We schrijven in deze feature elke week over een oude(re) game die we nog steeds spelen. Misschien omdat nieuwe DLC ons er opnieuw toe heeft gezet, misschien omdat we gewoon zin hebben in retro meuk. De game waar ik het deze week over wil hebben, speel ik echter om heel andere redenen. Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij.
Heb je ooit gehoord van OCD? Een obsessieve-compulsieve stoornis, wanneer we het beestje bij zijn naam noemen. Vroeger noemde we het met z’n allen dwangneurose, maar tegenwoordig spreken we meer en meer over OCD. OCD komt in verschillende vormen voor, maar het meest voorkomende kenmerk is een obsessieve drang om bepaalde handelingen uit te voeren. Voor anderen lijken deze handelingen overbodig en zij hebben ook geen oog voor de details, maar voor de persoon met OCD zijn deze handelingen van vitaal belang en moeten ze volgens een bepaald patroon worden uitgevoerd om vermeende nadelige gevolgen te voorkomen. Voorbeelden zijn het zeer vaak controleren of een deur gesloten is of het overmatig vaak wassen van de handen. Of helemaal lijp gaan wanneer je dertig dezelfde hoesjes naast elkaar hebt staan, waarvan eentje net een andere print heeft. Verschrikkelijk is het.
Ik heb hier last van. Gelukkig niet op een gigantische schaal (al kan ik dat van die ruggen van boeken en dvd/game hoesjes niet ontkennen), maar op het gebied van videogames is er één ding waar ik me gigantisch aan kan storen. Het is nutteloos, het slaat nergens op, maar ik kan het niet loslaten tot het opgelost is. Want wanneer mijn Xbox achievementpunten niet eindigen op een 5 of 0 (want dat is netjes), ben ik niet blij. En dat is dus precies wat er aan de hand is. Al maanden. Het hebben van weinig vrije tijd zorgt ervoor dat het al heel die tijd zo staat. Ik vind het verschrikkelijk. Wat is er aan de hand? Op het moment van schrijven staan mijn achievementpunten op 121.526. Het stoort me. Ik ga games uit de weg om dit te voorkomen. Games die 13 punten geven aan een achievement, of 14, 16 of 19, het maakt me kwaad. En nogmaals, het slaat misschien nergens op, maar ik heb het er oprecht moeilijk mee.
Het is geen groot probleem. Het is niet levensbedreigend. Er vallen geen regeringen, het gaat niet over mensen die honger hebben. Maar in mijn hoofd blijft het op de achtergrond spelen. 121.526, wat een lelijk getal. Dan heb ik er liever 121.525 of 121.40, maar een 6 op het einde? Nee. Dus ben ik op zoek gegaan naar de schuldige game. Het spel dat mij op dit verschrikkelijke aantal bracht. Het spel dat mij nu al maanden naar zo’n lelijk cijfer laat kijken. En jawel, ik heb ‘em gevonden. Guitar Hero Live. Het spel dat ik vorig jaar heb mogen voorzien van een review, vindt een gigantische nasleep. Twaalf punten voor het behalen van een Player Card, twee toen ik een negatief publiek positief wist te krijgen in de laatste tien seconden van een track. Negentien toen ik vijftig sterren op Expert kreeg in GHTV en achttien toen ik achttien keer achter elkaar in de top vijf terecht kwam. Wie bedenkt die nummers! Er is nog één ‘lelijke’ achievement die ik moet behalen om dit alles op te lossen. Ik krijg 24 punten wanneer ik 24 uur lang GHTV heb gespeeld. Vergelijk GHTV met een on-demand service zoals Netfix, maar dan voor muziekvideo’s die je mee kunt spelen. In twee kanalen (de derde verschijnt later) kun je livestreams bekijken van bekende liedjes met hun videoclips. Het is aan jou om mee te doen en mee te spelen. Je weet van tevoren nooit welk lied je gaat tegenkomen en dat zorgt voor een leuke x-factor. Heel de wereld speelt op dat moment namelijk hetzelfde lied. Je speelt niet tegen een andere speler, je speelt tegen iedereen die op dat moment in GHTV bezig is. Het brengt de gloriedagen van MTV terug, de tijd dat die zender heel de dag muziek op de programmering had staan.
En het concept is leuk en de mode is oprecht leuk gedaan, maar 24 uur is best een behoorlijke tijd. Ik heb genoeg te doen en best wel wat andere games om te spelen. Battlefield 1 schreeuwt om aandacht, Batman: Return to Arkham is nog lang niet uitgespeeld. De remake van Skyrim wil gespeeld worden. En al die andere games die ik nog niet voltooid had, of waar ik nog niet genoeg van heb (Battlefront, ik beloof je dit weekend terug te keren naar je, je X4 score event klinkt te aantrekkelijk), liggen maar te wachten. En hoewel ik dat veel liever doe dan Guitar Hero, weet die gamerscore me steeds toe te lachen. Uit te lachen. Met elke achievement die ik unlock in andere games groeit het gevoel in me dat mijn score lelijk is. Dus ga ik aan de slag met Guitar Hero Live.
Gelukkig is dit een hele degelijk uitgave van het spel die haast een jaar na release nog steeds voldoende weet te bieden. GHTV is flink uitgebreid met behoorlijk wat liedjes (die je stuk voor stuk kunt spelen, nooit betalen voor DLC!) en stiekem is het nog best een moeilijk spel ook. Waar ik zo’n acht edities van Guitar Hero had op de Xbox 360, speelde ik ze met twee vingers in mijn neus. Maar door de komst van de gedeelde knoppenbar, onder en boven, weet deze game nog steeds uitdaging te brengen. Ik heb het nog steeds niet zo goed onder controle als dat ik had gehoopt, maar gelukkig hoef ik ook niet elk liedje te winnen. Het gaat om de tijd, Bas. Met een gemiddelde van vier minuten per liedje hoef ik er maar 360 te spelen. Alhoewel, de timer staat inmiddels op de vijf uur. Nog negentien uur te gaan!
Guitar Hero Live is een heerlijke game. Het is alleen dat dit soort achievements verboden moet worden. Laat je achievement eindigen op een nul of een vijf. Doe het gewoon. Waarom ook niet. Ik snap dat ik je game nu langer speel dat gepland, maar toch…
