn eerste contact met een MMORPG een fiasco was, een regelrechte ramp. Voor mij geen online gaming meer maar gewoon de oude vertrouwde games waarin ik met niemand rekening hoef te houden en alleen mijn eigen dood op mijn geweten kan hebben.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Dat brengt me alleen bij de volgende vraag. Op dit moment zelfs de belangrijkste vraag: maakt het eigenlijk nog uit dat ik nooit meer online wil gamen? Begint de singleplayer namelijk niet uit te sterven door de groeiende multiplayer markt? De gedachte alleen jaagt iemand zoals ik enorme angst aan. Is deze angst terecht? In 2011 werd er al door Mark Cerny gezegd dat de traditionele singleplayer zou verdwijnen:
I believe the traditional singleplayer game-experience will be gone in three years. Right now you sit in your living room and you’re playing a game by yourself – we call it the sp mission or the singleplayer campaign. In a world with Facebook I just don’t think that’s going to last.” … “A game without the presence of other players in it – you go out three or five years, I believe that is unthinkable given how connected we’re becoming.
We zijn nu drie jaar verder maar de singleplayer games zijn er nog altijd. Ja, er zijn ook steeds meer games waarbij je online moet en samen speelt, maar tot nu toe zijn er nog genoeg games welke je in je eentje kunt spelen. Is er überhaupt onderzoek waaruit blijkt dat gamers genoeg hebben van de singleplayers en zich nog alleen willen wagen aan multiplayers. Nou, nee. Zelfs als je heel diep graaft zijn er eigenlijk geen ‘echte’ onderzoeken welke uitwijzen dat dit zo is. Simpel, als singleplayers niet meer aantrekkelijk waren, waarom liggen ze dan nog in de schappen? Waarom worden ze dan nog gemaakt. Tot nu toe neemt de online gaming community de wereld nog niet over. Maar wat als het wel gebeurt? Wat kunnen wij solo gamers dan nog? Ons neerleggen bij het feit dat de mogelijkheid bestaat dat er over een tijd geen ‘echte’ singleplayer meer bestaat? Moeten we vechten voor het behoud van de singleplayers?
Ik ben heel erg benieuwd wat jullie hiervan denken. Zal de singleplayer nog bestaan over vijf tot tien jaar? Zal de gamesindustrie zo veranderen dat we met zijn allen over tien jaar geen keuze meer hebben? Worden de singleplayer games met uitsterven bedreigd? Als het aan mij ligt niet, want voor nu blijf ik gewoon lekker gamen met mijn beste vriend Han…, Solo.
